Με αφορμή την αποκαλυπτική συνέντευξη που έδωσε ο τελευταίος θα ήθελα να επικοινωνήσω δημόσια τις σκέψεις μου πάνω στο ζήτημα ως περιφερειακή σύμβουλος και μάλιστα ως η μοναδική που συγκρούστηκε με τον Παναγιώτη Νίκα, μόλις 1,5 χρόνο μετά την έναρξη της θητείας μας, πράγμα που οδήγησε και στην ανεξαρτητοποίηση μου. Εξαιτίας αυτής μου της απόφασης, άλλωστε, ενδέχεται οι περισσότεροι να ανέμεναν αυτή την ώρα να θριαμβολογώ και να επαίρομαι δηλώνοντας με ζωηρό και επίμονο τρόπο ότι «καλά σας τα έλεγα»!
Ωστόσο, μπορεί όντως κάποιος λογικός άνθρωπος (η υποφαινόμενη) που ακολούθησε έναν αποδεδειγμένα εύστροφο άνθρωπο (Παναγιώτη Νίκα), με μεγάλη εμπειρία στην αυτοδιοίκηση και πίστευε ότι θα του δινόταν η ευκαιρία να υλοποιήσει δίπλα του το όραμα που έχει για τον τόπο του, να χαίρεται όταν διαπιστώνει ότι όλα του τα όνειρα γκρεμίστηκαν;
Μπορεί να χαίρεται για τη σημερινή κατάσταση κάποιος που πίστεψε στον νυν Περιφερειάρχη ακούγοντας τον να λέει προεκλογικά ότι είναι ευγνώμων για όσα έχει καταφέρει, μια που άλλοι ικανότεροι απ’ αυτόν δεν τα κατάφεραν;
Μπορεί να χαίρεται κάποιος που, τολμώντας να αντιδράσει προς μια συγκεκριμένη νοοτροπία διοίκησης, ρίσκαρε όλους τους κόπους και ό, τι είχε χτίσει πολιτικά μέχρι τότε;
Ε, λοιπόν όχι! Δεν χαίρομαι καθόλου!
Στην πολιτική, και γενικά όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών, οφείλουμε να υπερβαίνουμε τα προσωπικά μας συναισθήματα και να υιοθετούμε εκείνη την διαυγή οπτική που αποβλέπει στην ευημερία του συνόλου.
Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα λυπάμαι γιατί η εικόνα της αιρετής διοίκησης στενάζει κάτω από το βάρος του κομματισμού και αυτή η συνθήκη είναι θλιβερή για μια σύγχρονη δυτική χώρα.
Τι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε!
•Είδαμε Αυτοδιοικητικούς αναλώσιμους, που αποθεώνονται από τον κομματικό μηχανισμό, μέχρι να αντικατασταθούν ξαφνικά χωρίς σοβαρές εξηγήσεις με άλλους "φερέλπιδες" που θα διαρκέσουν, ποιος ξέρει μέχρι πότε.
•Ακούσαμε για παρεμβάσεις‧ υποδείξεις δηλαδή για το ποιοι θα είναι οι συνεργάτες που πρέπει να επιλέξουν οι επικεφαλής και για άλλους που δεν πρέπει να επιλεγούν.
•Ακούσαμε για διαπλεκόμενα συμφέροντα‧ συμφέροντα που επιχειρούν και ίσως τελικά καταφέρνουν να λαφυραγωγήσουν τους πόρους της αυτοδιοίκησης.
•Ακούσαμε για "λαγούς" που βγαίνουν από την πρίζα λες και η αξιοπρέπεια των πολιτικών προσωπικοτήτων είναι παιχνίδι στα χέρια κομματικών παρεών που μοιράζουν εξουσίες κατά το δοκούν.
