Ομιλήτρια ήταν η Carol Sansour, Παλαιστίνια ποιήτρια και διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου Αθήνας.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή της ταινίας "Οι καταζητούμενες 18", ένα παλαιστινιακό - καναδικό ντοκιμαντέρ του 2014 για τις προσπάθειες των Παλαιστινίων στον οικισμό του Μπέιτ Σαχούρ να ξεκινήσουν μια μικρή τοπική μονάδα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων κατά την πρώτη Ιντιφάντα. Με τρόπο έξυπνο, τρυφερό και -φαινομενικά μόνο- ανάλαφρο, λέει μια ιστορία αντίστασης στην καταπίεση. Και τη λέει σε βάθος, χωρίς να κάνει εκπτώσεις.
Και κάπως έτσι φτάνει μια ολόκληρη αίθουσα να κρατάει την αναπνοή της. Κάπως έτσι φτάνουν μερικά γελάδια να μας συγκινούν τόσο βαθιά...
(Βεβαίως δε μιλάμε για οποιαδήποτε γελάδια. Μιλάμε για γελάδια τα οποία το σιωνιστικό καθεστώς χαρακτήρισε ως "κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια του Ισραήλ". Δεν αστειευόμαστε - μιλάμε σοβαρά και κυριολεκτούμε.)
Η Κάρολ άνοιξε την ομιλία της με μια κρυστάλλινη θέση: "Δεν απολογούμαι για την Αντίσταση". Έτσι ακριβώς - οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης δεν πρέπει να απολογούνται για την αντίσταση, όσο και αν ο εθνικός κορμός και τα πετσωμένα ΜΜΕ σκούζουν ζητώντας καταδίκες. Επειδή η αντίσταση αυτή έχει όλο το δίκιο του κόσμου με το μέρος της. Επειδή είναι η απάντηση σε 75+ χρόνια αποικιοκρατίας, στέρησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άπαρτχάιντ. Πλέον και γενοκτονίας, επίσημα, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Η Σχολή Καλών Τεχνών ήταν μάλλον το ιδανικό μέρος για να γίνει η εκδήλωση αυτή. Όχι μόνο για την ευαισθησία που έχει δείξει το Κέντρο Αγώνα για την παλαιστινιακή υπόθεση, έχοντας ήδη διοργανώσει σχετική εκδήλωση με καλεσμένο μεταξύ άλλων τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδας. Όχι μόνο επειδή την αίθουσα κοσμούσε μια παλαιστινιακή σημαία. Και όχι μόνο επειδή το κτήριο τελούσε υπό κατάληψη, στο πλαίσιο ενός πραγματικού και κρίσιμου αγώνα για το μέλλον τόσο των φοιτητών όσο και της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα.
Ήταν το ιδανικό μέρος και εξαιτίας της σύνδεσης μεταξύ του αντικειμένου της Σχολής και του κινηματογράφου. Ποιος ξέρει - ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον να δούμε να ριζώνει κάποια πρωτοβουλία καλλιτεχνικής συνεργασίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν υπέροχο.
Είναι τα παραπάνω επαρκή; Σίγουρα όχι. "Δεν πίστευα ποτέ ότι θα λάμβανε χώρα μια γενοκτονία και εγώ θα συζητούσα για μια ταινία", όπως το έθεσε η Κάρολ. Πολύ περισσότερο όταν μας έχει λάχει να ζούμε σε μια χώρα συμμέτοχη και συνένοχη στην επιχειρούμενη αυτή γενοκτονία. Που λειτουργεί ως ο σημαιοφόρος των παγκόσμιων τρομοκρατών του ΝΑΤΟ στην περιοχή, διαπραγματευόμενη ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της αποικιακής ληστείας.
Ευχαριστούμε θερμά την Κάρολ Σανσούρ που αποδέχτηκε την πρόσκλησή μας και μας τίμησε με την παρουσία της. Ευχαριστούμε το Κέντρο Αγώνα για την παραχώρηση της αίθουσας και τη συνδιοργάνωση της εκδήλωσης. Και ευχαριστούμε τον κόσμο μας που γέμισε την αίθουσα, ερχόμενος από κοντά και μακριά.
Σίγουρα μια εκδήλωση δεν είναι επαρκής απάντηση. Αλλά είναι κάτι. Και πάνω σε αυτό θα χτίσουμε.
Η Αντίσταση κάνει το καθήκον της, γράφοντας με το αίμα της τη λευτεριά και την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας. Πρέπει κι εμείς να κάνουμε το δικό μας καθήκον. Με τα λόγια της Κάρολ: "Οι Παλαιστίνιοι δε σας ζητούν να δώσετε το δικό τους αγώνα. Σας ζητούν να δώσετε τον δικό σας. Και ο δικός σας αγώνας γίνεται εδώ."
