Γκέλη Ντηλιά: Η κόλαση της Μπρίτνεῑ Σπίαρς της χάρισε το 3ο βραβείο σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό

Η Εταιρεία Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού (Ε.Τ.Ε.Π.) Κερατσινίου που διοργάνωσε τον 23οΠανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό απένειμε στην Γκέλη Ντηλιά το 3οΒραβείο στην κατηγορία «Σατυρική Ποίηση» για τη συμμετοχή της με τίτλο «Ωδή στη Μπρίτνεῑ Σπίαρς», μια παγκόσμια σταρ που θυσίασε την παιδική της ηλικία στον βωμό της φήμης και στη συνέχεια έχασε τα πάντα πληρώνοντας σκληρά το τίμημα της επιτυχίας.

 Βίωσε ακραία εκμετάλλευση την οποία περιγράφει στην βιογραφία της με τίτλο «The woman in me», που σκαρφάλωσε στην κορυφή των πωλήσεων από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας.

 Ανάμεσα σε άλλα περιγράφει την καταπιεσμένη γυναικεία φύση της, την απάνθρωπη επιμέλεια από τον πατέρα της και τις επιπτώσεις που είχε αυτό στο σώμα και τη φωνή της. 

Σήμερα στα 42 της εξομολογείται ότι ποτέ δεν της επέτρεψαν να μεγαλώσει καθώς κατά τη διάρκεια της δεκατριάχρονης επιμέλειας της από τον γονέα της δεν είχε τον έλεγχο των οικονομικών της, δεν μπορούσε να δει τους γιους της, να διαλέγει τα γεύματά της, να πίνει τσάι και καφέ, ενώ επιβεβλημένα φορούσε ενδομήτριο σπιράλ. 

Το κίνημα Free Britney διεξήγε εκστρατεία για το τέλος αυτής της απάνθρωπης κατάστασης και πλέον ελεύθερη προσπαθεί να αναλάβει τον έλεγχο τη ζωή της. Δυστυχώς οι ανησυχίες για την ψυχική της υγεία είναι πολλές.

Η επιτροπή του διαγωνισμού αποτελείται από την Πρόεδρο Βασιλική Κοκκίνου, τον Νικόλαο Παρασκευάκο, τον Ελευθέριο Λαζαρίδη, τον Δημήτρη Κορίζη, την Κυριακή Μαγκούρα, τον Βασίλη Τσακίρογλου, τον Σταμάτη Καλογιάννη, την Μαρία Μπρίλη και την Χαρούλα Ιωάννογλου.

Ακολουθεί το ποίημα.

ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΠΡΙΤΝΕÏ ΣΠΙΑΡΣ

Η πτώση μου είναι δική σας πράξη

της ποπ κουλτούρας σας.

Δεν μεγάλωσα ακόμη κι ας φαίνομαι μεγάλη.

Μέσα στο σώμα μου μια δεκάχρονη

είναι ακόμη παγιδευμένη

στη στιγμή που η ενηλικίωση

βίαζε στεγνά την εφηβεία μου στο πάτωμα.

Ξύρισα το κεφάλι μου

και μαζί την προβιά μου που με βάραινε

κι εσείς οι λύκοι κατασπαράζατε ήδη το μυαλό μου.

Έχασα τα μαλλιά μου, τα παιδιά μου, το γάμο μου

κι όσο ευάλωτη γινόμουν, τόσο περισσότερο επιτηρούμουν.

Κάμερες παντού και παπαράτσι τέρατα

μου έκαναν δώρο το πρώτο νευρικό κλονισμό.

Κατέρρευσα…

Τώρα δικαστές αποφασίζουν και απαγορεύουν

να παντρευτώ, να ξοδεύω, να ξαναγίνω μάνα.

Πόσο ακόμη να αντέξω;