Εν τέλει, ποιος διοικεί σε μια Περιφέρεια;
Τι βαθμό ελευθερίας έχει ο Περιφερειάρχης εν προκειμένω να ασκήσει τα καθήκοντά του προσπαθώντας να ελιχθεί ανάμεσα στις επιταγές του κόμματος που τον έχει στηρίξει, στα συμφέροντα που πιέζουν και έχουν παρεισφρήσει σε όλους τους αρμούς της εξουσίας και στην προπαγανδιστική τακτική των συναλλασσομένων με τα συμφέροντα ΜΜΕ;
Σε όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, ας μη γελιόμαστε, επηρεάζεται και η παραγωγή έργου σε περιβάλλον αναξιοκρατίας και νεποτισμού. Εξ ου και οι επιδόσεις μας στην ΕΕ σε ανάπτυξη είναι από τις χαμηλότερες. Για πόσο ακόμη θα βλέπουμε προσπάθειες, σπουδές, έργα και ταλέντα να ματαιώνονται, μόνο και μόνο επειδή η εκάστοτε πολιτεία και οι «δυνατοί» τείνουν να επιβραβεύουν αυτούς που γνωρίζουν ή που συμπαθούν;
Είναι παρατηρημένο, και εξηγείται με όρους ψυχολογίας, ότι η ανάγκη τήρησης ισορροπιών με όσους κινούν τα νήματα οδηγούν ενίοτε σε αυταρχικές και άδικες συμπεριφορές προς τους συνεργάτες, τους υφισταμένους και σε αλαζονεία προς αυτούς ως αντιστάθμιση της εικόνας που έχει κανείς για τον εαυτό του και έχει τρωθεί.
Είναι, επομένως, πολύ εύκολο ακόμα και ο Αυτοδιοικητικός με την πιο ισχυρή προσωπικότητα να χάσει τον εαυτό του μέσα σε αυτό το λαβύρινθο πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς.
Βέβαια, ο καθένας φέρει την ευθύνη για τις επιλογές και την ευρύτερη συμπεριφορά του, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συχνά λάθη από τις επιλογές μας και σπάνια ελαφρυντικά. Γι΄ αυτό, έχουμε χρέος να διατηρήσουμε την αξία της ευθύνης ως πυξίδα και στάση ζωής‧ ως επιλογή συνείδησης και αποδοχή των συνεπειών που επισύρει κάθε συνειδητοποιημένη πράξη. Μόνο τότε θα κρατήσουμε ζωντανό το όραμα μιας «ανθρώπινης» κοινωνίας.
Πράγματι, η τελική στάση του Παναγιώτη Νίκα στη συνέντευξη ήταν εντυπωσιακή. Είδα κυριολεκτικά έναν πολιτικό άνδρα, ο οποίος αφαιρώντας τον κομματικό κορσέ που επέλεξε να φορέσει, ώστε να πάρει το κομματικό χρίσμα, μίλησε έξω από τα δόντια. Έδειξε θάρρος πολιτικό και σίγουρα τον τιμά η στάση του να μη δεχτεί ανταλλάγματα και να αποχωρήσει ήσυχα.
Και εδώ τίθεται το εξής ερώτημα:
Θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του οι συνεργάτες του που τον αποθέωναν μέχρι και σήμερα ή θα ενσωματωθούν στο σύστημα που αυτός ισχυρίζεται ότι τον πολέμησε; Δυστυχώς στις μέρες μας σπανίζουν οι κόρες που αγαπούν τους πατεράδες τους σαν το αλάτι, ενώ πλεονάζουν αυτές που τους λατρεύουν σαν το χρυσάφι και το ασήμι τουλάχιστον για όσο διάστημα μπορούν αυτοί να τους το εξασφαλίζουν...* .
Ηθικό δίδαγμα: Είναι επιτακτική ανάγκη η ανεξάρτητη ακηδεμόνευτη αυτοδιοίκηση και η απροσωπόληπτη περιφερειακή διακυβέρνηση. Είναι οι μοναδικές λύσεις αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τον κατήφορο στον οποίο πορεύεται η αυτοδιοίκηση.
Διαφορετικά, ας μην τηρούμε τα προσχήματα κάνοντας εκλογές και ας επιστρέψουμε σε παλιότερες εποχές που είχαμε διορισμούς Περιφερειαρχών και Νομαρχών.
Συνεπώς, για όλους αυτούς τους λόγους, συμπορεύομαι στο πλευρό του Πέτρου Τατούλη με τον οποίο μοιράζομαι το ίδιο όραμα χωρίς την τοξικότητα, τον διχασμό και τα αποτυχημένα πειράματα του παρελθόντος. Η Νέα Πελοπόννησος γνωρίζει πώς πρέπει να ασκείται η περιφερειακή διοίκηση με σύγχρονο τρόπο και όχι με παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Η Νέα Πελοπόννησος είναι έτοιμη να επιδοθεί με ζήλο, πρόγραμμα και συστηματική προσπάθεια στον αγώνα για την αναπτυξιακή εξέλιξη της Λακωνίας μας και της Πελοποννήσου.
