Του Τόλη Κοΐνη
20/1/1919 με το νέο ημερολόγιο. Στην Οδησσό αποβιβάζονται Έλληνες!!! Όχι, για να προστατεύσουν την πολυάριθμη Ελληνική μειονότητα της περιοχής, αλλά για να ικανοποιήσουν το αντιμπολσεβικικό μένος της ηγεσίας των Δυτικών χωρών.
Να θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα: Τον Οκτώβρη (Νοέμβρη με το νέο) του 1917 οι Μπολσεβίκοι με όχημα τα Σοβιέτ καταλαμβάνουν την εξουσία στην Αγία Πετρούπολη, την Μόσχα και μερικές ακόμα βιομηχανικά ανεπτυγμένες περιοχές. Ξεκινάν μια ριζοσπαστική σοσιαλιστική μεταβολή στην οικονομία. Συναντάνε και μεγάλες αντιδράσεις, αλλά έχουν και μεγάλη υποστήριξη από τον λαό.
Διεξαγόταν ακόμα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ελλάδα κινδύνευε να δει την πλήρη εθνοκάθαρση ομοεθνών σε εδάφη που κατείχαν οι σύμμαχοι της Γερμανίας Οθωμανοί και Βούλγαροι. Αναγκαστικά, έπρεπε να πάρει το μέρος των Αγγλογάλλων. Μέχρι εκεί όμως. Οι σύμμαχοι δεν έδιναν και μεγάλη σημασία για την τύχη των Ελλήνων. Κοίταγαν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα.
Οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία δήλωναν πως δεν αναγνωρίζουν τα χρέη που είχε η Τσαρική Κυβέρνηση. Άγγλοι και Γάλλοι τραπεζίτες έχαναν τα λεφτά τους. Έπρεπε κάποιους να στείλουν να πολεμήσουν για τα συμφέροντά τους, για την «σωστή πλευρά της Ιστορίας», που λέμε και σήμερα. Βρήκαν τους Έλληνες που είχαν την προσμονή ικανοποίησης του αιτήματος για την απελευθέρωση Ελληνικών πληθυσμών.
Με το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, το Νοέμβρη του 1918, η Ευρώπη πήρε φωτιά. Επαναστάσεις μιμούμενες τους Μπολσεβίκους παντού. Βερολίνο, Μόναχο, Βιέννη, Βουδαπέστη, Βόρεια Ιταλία… Οι ηγεσίες των Δυτικών έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους… Ξεχνάν τα δημοκρατικά προσχήματα και ενισχύουν φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις στην Ευρώπη για να βγάλουν πέρα τη βρώμικη δουλειά… της αιματηρής καταστολής των εξεγέρσεων. Δημιουργούν τα τέσσερα πιόνια τους στην Ανατολική Ευρώπη, τη λεγόμενη «Μικρή Αντάντ», (Ρουμανία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία και Τσεχοσλοβακία) ως «τείχος» απέναντι στους Σοβιετικούς. Και σχεδιάζουν την ονομασθείσα«ΞΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ» δηλαδή, την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στη Ρωσία οι οποίες θα βοηθούσαν τους «Λευκούς» αντεπαναστάτες.
Η Ελλάδα έστειλε στρατεύματα στην Οδησσό. Δυο Μεραρχίες και πολεμικά πλοία. Πάλι καλά… εάν σκεφθούμε τους Τσεχοσλοβάκους που θα δρούσαν στη Σιβηρία και τους Ιταλούς και Γιουγκοσλάβους που τους έστειλαν στο Βλαδιβοστόκ !!!
Το σχέδιο ήταν ότι οι δυνάμεις αυτές θα ήταν υποβοηθητικές ενώ το βάρος του πολέμου θα το σήκωναν οι Λευκοί. Ξεκινούσαν με την εκτίμηση ότι ο «κόκκινος στρατός» ήταν ολιγάριθμες ασύντακτες ομάδες φανατικών
Οι Γάλλοι που θα μας διοικούσαν σε αυτή την εκστρατεία έστειλαν αποικιακά στρατεύματα κυρίως. Τα «καθαρά» Γαλλικά δεν είχαν καμία διάθεση να πάνε στη Ρωσία να σκοτωθούν για να αποπληρωθούν τα χρέη προς τους Ρότσιλδ. Αρνούνταν να πολεμήσουν και κάποιοι προτιμούσαν να λιποτακτήσουν προς τους κόκκινους.
Οι Έλληνες στείλαμε τους πιο εμπειροπόλεμους αξιωματικούς. Ο Πλαστήρας και ο Κονδύλης είχαν ήδη διακριθεί επί 8 συνεχή χρόνια στα πεδία των μαχών (Βαλκανικοί, Βορειοηπειρωτικό, Μακεδονικό μέτωπο) και είχαν πάρει τις περισσότερες προαγωγές στο πεδίο της μάχης και όχι στα επιτελικά γραφεία.
