Η μικρή ομάδα που μας περίμενε για να διεξάγουμε το Σεμινάριο – Εργαστήριο Ποίησης στην πλειονότητα δεν είχε ακούσει ξανά για ποίηση. Ήθελε όμως πολύ να μάθει τι σημαίνει αυτή η λέξη και δεν άργησε να μπει στο νόημα.
Διαβάζοντας ποιήματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών, ανδρών και γυναικών και απαντώντας στις ερωτήσεις τους, η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή και έτοιμη πλέον για να δημιουργήσει έκαστος το δικό του ποίημα.
Όσοι δυσκολεύονταν να γράψουν ο Κων/νος ήταν δίπλα τους να τους βοηθήσει να ξετυλίξουν τη σκέψη τους, όπως τον Χρήστο στο ποίημα με θέμα «Χρόνος» που ξαφνιάζει με τον συλλογισμό του.
«Σου έδωσα χρόνο να σκεφτείς και δεν μου απάντησες./ Περνάει ο χρόνος και δεν μου απάντησες. / Σκέψου καλά, αλλά να ξέρεις / εγώ σε σκέφτομαι πολύ / και θέλω να ξέρεις πως σε αγαπάω πολύ / και η αγάπη μου δεν χάνεται με το πέρασμα του χρόνου./ Περιμένω τον χρόνο να περάσει για να μου απαντήσεις / και νομίζω ότι θα μου το πεις».
Μέσα στον αίθουσα έβλεπα να φτερουγίζει η έμπνευση πάνω στου Πήγασου τα φτερά. Την έβλεπα να συμπαρασύρει το ακροατήριο που βιαζόταν να την καταγράψει, μεθυσμένο από λέξεις και συναισθήματα που σαν απλοί άνθρωποι τις έβλεπαν να γίνονται στίχοι και στροφές. Στο τέλος ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι κατάφεραν για λίγο (ή πολύ, ο χρόνος θα δείξει) να γίνουν ποιητές.
Ο Στυλιανός στο «Όνειρο» βλέπει «…πολλά, τους γονείς να με σκέφτονται / τις γάτες να με περιμένουν / και ταξιδεύω στο Dubai / με ταχύπλοο σκάφος./ Βλέπω ουρανοξύστες, θάλασσα / και νιώθω δυνατός / και γεμάτος ζωή».
Από την άλλη ο Σπύρος βλέπει «…τα παιδιά μου στο όνειρο / να παίζουν, να τρέχουν, να γελούν./ Έξω είναι καλοκαίρι και μέσα μου χειμώνας. / Εύχομαι να ήταν αλήθεια / και όχι όνειρο».
Για το τέλος άφησα το ποίημα του Αριστείδη που από τα πρώτα λεπτά της συνάντησης μας είπε «Σήμερα νιώθω ότι δεν είμαι εδώ, αλλά έξω». Αν και δήλωσε δυσλεξικός, κατάφερε έστω και ανορθόγραφα να αποτυπώσει τη σκέψη του και μάλιστα να ξεκινήσει με ένα Αχ!, αυτό που ο Πωλ Βαλερύ θεωρεί ότι ορίζει την ποίηση, το επιφώνημα.
«Αχ, όνειρο, τι όμορφο που είσαι/ κοιτώ τον ουρανό και ονειροπολώ / Όνειρο έλα πάλι / μες στου μυαλού τη ζάλη / παρέσυρε με μακριά / έξω απ’ του κόσμου τα κελιά».
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Κοινωνική Λειτουργό Κατερίνα Κοτρώτσου και την γιατρό του Καταστήματος για τη στήριξη σε αυτή την επίσκεψη καθώς και τον Διευθυντή κ. Δαφέρμο που άνοιξε την πόρτα στη Ποίηση.
Η Γκέλη Ντηλιά είναι καθηγήτρια Αγγλικών, βραβευμένη ποιήτρια και συγγραφέας, επιμορφωμένη εθελόντρια εκπαίδευσης ενηλίκων Καταστημάτων Κράτησης. Η πρόσφατη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Το στίγμα των βάλτων-Ποιήματα της φυλακής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ.
