Δύο θεοί θέλησαν να έχουν εξουσία σε αυτή την περιοχή. Ο Ποσειδώνας και η Ήρα. Επειδή όμως δεν ήταν δυνατό να συμφωνήσουν και διαρκώς καυγάδιζαν, αποφάσισαν μια μέρα να ρωτήσουν τον τοπικό θεό τον Ίναχο, ποιον από τους δύο εν τέλει προτιμούσε για διαλεχτό θεό και προστάτη της πόλης.
Ο Ίναχος διάλεξε την Ήρα και ο Ποσειδώνας που περιφρονήθηκε για δεύτερη φορά, μετά την Αθήνα, αποφάσισε να τιμωρήσει το Άργος στερώντας το πολύτιμο νερό.
Υπήρχαν λοιπόν ελάχιστες πηγές στο Άργος και αυτές στέρευαν νωρίς. Έτσι οι κάτοικοι υπέφεραν από δίψα, ιδίως το καλοκαίρι.
Κάποτε στο Άργος ήταν Βασιλιάς ο Δαναός. Είχε έρθει από την μακρινή Αίγυπτο μαζί με τις 50 κόρες του, τις περίφημες Δαναΐδες και έλεγαν πως ήταν γιος της Ιούς. Μια μέρα λοιπόν, που η ζέστη ήταν τρομερή, και στο παλάτι δεν υπήρχε σταγόνα νερό, ο Δανός είπε ως μια απέλπιδα προσπάθεια, στις κόρες του να πάρουν από μία στάμνα και να προσπαθήσουν να βρουν έστω και μία πηγή.
Μία από τις κόρες του Δαναού, η Αμυμώνη που σημαίνει η τέλεια, πήρε το σταμνί και το τόξο της και προχώρησε προς τα νότια, σε μια περιοχή που βρίσκονται σήμερα οι Μύλοι. Έφθασε ως εκεί χωρίς να βρει ούτε μία πηγή.
Αποκαμωμένη σε μία στιγμή από την κούραση και την δίψα που την ταλαιπωρούσε, ξάπλωσε στον ίσκιο ενός δένδρου για να βρει λίγη δροσιά.
Σε μια στιγμή είδε ένα ελάφι να περνά λίγο πιο πέρα. Άρπαξε το τόξο της να το σκοτώσει αλλά αστόχησε και το χειρότερο ήταν πως τραυμάτισε ελαφρά ένα Σάτυρο που κοιμόταν κάτω από ένα δένδρο. Οι Σάτυροι ήταν ένα είδος δαιμόνων σύντροφοι του θεού Διονύσου, με ποδια τράγου και κέρατα στο κεφάλι.
Είδε την Αμυμώνη, ο Σάτυρος και εξαγριωμένος όρμηξε να την σκοτώσει. Το κορίτσι παράτησε το τόξο και το σταμνί και άρχισε να τρέχει ζητώντας βοήθεια. Αλλά ποιος αλίμονο θα μπορούσε να την ακούσει και να την βοηθήσει σε αυτή την έρημη περιοχή;
Και όμως κάποιος την άκουσε. Ήταν ο θεός Ποσειδώνας, που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά και την λυπήθηκε, αποφασίζοντας να την σώσει από τη μανία του Σατύρου.
Τίναξε την φοβερή του τρίαινα, και την κάρφωσε σε ένα βράχο μπροστά ακριβώς από τον Σάτυρο. Εκείνος κατάλαβε αμέσως το ιερό σημάδι και το έβαλε στα πόδια.
Έτσι σώθηκε η Αμυμώνη. Ο Ποσειδώνας που εν τω μεταξύ μαγεύτηκε από την ομορφιά της, αποφάσισε να την παντρευτεί.
Την άλλη μέρα λοιπόν, του γάμου τους, την οδήγησε μπροστά στο μέρος που είχε καρφώσει την τρίαινά του και της είπε πως θέλει να της προσφέρει ένα δώρο σε εκείνη και σε όλους τους κατοίκους της περιοχής.
Της ζήτησε λοιπόν να βγάλει την τρίαινα από το βράχο.
Η Αμυμώνη έπιασε την τρίαινα την έβγαλε με δύναμη και τότε από τις τρύπες που είχε ανοίξει ανάβλυσε μία πηγή με πλούσια και γάργαρα νερά.
Μια πηγή που επιτέλους θα έδινε πλούτο και ζωή στην περιοχή.
Οι κάτοικοι του Άργους έλεγαν από στόμα σε στόμα στους αιώνες που ακολούθησαν πως η κόρη του Δαναού έφερε την ευτυχία και τα πλούτη στην πόλη τους.