Το δίκιο στο τέλος θα νικήσει. Πρέπει να φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή της ταινίας "Οι καταζητούμενες 18", ένα παλαιστινιακό - καναδικό ντοκιμαντέρ του 2014 για τις προσπάθειες των Παλαιστινίων στον οικισμό του Μπέιτ Σαχούρ να ξεκινήσουν μια μικρή τοπική μονάδα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων κατά την πρώτη Ιντιφάντα. Με τρόπο έξυπνο, τρυφερό και -φαινομενικά μόνο- ανάλαφρο, λέει μια ιστορία αντίστασης στην καταπίεση. Και τη λέει σε βάθος, χωρίς να κάνει εκπτώσεις.
Και κάπως έτσι φτάνει μια ολόκληρη αίθουσα να κρατάει την αναπνοή της. Κάπως έτσι φτάνουν μερικά γελάδια να μας συγκινούν τόσο βαθιά...
(Βεβαίως δε μιλάμε για οποιαδήποτε γελάδια. Μιλάμε για γελάδια τα οποία το σιωνιστικό καθεστώς χαρακτήρισε ως "κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια του Ισραήλ". Δεν αστειευόμαστε - μιλάμε σοβαρά και κυριολεκτούμε.)
Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση. Στο τέλος, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές του Κέντρου Αγώνα έκαναν ενημέρωση για το δικό τους αγώνα ενάντια στην αντισυνταγματική ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, στην περαιτέρω απαξίωση της δημόσιας παιδείας και στον κλιμακούμενο αποκλεισμό των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων από το πανεπιστήμιο.
Η Σχολή Καλών Τεχνών ήταν μάλλον το ιδανικό μέρος για να γίνει η εκδήλωση αυτή. Όχι μόνο για την ευαισθησία που έχει δείξει το Κέντρο Αγώνα για την παλαιστινιακή υπόθεση, έχοντας ήδη διοργανώσει σχετική εκδήλωση με καλεσμένο μεταξύ άλλων τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδας. Όχι μόνο επειδή την αίθουσα κοσμούσε μια παλαιστινιακή σημαία. Και όχι μόνο επειδή το κτήριο τελούσε υπό κατάληψη, στο πλαίσιο ενός πραγματικού και κρίσιμου αγώνα για το μέλλον τόσο των φοιτητών όσο και της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα.
Ήταν το ιδανικό μέρος και εξαιτίας της σύνδεσης μεταξύ του αντικειμένου της Σχολής και του κινηματογράφου. Ποιος ξέρει - ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον να δούμε να ριζώνει κάποια πρωτοβουλία καλλιτεχνικής συνεργασίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν υπέροχο.
Είναι τα παραπάνω επαρκή; Σίγουρα όχι. "Δεν πίστευα ποτέ ότι θα λάμβανε χώρα μια γενοκτονία και εγώ θα συζητούσα για μια ταινία", όπως το έθεσε η Κάρολ. Πολύ περισσότερο όταν μας έχει λάχει να ζούμε σε μια χώρα συμμέτοχη και συνένοχη στην επιχειρούμενη αυτή γενοκτονία. Που λειτουργεί ως ο σημαιοφόρος των παγκόσμιων τρομοκρατών του ΝΑΤΟ στην περιοχή, διαπραγματευόμενη ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της αποικιακής ληστείας.
Ευχαριστούμε θερμά την Κάρολ Σανσούρ που αποδέχτηκε την πρόσκλησή μας και μας τίμησε με την παρουσία της. Ευχαριστούμε το Κέντρο Αγώνα για την παραχώρηση της αίθουσας και τη συνδιοργάνωση της εκδήλωσης. Και ευχαριστούμε τον κόσμο μας που γέμισε την αίθουσα, ερχόμενος από κοντά και μακριά.
Σίγουρα μια εκδήλωση δεν είναι επαρκής απάντηση. Αλλά είναι κάτι. Και πάνω σε αυτό θα χτίσουμε.
Η Αντίσταση κάνει το καθήκον της, γράφοντας με το αίμα της τη λευτεριά και την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας. Πρέπει κι εμείς να κάνουμε το δικό μας καθήκον. Με τα λόγια της Κάρολ: "Οι Παλαιστίνιοι δε σας ζητούν να δώσετε το δικό τους αγώνα. Σας ζητούν να δώσετε τον δικό σας. Και ο δικός σας αγώνας γίνεται εδώ."
Το δίκιο στο τέλος θα νικήσει. Πρέπει να φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.
