Η Αμφικτυονία Ελληνισμού είναι ένας διεθνής πολιτιστικός- κοινωνικός φορέας που διεξάγει Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό, με σκοπό να αναδείξει τη δυναμική της ελληνικής γραφής μέσα από αυτόν.
Ο 12οςΠαγκόσμιος Ποιητικός Διαγωνισμός διεξήχθη για το έτος 2023 με θέμα ελεύθερο, όπως θρησκευτικό, κοινωνικό, ερωτικό, λυρική ποίηση, επική ποίηση κλπ.
Η συμμετοχή της ποιήτριας Γκέλης Ντηλιά έλαβε Βραβείο Κοινωνικής Ποίησης για το ποίημα «Συχνότητα εκπομπής του αλληλένδετου» και συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία.
Μέσα από τους στίχους αποτυπώνεται η καθημερινότητα εν κινήσει, σε δρόμους πολύβουους και πολυκατοικίες. Δίνεται έμφαση στο πόσο δύσκολο είναινα μένει κάποιος απερίσπαστος σε έναν κόσμο συνεχών εναλλαγών.
Η γνώση που απορρέει από την παρατήρηση στο παρόν γίνεται χωρίς κριτική, με άλλα λόγια ο άνθρωπος πρέπει να έχει επίγνωση του τι συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει.
Σκοπός μεταξύ άλλων είναι η εστίαση της προσοχής και η αποδοχή με αβίαστη προσπάθεια.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να «χάνεται» και ύστερα να «ψάχνεται» για να διατηρήσει τη διαύγεια του νου. Αρκεί να «αδειάσει», ακολουθώντας τα βήματα της ενσυνειδητότητας.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΤΟΥ ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΟΥ
Στο δρόμο βλέπω ιστορίες κινούμενες
να οδηγούν, να χειρονομούν
να προσπερνούν και να κολλάνε στη κίνηση.
Στις στάσεις πάλι δίνονται παραστάσεις
βουβές και κουρασμένες από την ορθοστασία
που αποκοιμιούνται μόλις αδειάσει θέση.
Στα διαμερίσματα δεν βλέπω τίποτα,
αλλά μαντεύω από τα φυτά στα μπαλκόνια
αν ζουν σε έρημο ή στη ζούγκλα.
Μια ησυχία σε χρόνο μη διακοπτόμενο
εκπέμπει το παρόν μέσα μου και ας γίνεται έξω του χαμού.
Έτσι η ποίηση γίνεται μεγάφωνο της εσωτερικής μου φωνής
που ενώ αλλάζει θέμα κάθε πεντάλεπτο,
καταφέρνει να μένει απερίσπαστη
βόσκοντας στο λιβάδι της ψυχής ενσυνείδητα.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΤΟΥ ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΟΥ
Στο δρόμο βλέπω ιστορίες κινούμενες
να οδηγούν, να χειρονομούν
να προσπερνούν και να κολλάνε στη κίνηση.
Στις στάσεις πάλι δίνονται παραστάσεις
βουβές και κουρασμένες από την ορθοστασία
που αποκοιμιούνται μόλις αδειάσει θέση.
Στα διαμερίσματα δεν βλέπω τίποτα,
αλλά μαντεύω από τα φυτά στα μπαλκόνια
αν ζουν σε έρημο ή στη ζούγκλα.
Μια ησυχία σε χρόνο μη διακοπτόμενο
εκπέμπει το παρόν μέσα μου και ας γίνεται έξω του χαμού.
Έτσι η ποίηση γίνεται μεγάφωνο της εσωτερικής μου φωνής
που ενώ αλλάζει θέμα κάθε πεντάλεπτο,
καταφέρνει να μένει απερίσπαστη
βόσκοντας στο λιβάδι της ψυχής ενσυνείδητα.