Γιος του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης ήταν ο Ναύπλιος. Εκείνος έχτισε την πόλη και της έδωσε το όνομά του.
Είναι το σημερινό πανέμορφο Ναύπλιο μια από τις πιο γραφικές και ιστορικές πόλεις της Ελλάδος…
Ο Ίναχος διάλεξε την Ήρα και ο Ποσειδώνας που περιφρονήθηκε για δεύτερη φορά, μετά την Αθήνα, αποφάσισε να τιμωρήσει το Άργος στερώντας το πολύτιμο νερό.
Υπήρχαν λοιπόν ελάχιστες πηγές στο Άργος και αυτές στέρευαν νωρίς. Έτσι οι κάτοικοι υπέφεραν από δίψα, ιδίως το καλοκαίρι.
Κάποτε στο Άργος ήταν Βασιλιάς ο Δαναός. Είχε έρθει από την μακρινή Αίγυπτο μαζί με τις 50 κόρες του, τις περίφημες Δαναΐδες και έλεγαν πως ήταν γιος της Ιούς. Μια μέρα λοιπόν, που η ζέστη ήταν τρομερή, και στο παλάτι δεν υπήρχε σταγόνα νερό, ο Δανός είπε ως μια απέλπιδα προσπάθεια, στις κόρες του να πάρουν από μία στάμνα και να προσπαθήσουν να βρουν έστω και μία πηγή.
Μία από τις κόρες του Δαναού, η Αμυμώνη που σημαίνει η τέλεια, πήρε το σταμνί και το τόξο της και προχώρησε προς τα νότια, σε μια περιοχή που βρίσκονται σήμερα οι Μύλοι. Έφθασε ως εκεί χωρίς να βρει ούτε μία πηγή.
Αποκαμωμένη σε μία στιγμή από την κούραση και την δίψα που την ταλαιπωρούσε, ξάπλωσε στον ίσκιο ενός δένδρου για να βρει λίγη δροσιά.
Σε μια στιγμή είδε ένα ελάφι να περνά λίγο πιο πέρα. Άρπαξε το τόξο της να το σκοτώσει αλλά αστόχησε και το χειρότερο ήταν πως τραυμάτισε ελαφρά ένα Σάτυρο που κοιμόταν κάτω από ένα δένδρο. Οι Σάτυροι ήταν ένα είδος δαιμόνων σύντροφοι του θεού Διονύσου, με ποδια τράγου και κέρατα στο κεφάλι.
Είδε την Αμυμώνη, ο Σάτυρος και εξαγριωμένος όρμηξε να την σκοτώσει. Το κορίτσι παράτησε το τόξο και το σταμνί και άρχισε να τρέχει ζητώντας βοήθεια. Αλλά ποιος αλίμονο θα μπορούσε να την ακούσει και να την βοηθήσει σε αυτή την έρημη περιοχή;
Και όμως κάποιος την άκουσε. Ήταν ο θεός Ποσειδώνας, που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά και την λυπήθηκε, αποφασίζοντας να την σώσει από τη μανία του Σατύρου.
Τίναξε την φοβερή του τρίαινα, και την κάρφωσε σε ένα βράχο μπροστά ακριβώς από τον Σάτυρο. Εκείνος κατάλαβε αμέσως το ιερό σημάδι και το έβαλε στα πόδια.
Έτσι σώθηκε η Αμυμώνη. Ο Ποσειδώνας που εν τω μεταξύ μαγεύτηκε από την ομορφιά της, αποφάσισε να την παντρευτεί.
Την άλλη μέρα λοιπόν, του γάμου τους, την οδήγησε μπροστά στο μέρος που είχε καρφώσει την τρίαινά του και της είπε πως θέλει να της προσφέρει ένα δώρο σε εκείνη και σε όλους τους κατοίκους της περιοχής.
Της ζήτησε λοιπόν να βγάλει την τρίαινα από το βράχο.
Η Αμυμώνη έπιασε την τρίαινα την έβγαλε με δύναμη και τότε από τις τρύπες που είχε ανοίξει ανάβλυσε μία πηγή με πλούσια και γάργαρα νερά.
Μια πηγή που επιτέλους θα έδινε πλούτο και ζωή στην περιοχή.
Οι κάτοικοι του Άργους έλεγαν από στόμα σε στόμα στους αιώνες που ακολούθησαν πως η κόρη του Δαναού έφερε την ευτυχία και τα πλούτη στην πόλη τους.
Γιος του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης ήταν ο Ναύπλιος. Εκείνος έχτισε την πόλη και της έδωσε το όνομά του.
Είναι το σημερινό πανέμορφο Ναύπλιο μια από τις πιο γραφικές και ιστορικές πόλεις της Ελλάδος…
