Απ’ ότι φάνηκε με βάση στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, ο Δήμος Ναυπλιέων τα τελευταία χρόνια έκανε πρωταθλητισμό στη δημιουργία χρεών, παίρνοντας το αργυρό μετάλλιο, ως ο δεύτερος πιο χρεωμένος Δήμος στην Ελλάδα.
Υπήρξαν ευθύνες;
Πολλές.
Υπήρξε κακοδιαχείριση;
Σίγουρα.
Πρέπει να αποδοθούν ευθύνες;
Πρέπει.
Η νέα Δημοτική αρχή και πριν τις εκλογές είχε κάνει σημαία της τα χρέη του Δήμου και στην ουσία κινήθηκε με βασικό άξονα το χρέος. Δυστυχώς δεν δόθηκε χρόνος και βάση στο να καταρτιστεί ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα.
Αρκεστήκαμε κυρίως στο ότι οι προηγούμενοι δεν ήταν καλοί και ότι πρέπει να φύγουν. Δυστυχώς, παρατηρώ ότι και μετεκλογικά και αφού έχουν αναλάβει την Δημοτική αρχή συνεχίζουν να πολιτεύονται με βασικό άξονα και πάλι το χρέος των προηγούμενων.
Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, θ’ ακούσεις.. δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει σάλιο, μην περιμένετε τίποτα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Εδώ αξίζει να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή, για να κατανοήσουμε τι εστί χρέος στον δημόσιο πολιτικό βίο.
Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουμε απ’ το ότι η πλειοψηφία των κρατών του πλανήτη μας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι καταχρεωμένοι.
Δεν θα αναφερθώ στην Ελλάδα, που σίγουρα οι περισσότεροι γνωρίζουν την οικονομική της Ιστορία, αλλά ενδεικτικά θα αναφέρω ίσως το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το οποίο έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο χρέος.
Το χρέος αυτό, εν τω μεταξύ, έχει αγοραστεί σε μεγάλο βαθμό από την μεγάλη της ανταγωνίστρια Κίνα.
Κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε με πόση μεγάλη δυσκολία η εκάστοτε Αμερικανική κυβέρνηση διαγκωνίζεται να εγκριθεί από το Αμερικανικό Κογκρέσο ο νέος προϋπολογισμός, ενώ απειλείται πάντα και στάση πληρωμών.
Εδώ δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος να εξετάσουμε αναλυτικά τα πράγματα.
Ας αρκεστούμε στο ότι όλα αυτά τα καταχρεωμένα κράτη, μαζί και το δικό μας, απ’ όσο γνωρίζω, συνεχίζουν να υπάρχουν, να αναπτύσσονται και να διεκδικούν κάτι καλύτερο σε διαφορετικό βαθμό το καθένα.
Τώρα ως προς τα δικά μας, αν θέλουμε όντως να γυρίσουμε σελίδα, θα πρέπει να αλλάξουμε στρατηγική άρδην. Ήτοι: - Σήμερα η πολιτική της Δημοτικής Αρχής είναι μία «Δεν υπάρχουν λεφτά» - Αύριο η πολιτική της Δημοτικής Αρχής θα πρέπει να είναι «Δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά τρέχουμε και δεν φτάνουμε για να φέρουμε και θα βρούμε»
Επιγραμματικά, θα πρέπει η νυν Δημοτική Αρχή του Ναυπλίου, να περνάει 3 μέρες την εβδομάδα στο Ναύπλιο και 4 μέρες στην Αθήνα, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, όπου θα επιδοθεί σε μαραθώνιο επαφών, συναντήσεων και γνωριμιών με πλήθος κρατικών λειτουργών διαφόρων υπηρεσιών και Υπουργείων, ώστε να μπορέσει να πλασαριστεί με αισιοδοξία, ανάμεσα στους υπόλοιπους εκατοντάδες Δήμους της χώρας, σχετικά με τα κονδύλια που υπάρχουν διαθέσιμα.
Να θυμάστε, όπως έχω τονίσει πολλές φορές, η διαφορά έγκειται στην σκληρή δουλειά και την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με το κράτος των Αθηνών και όχι στις τυχάρπαστες πολιτικές και παντός είδους διασυνδέσεις καφενειακού τύπου.
Οπότε, επειδή ο χρόνος τρέχει, και τα πέντε χρόνια μπορεί να φαντάζουν πολλά, αλλά πολιτικά και αναπτυξιακά δεν είναι, θα πρέπει η νυν Δημοτική Αρχή να σταματήσει να ασκεί πολιτική με βάση το χρέος, να αλλάξει όντως σελίδα και να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για το αύριο του Δήμου μας. Το εύχομαι.
Με εκτίμηση
Κωνσταντίνος Κουβαράς
