Οι ανατριχιαστικοί αυτοί αριθμοί δεν δείχνουν μόνο πόσο αναλώσιμοι είναι οι εργαζόμενοι και ότι το δικαίωμα στη δουλειά έχει μετατραπεί σε «ρώσικη ρουλέτα», καθώς ανά πάσα στιγμή οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί με το χαρτί της απόλυσης στην τσέπη.
Τα 3 εκατ. απολύσεων μέσα σε έναν χρόνο, σε συνδυασμό με τα επίπεδα ανεργίας που κυμαίνονται γύρω στο 10%, αποτελούν την πραγματική εικόνα της καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής θωράκισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, που υπηρετούν η σημερινή και όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.
Τέτοιοι στόχοι άλλωστε φιγουράρουν πάντα στις αιτιολογικές εκθέσεις των νόμων που ψηφίζουν ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους γενικεύτηκαν και έγιναν «κανονικότητα» οι σχέσεις εργασίας - λάστιχο. Έτσι φτάσαμε κάθε μήνα οι μισές νέες προσλήψεις να είναι μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης και με ημερομηνία λήξης.
Η εργασιακή ζούγκλα είναι εδώ: Με τη διευκόλυνση των απολύσεων, την ενίσχυση των δουλεμπορικών γραφείων και της εργολαβικής εργασίας. Με τους αντεργατικούς νόμους κατά τη διάρκεια των μνημονίων και μετά από αυτά, όπως με τους πρόσφατους της ΝΔ που προβλέπουν τη δουλειά όπως, όταν και για όσο θέλει ο κάθε εργοδότης, όπως με τις «συμβάσεις κατά παραγγελία», «ελαχίστων ωρών» κ.ο.κ.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών» που όλες οι κυβερνήσεις προώθησαν με συνέπεια, αφήνοντας πίσω τους ερείπια εργασιακών δικαιωμάτων και φτώχεια. Αυτό είναι και το τίμημα των θετικών «δεικτών» της οικονομίας, για τους οποίους καυχιέται η κυβέρνηση: Εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις κάθε μήνα, τεράστια «ευελιξία» στην αγορά εργασίας.
Τη ζοφερή αυτή εικόνα για τους εργαζόμενους συμπληρώνουν οι μισθοί φτώχειας, οι οποίοι δεν καλύπτουν ούτε τα στοιχειώδη. Είναι χαρακτηριστικό πως το 2022 (δεν έχουν δοθεί στοιχεία για το 2023), που ο πληθωρισμός ήδη κάλπαζε, σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη», ένας στους πέντε μισθωτούς με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου είχε μισθό κάτω ή ίσο με τον κατώτατο μισθό. Συνολικά, κάτω από το όριο των 1.000 ευρώ μεικτά ήταν έξι στους δέκα μισθωτούς (60,5%) που αντιστοιχούσαν σε 1.361.132 εργαζόμενους.
Η κατάσταση χειροτέρευσε ακόμα περισσότερο μέσα στο 2023, παρά τους κυβερνητικούς διθυράμβους για την αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, αφού τα ψίχουλα δεν καλύπτουν ούτε το κύμα ακρίβειας που συνεχίζει να λεηλατεί τα εργατικά εισοδήματα, πόσο μάλλον τις τεράστιες απώλειες στο εισόδημα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Την ίδια στιγμή, το 75% των μισθωτών δεν καλύπτονται από καμία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Η κυβερνητική προπαγάνδα για «περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας» καταρρέει με πάταγο μπροστά στον «Μινώταυρο» της ανταγωνιστικότητας και της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, που βαθαίνει την εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους, παλιότερους και νέους.
Απέναντι σε αυτό το αντεργατικό σπιράλ, που καταπίνει το εισόδημα, διαλύει εργασιακές σχέσεις, ωράρια και την ίδια τη ζωή των εργαζομένων, αντίπαλο δέος είναι μόνο οι εργατικοί αγώνες, η άνοδος της οργάνωσης των εργαζομένων, η συλλογική πάλη και διεκδίκηση κόντρα στο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο.
Αυτό αποτυπώνεται άλλωστε σε χώρους δουλειάς που οι εργαζόμενοι με την πάλη τους κατάφεραν να επιβάλουν την υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις και κατοχύρωση δικαιωμάτων. Τέτοιες σπίθες αντίστασης και διεκδίκησης, που ανάβουν σε χώρους και κλάδους δουλειάς, μπορούν και πρέπει να γενικευτούν αποφασιστικά το επόμενο διάστημα, να σαλπίσουν σύνθημα αντεπίθεσης!
Τ.Ε. ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ του ΚΚΕ