*βλ. παραμυθι: «Ο Βασιλιάς ,οι τρεις κόρες και το αλάτι...»
Μαργαρίτα Γ. Σπυριδάκου
Οδοντίατρος,
Πρόεδρος του ΟΣ Λακωνίας,
Περιφερειακή Σύμβουλος Λακωνίας
Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος
με την παράταξη «Νέα Πελοπόννησος».
Ωστόσο, μπορεί όντως κάποιος λογικός άνθρωπος (η υποφαινόμενη) που ακολούθησε έναν αποδεδειγμένα εύστροφο άνθρωπο (Παναγιώτη Νίκα), με μεγάλη εμπειρία στην αυτοδιοίκηση και πίστευε ότι θα του δινόταν η ευκαιρία να υλοποιήσει δίπλα του το όραμα που έχει για τον τόπο του, να χαίρεται όταν διαπιστώνει ότι όλα του τα όνειρα γκρεμίστηκαν;
Μπορεί να χαίρεται για τη σημερινή κατάσταση κάποιος που πίστεψε στον νυν Περιφερειάρχη ακούγοντας τον να λέει προεκλογικά ότι είναι ευγνώμων για όσα έχει καταφέρει, μια που άλλοι ικανότεροι απ’ αυτόν δεν τα κατάφεραν;
Μπορεί να χαίρεται κάποιος που, τολμώντας να αντιδράσει προς μια συγκεκριμένη νοοτροπία διοίκησης, ρίσκαρε όλους τους κόπους και ό, τι είχε χτίσει πολιτικά μέχρι τότε;
Ε, λοιπόν όχι! Δεν χαίρομαι καθόλου!
Στην πολιτική, και γενικά όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα του τόπου και των πολιτών, οφείλουμε να υπερβαίνουμε τα προσωπικά μας συναισθήματα και να υιοθετούμε εκείνη την διαυγή οπτική που αποβλέπει στην ευημερία του συνόλου.
Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα λυπάμαι γιατί η εικόνα της αιρετής διοίκησης στενάζει κάτω από το βάρος του κομματισμού και αυτή η συνθήκη είναι θλιβερή για μια σύγχρονη δυτική χώρα.
Τι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε!
•Είδαμε Αυτοδιοικητικούς αναλώσιμους, που αποθεώνονται από τον κομματικό μηχανισμό, μέχρι να αντικατασταθούν ξαφνικά χωρίς σοβαρές εξηγήσεις με άλλους "φερέλπιδες" που θα διαρκέσουν, ποιος ξέρει μέχρι πότε.
•Ακούσαμε για παρεμβάσεις‧ υποδείξεις δηλαδή για το ποιοι θα είναι οι συνεργάτες που πρέπει να επιλέξουν οι επικεφαλής και για άλλους που δεν πρέπει να επιλεγούν.
•Ακούσαμε για διαπλεκόμενα συμφέροντα‧ συμφέροντα που επιχειρούν και ίσως τελικά καταφέρνουν να λαφυραγωγήσουν τους πόρους της αυτοδιοίκησης.
•Ακούσαμε για "λαγούς" που βγαίνουν από την πρίζα λες και η αξιοπρέπεια των πολιτικών προσωπικοτήτων είναι παιχνίδι στα χέρια κομματικών παρεών που μοιράζουν εξουσίες κατά το δοκούν.
Εν τέλει, ποιος διοικεί σε μια Περιφέρεια;
Τι βαθμό ελευθερίας έχει ο Περιφερειάρχης εν προκειμένω να ασκήσει τα καθήκοντά του προσπαθώντας να ελιχθεί ανάμεσα στις επιταγές του κόμματος που τον έχει στηρίξει, στα συμφέροντα που πιέζουν και έχουν παρεισφρήσει σε όλους τους αρμούς της εξουσίας και στην προπαγανδιστική τακτική των συναλλασσομένων με τα συμφέροντα ΜΜΕ;
Σε όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, ας μη γελιόμαστε, επηρεάζεται και η παραγωγή έργου σε περιβάλλον αναξιοκρατίας και νεποτισμού. Εξ ου και οι επιδόσεις μας στην ΕΕ σε ανάπτυξη είναι από τις χαμηλότερες. Για πόσο ακόμη θα βλέπουμε προσπάθειες, σπουδές, έργα και ταλέντα να ματαιώνονται, μόνο και μόνο επειδή η εκάστοτε πολιτεία και οι «δυνατοί» τείνουν να επιβραβεύουν αυτούς που γνωρίζουν ή που συμπαθούν;
Είναι παρατηρημένο, και εξηγείται με όρους ψυχολογίας, ότι η ανάγκη τήρησης ισορροπιών με όσους κινούν τα νήματα οδηγούν ενίοτε σε αυταρχικές και άδικες συμπεριφορές προς τους συνεργάτες, τους υφισταμένους και σε αλαζονεία προς αυτούς ως αντιστάθμιση της εικόνας που έχει κανείς για τον εαυτό του και έχει τρωθεί.
