Στην Γκέλη Ντηλιά απονεμήθηκε το Γ΄ Βραβείο Ελεύθερου Διηγήματος για το «Κατάδυση και φόβος» στο οποίο περιγράφεται η κακοποίηση ενός κοριτσιού από μέλος της οικογένειας και το Γ΄ Βραβείο στην κατηγορία «Δοκίμιο» όπου πραγματεύεται το θέμα «Βεντέτα» συγκρίνοντας την Αλβανική και τη Μανιάτικη βεντέτα.
Στην κατηγορία «Αστυνομικό Μυθιστόρημα» απέσπασε το Β΄ Βραβείο. Αφοράστο διήγημα με τίτλο «Να μου πεις τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό μου». Πρόκειται για την πραγματική ιστορία ενός Ρομά που η συγγραφέας γνώρισε σε ένα Σεμινάριο – Εργαστήριο Ποίησης το οποίο διεξήγε ως εθελόντρια- εκπαιδεύτρια ενηλίκων Καταστημάτων Κράτησης.
Οι Ρομά αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των Σωφρονιστικών Καταστημάτων. Από μικροί στην παρανομία χωρίς να έχουν άλλη επιλογή επιβίωσης. Η κοινωνία τους έχει κλείσει την πόρτα. Ακόμη και όσοι αποφασίσουν να στείλουν το παιδί τους στο Δημοτικό, τα στερεότυπα παραμένουν ακλόνητα. Το αποτέλεσμα είναι η απομόνωση στην τάξη και στο προαύλιο. Ακολουθεί η εγκατάλειψη.
Στις φυλακές τους δίνεται η ευκαιρία να συνεχίσουν την εκπαίδευση στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και έτσι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν αυτό που στερήθηκαν στα νεανικά τους χρόνια.
Όσο οι προκαταλήψεις και οι ιδεοληψίες καλά κρατούν, η κοινωνία δεν πρόκειται να πάει μπροστά, όταν κάποια μέλη της είναι δεκτά μόνο όταν ψηφίσουν, λες και η ψήφος είναι αυτή που τους κάνει για λίγο χρήσιμους. Η συμπερίληψη των Ρομά πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, αλλά δυστυχώς ως ευπαθής κοινωνική ομάδα αντιμετωπίζονται απάνθρωπα και βλέπουν συνεχώς την έξοδο. Στην τελική, για ποιον πολιτισμό μιλάμε, όταν αφήνουμε ηθελημένα απέξω συνανθρώπους μας;
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το διήγημα που είναι αφιερωμένο στον Ανδρέα Λ.
Δεν είμαι λευκός, ξεθωριασμένος, μπαλαμός. Δεν είμαι μαύρος. Είμαι Ρομά. Το χρώμα του δέρματος μου είναι λόγος αποκλεισμού από τα πάντα. Δεν φταίω για το χρώμα μου, όπως τόσες άλλες φυλές που δεν ανήκουν στη λευκή που καθορίζει τη μοίρα τους. Το σύστημα μας περιθωριοποιεί και μας αποκλείει από την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα που κάθε πολίτης θεωρεί αυτονόητα.
Είμαστε υπαίτιοι που υπάρχουμε, φταίμε που μας μισείτε και αποστρέφετε το βλέμμα σας όταν μας συναντάτε στα φανάρια ή έξω από τα σούπερ μάρκετ, με απλωμένο χέρι, να ξεροσταλιάζουμε χειμώνα καλοκαίρι για ελεημοσύνη. Σίγουρα κάποια χαρμάνα τσιγγάνα στο δρόμο, με δυο λεπτές κοτσίδες να κρέμονται σαν ανάποδοι ικέτες έξω από το λουλουδάτο μαντήλι της καψερής κεφαλής της, θα σας έχει προτείνει να διαβάσει το χέρι σας. Τι να λένε οι γραμμές της ζωής σας; Τι να σας επιφυλάσσει το μέλλον;
