Ο Γιάννης Μελίδης γεννήθηκε στον Καύκασο, στη Σοβιετική Ένωση, το 1930. Σπούδασε Νομικά στη Νομική Σχολή της Αθήνας.
Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Ναυπλίου το 1961 και εξελέγη δήμαρχος το 1982 διατελώντας τετραετή θητεία (1983-1986).
Στις εκλογές του 1974 και του 1977 ήταν υποψήφιος με την Ένωση Κέντρου και από το 1989 έως το 1996, οπότε σταμάτησε να πολιτεύεται, ήταν βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ.
Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου, στις 4μμ, στον Αγιο Αναστάσιο Ναυπλίου.
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο facebook ο Τόλης Κοΐνης:
“Μια εποχή τελειώνει… Το μικρό παιδί που ήρθε κάποτε από την Γεωργία, που έπαιξε μπάλα στον Πανναυπλιακό, που σπούδασε δουλεύοντας, που έγινε δικηγόρος με καλό γραφείο,
Το μικρό παιδί που κάποτε γνώρισε την ρατσιστική προκατάληψη να τον αποκαλούν υποτιμητικά «Ρώσσο» και «Τούρκο», αλλά αυτός κουβάλαγε τις αρετές του ακμαίου Ελληνισμού του Καυκάσου.
Μεγάλωσε στα Ρώσικα, στην γειτονιά της Πρόνοιας γύρω από τους Αγίους Πάντες.
Ο άντρας που δεν ξέχασε αυτή την πατρογονική του κληρονομιά. Πολιτεύτηκε με συνέπεια στο Δημοκρατικό Στρατόπεδο… Ο λαός τον τίμησε εκλέγοντάς τον Δήμαρχο της πρώτης πρωτεύουσας… και στη συνέχεια τέσσερις φορές βουλευτή του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΛΙΔΗΣ εκπροσωπούσε μια άλλη αγνή πολιτική σχολή… Ήθελε πυγμή να επιβιώσεις. Μετριοπάθεια στις εκφράσεις, αποφασιστικότητα στις κινήσεις, ταχύτητα αντίληψης, και σταθερή προσήλωση σε αρχές και αξίες
.Θα μου μείνει αξέχαστη μια σκηνή από την προεκλογική εκστρατεία του 1982. Είχε δηλώσει για προεκλογικό κέντρο την ταβέρνα του Μπιστόλα στην Πρόνοια. Όπως είμαστε εκεί μαζεμένοι… και είχε αρχίσει να ρέει το κρασί… μια παρέα άρχισε να τραγουδάει «Στο περιγιάλι το κρυφό…» Θεοδωράκης σε στίχους Σεφέρη… τραγούδαγαν ωραία… τους κοίταξα… ήταν τέσσερις πενηντάρηδες οικοδόμοι… Από αυτόν τον κόσμο ήταν ο Γιάννης Μελίδης, όπου οι οικοδόμοι τραγουδούσαν στίχους Νομπελίστα ποιητή.
Μέχρι τέλους η ρατσιστική προκατάληψη πολλών τον βάραινε. Απτόητος προχωρούσε… ή μάλλον έτρεχε όπως έκανε μικρός με την μπάλα στο γήπεδο και τις αλάνες…Τώρα πια είναι στη βάρκα και τον μεταφέρει στα Νησιά των Μακάρων…
Θα μείνει αξέχαστος… γυναίκα, κόρες, εγγόνια, φίλοι και συναγωνιστές θα τον θυμόμαστε πάντα”.
