Ο πόλεμος έχει πάντα δύο πρόσωπα: το σκληρό απάνθρωπο αλλά…….. και το ανθρώπινο. Αυτό που σ αφήνει να ελπίζεις. Πάντα μέσα από τα χαλάσματα που αφήνει πίσω του, ξεπηδά μια ελπίδα, μια ηλιαχτίδα πως οι άνθρωποι θα ξαναβρούν τα λογικά τους και θα ζήσουν και πάλι μονιασμένοι.
Στην δεύτερη αυτή κατηγορία, ανήκει η περίπτωση του Ιταλού στρατιώτη Franco Romano, φοιτητή Ιατρικής, που έδινε καθημερινά μαθήματα ανθρωπιάς υπηρετώντας στη κατεχόμενη Ελλάδα, στο στρατόπεδο των Φιχτίων στην Αργολίδα.
Υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος αγάπη, ανιδιοτέλεια και καλοσύνη. Φρόντιζε τους ντόπιους και βοηθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε, όσους τον είχαν ανάγκη χωρίς διακρίσεις..
Μέσα στις στάχτες του πολέμου, η μοίρα έμελλε να του προσφέρει την πιο όμορφη συνάντηση της ζωής του, εδώ στην Ελλάδα: Γνώρισε την μούσα του, τον έρωτά του, την Ευαγγελία του, μια όμορφη μοδιστρούλα από το Άργος, που την είδε πρώτη φορά καθώς εκείνη έπλενε το πρόσωπό της, στην αυλή του σπιτιού της.......
