Νομοσχέδιο μεταφέρει τις αρμοδιότητες για τις παραλίες από τους Δήμους στο Δημόσιο

Δεν έχουν τέλος τα κυβερνητικά πλήγματα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και μάλιστα ενώ βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για τις κρίσιμες εκλογές στις ΠΕΔ και την ΚΕΔΕ.

Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης (συγκεκριμένα του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας & Οικονομικών), που επίσημα αναρτήθηκε σε δημόσια διαβούλευση μες στη νύχτα (μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα της Τετάρτης προς Πέμπτη), αρπάζει από τους Δήμους την αρμοδιότητά τους για την παραχώρηση παραλιών. Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. πλέον “θα λύνει και θα δένει” σε ΟΛΕΣ τις παραλίες πανελλαδικά, αφού ΟΛΕΣ οι σχετικές διαδικασίες περνούν στις Κτηματικές Υπηρεσίες, δηλαδή στο Υπουργείο (ή την ΕΤΑΔ, βλ. παρ.1 αρ.6 + αρ.7).

Συγκεκριμένα, όπως η Κυβέρνηση αναγράφει στην Αιτιολογική Έκθεση, «προβλέπεται ότι αρμόδιοι φορείς για την παραχώρηση είναι το Δημόσιο και η ΕΤΑΔ. Η ρύθμιση ΔΕΝ προβλέπει την παραχώρηση από το Δημόσιο ΣΕ ΔΗΜΟΥΣ, ώστε αυτοί να προβαίνουν σε περαιτέρω παραχώρηση, ΟΠΩΣ ΙΣΧΥΕ υπό το καθεστώς του ν. 2971/2001 αλλά ορίζεται η απευθείας παραχώρηση από τους ανωτέρω φορείς (= το Υπουργείο ή την ΕΤΑΔ). 

Συγκεκριμένα, στη σύμβαση παραχώρησης το Ελληνικό Δημόσιο εκπροσωπείται από την Κτηματική Υπηρεσία, που είναι συνεπώς ο αντισυμβαλλόμενος του παραχωρησιούχου στη σύμβαση παραχώρησης του άρθρου 9. Διατηρείται, ωστόσο, προς όφελος των Δήμων η ρύθμιση του ν. 2971/2001 σύμφωνα με την οποία οι Δήμοι λαμβάνουν το εξήντα τοις εκατό (60%) επί του ανταλλάγματος της παραχώρησης απλής χρήσης. Διευκρινίζεται, όμως, ότι συμψηφισμοί με το αντάλλαγμα της παραχώρησης που κάνει ο παραχωρησιούχος στις περιπτώσεις που εκπληρώνει υποχρεώσεις των Δήμων, ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ στο αντάλλαγμα που αποδίδεται στον Δήμο».

Και μην νομίσει κανείς ότι αφαιρείται μεν η αρμοδιότητα των Δήμων να παραχωρούν τις παραλίες, αλλά τουλάχιστον τους δίνουν δικαίωμα να αποφασίζουν ποιες παραλίες θα παραχωρηθούν. Προφανώς όχι. Το Άρθρο 9 ξεκάθαρα αναγράφει ότι η γνώμη των Δήμων για το ποιες παραλίες θα παραχωρηθούν είναι “σκέτη” απλή γνώμη, όχι σύμφωνη γνώμη, δηλαδή (για τους μη νομικούς) δεν δεσμεύει κανέναν.

Με απλά λόγια, σε μια φράση, στο νέο πλαίσιο η Κυβέρνηση υπερσυγκεντρωτικά θα αποφασίζει και θα διατάσσει όπως “γουστάρει”. 

Να σημειώσουμε και ότι στο αρ.14 η Κυβέρνηση ορίζει ποιες υποχρεώσεις θα έχουν οι Δήμοι, ενώ δημοτικές υποχρεώσεις περιλαμβάνονται και στο αρ.18 και διάσπαρτα σε άλλα άρθρα, γιατί προφανώς κατά το νομοθέτη η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι άξια να αποφασίζει για τις παραλίες κάθε τοπικής κοινωνίας, αλλά τους είναι χρήσιμη για να κάνει τη “λάντζα” και να μαζεύει τα “απόνερα” της όλης ιστορίας.

Δεν είναι, όμως, μόνο η αυτοδιοικητική προσέγγιση του Νομοσχεδίου που εγείρει προβληματισμό, αλλά και η περιβαλλοντική ανάγνωσή του, εν συγκρίσει με τον ν.2971/2001 ως διαδοχικά τροποποιήθηκε και ισχύει. Στο άρθρο 3, όπως επίσης διαβάζουμε στην Αιτιολογική Έκθεση, «ειδικά ως προς την παραλία, καταργείται η πρόβλεψη για ελάχιστο πλάτος τριάντα (30) μέτρων».

Ιστορικά αυτοδιοικητικά “συγχωροχάρτια” βεβαίως δεν υπάρχουν, οπότε κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ο δρόμος για το “ξήλωμα” του αυτοδιοικητικού πλαισίου για τον αιγιαλό άρχισε σταδιακά να ανοίγει επί ΣΥΡΙΖΑ. 

Μπορείτε να θυμηθείτε, για παράδειγμα, πως η Παράταξη «Αυτοδιοικητικό Κίνημα» στην ΚΕΔΕ είχε εγκαίρως κρούσει τον “κώδωνα του κινδύνου” για τους σχετικούς σχεδιασμούς της Κυβέρνησης του κ. Τσίπρα ήδη από το (μακρινό πλέον) 2018, ενώ από το 2016 σε ανακοίνωσή της, τεκμηρίωνε «τον διακαή πόθο του Υπ. Οικονομικών για ενίσχυση του συγκεντρωτικού ρόλου του εις βάρος της Αυτοδιοίκησης».