Είναι, επομένως, πολύ εύκολο ακόμα και ο Αυτοδιοικητικός με την πιο ισχυρή προσωπικότητα να χάσει τον εαυτό του μέσα σε αυτό το λαβύρινθο πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς.
Βέβαια, ο καθένας φέρει την ευθύνη για τις επιλογές και την ευρύτερη συμπεριφορά του, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συχνά λάθη από τις επιλογές μας και σπάνια ελαφρυντικά. Γι΄ αυτό, έχουμε χρέος να διατηρήσουμε την αξία της ευθύνης ως πυξίδα και στάση ζωής‧ ως επιλογή συνείδησης και αποδοχή των συνεπειών που επισύρει κάθε συνειδητοποιημένη πράξη. Μόνο τότε θα κρατήσουμε ζωντανό το όραμα μιας «ανθρώπινης» κοινωνίας.
Πράγματι, η τελική στάση του Παναγιώτη Νίκα στη συνέντευξη ήταν εντυπωσιακή. Είδα κυριολεκτικά έναν πολιτικό άνδρα, ο οποίος αφαιρώντας τον κομματικό κορσέ που επέλεξε να φορέσει, ώστε να πάρει το κομματικό χρίσμα, μίλησε έξω από τα δόντια. Έδειξε θάρρος πολιτικό και σίγουρα τον τιμά η στάση του να μη δεχτεί ανταλλάγματα και να αποχωρήσει ήσυχα.
Και εδώ τίθεται το εξής ερώτημα:
Θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του οι συνεργάτες του που τον αποθέωναν μέχρι και σήμερα ή θα ενσωματωθούν στο σύστημα που αυτός ισχυρίζεται ότι τον πολέμησε; Δυστυχώς στις μέρες μας σπανίζουν οι κόρες που αγαπούν τους πατεράδες τους σαν το αλάτι, ενώ πλεονάζουν αυτές που τους λατρεύουν σαν το χρυσάφι και το ασήμι τουλάχιστον για όσο διάστημα μπορούν αυτοί να τους το εξασφαλίζουν...* .
Ηθικό δίδαγμα: Είναι επιτακτική ανάγκη η ανεξάρτητη ακηδεμόνευτη αυτοδιοίκηση και η απροσωπόληπτη περιφερειακή διακυβέρνηση. Είναι οι μοναδικές λύσεις αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τον κατήφορο στον οποίο πορεύεται η αυτοδιοίκηση.
Διαφορετικά, ας μην τηρούμε τα προσχήματα κάνοντας εκλογές και ας επιστρέψουμε σε παλιότερες εποχές που είχαμε διορισμούς Περιφερειαρχών και Νομαρχών.
Συνεπώς, για όλους αυτούς τους λόγους, συμπορεύομαι στο πλευρό του Πέτρου Τατούλη με τον οποίο μοιράζομαι το ίδιο όραμα χωρίς την τοξικότητα, τον διχασμό και τα αποτυχημένα πειράματα του παρελθόντος. Η Νέα Πελοπόννησος γνωρίζει πώς πρέπει να ασκείται η περιφερειακή διοίκηση με σύγχρονο τρόπο και όχι με παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Η Νέα Πελοπόννησος είναι έτοιμη να επιδοθεί με ζήλο, πρόγραμμα και συστηματική προσπάθεια στον αγώνα για την αναπτυξιακή εξέλιξη της Λακωνίας μας και της Πελοποννήσου.
*βλ. παραμυθι: «Ο Βασιλιάς ,οι τρεις κόρες και το αλάτι...»
Μαργαρίτα Γ. Σπυριδάκου
Οδοντίατρος,
Πρόεδρος του ΟΣ Λακωνίας,
Περιφερειακή Σύμβουλος Λακωνίας
Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος
με την παράταξη «Νέα Πελοπόννησος».