Ο πλέον εμπειροπόλεμος όλων ήταν ο δικός μας Χ. Τσολακόπουλος ή Ρέμπελος. Δικαίως έχουμε δώσει το όνομά του σε ένα δρόμο στην Πρόνοια. Από «μονιμάς» έφτασε σε βαθμό Συνταγματάρχη … (μετά θάνατον τον προβίβασαν σε Υποστράτηγο). Πολέμησε στον πόλεμο του 1897. Βγήκε αντάρτης στη Μακεδονία το 1906 όπου διακρίθηκε όχι μόνο για την παλικαριά του αλλά και για τις διοικητικές του ικανότητες (εκεί και το ψευδώνυμο Καπετάν Ρέμπελος). Πολέμησε το 12-13 στο Σαραντάπορο, στα Γιαννιτσά, τραυματίστηκε στο Μπιζάνι, με το 8ο Σύνταγμα Ναυπλίου. Η αποκορύφωση της καριέρας του ήρθε στη μάχη Κιλκίς-Λαχανά. Εφ’ όπλου λόγχη το 8ο Σύνταγμα ανέτρεψε τρεις επάλληλες σειρές Βουλγαρικών χαρακωμάτων. Μπροστά στην έφοδο ο Συνταγματάρχης Καμπάνης και ο Ταγματάρχης Τσολακόπουλος. Ο πρώτος τραυματίζεται και πεθαίνει. Ο Τσολακόπουλος το κρύβει και διοικεί αυτός το Σύνταγμα στην τελική έφοδο. Μπροστά στη μάχη αν και ήταν ήδη πενηνταπεντάρης.. Συνέχισε με συμμετοχή στην «Εθνική Άμυνα» και στις μάχες του Μακεδονικού Μετώπου, στον ποταμό Στρυμώνα. Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει διοικητή του 32ου Συντάγματος. Με αυτό αποβιβάστηκε στις 20/1/1919 στην Οδησσό.
Η κατάσταση που συνάντησαν εκεί στην αρχή ήταν ευνοϊκή. Οι πλούσιοι Έλληνες έμποροι τους υποδέχτηκαν με χαρά. Ήταν με τους Λευκούς Ρώσους (όχι με τους Ουκρανούς εθνικιστές). Από Οδησσό επιχείρησαν αποβάσεις στο Νικολάϊεφ και την Χερσώνα. Το σκηνικό άλλαξε. Οι Μπολσεβίκοι μέσα σε διάστημα λιγότερο του μήνα είχαν καταφέρει να τετραπλασιάσουν (!!!) την παρατακτή δύναμη του Κόκκινου Στρατού. Οι Έλληνες παρόλα αυτά πολέμησαν σθεναρά και στις δύο περιπτώσεις, καταφέρνοντας να βοηθήσουν στη διαφυγή ομογενών από την περιοχή. Τίποτε άλλο. Στο πεδίο της μάχης η επικράτηση του Κόκκινου Στρατού ήταν πλήρης. Μετά έκαναν απόβαση στην Κριμαία, στην Σεβαστούπολη. Άλλο κάζο… όλος ο λαός της πόλης ήταν με τους Μπολσεβίκους, και τμήματα παρτιζάνικα τους χτυπούσαν από τα παράθυρα των σπιτιών τους. Οι Γάλλοι ναύτες και στρατιώτες στασίασαν και έκαναν διαδήλωση υπέρ των Μπολσεβίκων. Μόνο οι Έλληνες παρέμειναν συντεταγμένοι και κάλυψαν την αποχώρηση των δυνάμεων της Ανταντ.
Ολοφάνερα, επρόκειτο για τυχοδιωκτική εκστρατεία που είχε προδιαγεγραμμένο τέλος. Οι δυνάμεις μας υποχώρησαν στο έδαφος της Ρουμανίας, παρέμειναν τρεις μήνες εκεί και μεταφέρθηκαν στην Σμύρνη. Το 1920, ο Τσολακόπουλος – ήδη 62 ετών- αποστρατεύτηκε… Ήταν Βενιζελικός και η νέα Κυβέρνηση δεν τον ήθελε. Πέθανε μετά από τρία χρόνια. Οι Βενιζελικοί – που είχαν ξαναγίνει Κυβέρνηση- τον τίμησαν προβιβάζοντάς τον σε Υποστράτηγο μετά τον θάνατό του.
Οι Γάλλοι τις ίδιες ημέρες που χρησιμοποιούσαν δικά μας στρατεύματα για τα συμφέροντα των Τραπεζιτών τους στην Ουκρανία, επέτρεπαν την απόβαση του Κεμάλ στον Πόντο και την αρχή της εξόντωσης του Ελληνισμού σε εκείνα τα μέρη. Την επόμενη χρονιά, χάρισαν, την μισή Μικρά Ασία στον Κεμάλ και του παρέδωσαν οπλισμό… Εμείς όμως ήμασταν στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας»… και είδαμε την Σμύρνη να καίγεται.
