Ποια είναι η ευθύνη που τελικά έχω απέναντι στην κοινωνία που ζω, εργάζομαι, δημιουργώ; Είναι απλά μια υποχρέωση που εξοφλείται σε δόσεις την πρώτη και δεύτερη Κυριακή των εκλογών; Ποιος είναι ο άξιος που θα με εκπροσωπήσει;
Η απάντηση φαντάζει αυτονόητη, αυτός που θα επιλέξουν οι πολλοί, οι περισσότεροι. Και πώς εγώ θα καταλάβω ποιοι είναι και που πάνε οι πολλοί, για να πάω και εγώ; Αυτό δεν πρέπει να κάνω; Μπερδεύομαι, πρέπει εγώ να κρίνω το αποτέλεσμα και αυτή την Κυριακή; Ποιος θα μου εγγυηθεί την απόλυτη συμφωνία λόγων και πράξεων του; Ποιος θα είναι σε εγρήγορση, όταν τα δικά μου ανειδίκευτα αντανακλαστικά δε θα έχουν αντιστάσεις να προβάλουν; Έχω εγώ ευθύνη για το μέλλον (μου); Αυτοί που αποφασίζουν ευθύνονται για τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν στο μέλλον. Εγώ θα επωφεληθώ από ευνοϊκές ή θα αμυνθώ σε δυσμενείς συνθήκες ή καταστάσεις, αυτό κάνω πάντα, δε συμμετέχω με άλλον τρόπο. Πρέπει να συμμετέχω;
Η ατομική ευθύνη ισοδυναμεί με ανάληψη ατομικής δράσης και αυτή η δράση δεν είναι παρά η έκφραση της γνώμης. Η έκφραση γνώμης σε κάθε εκλογική διαδικασία είναι η ψήφος, αυτή η γνώμη είναι κυρίαρχη, μας βαραίνει αποκλειστικά και είναι η δύναμη που καθορίζει το μέλλον σε μεγάλο βαθμό.
Πιστεύω λοιπόν πως «με την ποσοτική συσσώρευση προκαλούμε ποιοτική μεταβολή»; Αυτό καλούμαστε να επιλέξουμε, αποφασίζοντας για τον Δήμαρχό μας αυτή την κρίσιμη για τον τόπο, το μέλλον, το άδολο συμφέρον μας Κυριακή. Την ποιοτική μεταβολή που χρόνια τώρα στερείται ο τόπος. Να γίνουμε εμείς οι ανώνυμοι πολλοί που θα γεμίσουν την κλεψύδρα τώρα που όλα δείχνουν ότι ο χρόνος τελείωσε, δεν υπάρχουν περιθώρια αναβολής, άσκοπης ευκαιρίας και συνέχειας του τέλματος που γλαφυρά μπορεί να περιγράψει και ο πλέον μετριοπαθής συμπολίτης μας.
Το πήρα απόφαση, θα συμμετάσχω ενεργά ψηφίζοντας Πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση του δικού μου τόπου, δεν είναι παρά το αυτονόητο, θα αποφασίσω εγώ για το μέλλον μου.
Η ευθύνη είναι ατομική!
Σωτήρης Δαμάλας
