Γράφει ο Τόλης Κοϊνης
Τέτοιες απόψεις δεν είναι αθώες. Βοηθούν στο να περάσει χωρίς αντίσταση η αφομοίωσή μας στην επιχειρούμενη Παγκοσμιοποίηση.
Ας ξεκινήσουμε από τη γλώσσα.
Έχουμε ένα φοβερό ντοκουμέντο. Το θεατρικό έργο του Δημητρίου Χατζηασλάνη Βυζάντιου με τον τίτλο «Βαβυλωνία», που περιγράφει τις «γλώσσες» που μιλιόντουσαν στο Ανάπλι του 1827.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλές διαλέκτους Ελληνικές. Ξεκινάω με την πιο δύσκολη, τη γλώσσα των Επτανησίων (!!!!) Αντιγράφω τη φράση του Επτανησίου Αστυνομικού: «Φέρμα γιαμά...· μη φυγή κανείς...· είστε ούλοι α ντιλίτο κριμινάλε. (προς τους στρατιώτας) Μουρέ Γεράσιμε, Αντζουλή, Διονύσιο!!!...· βάλτε τσι ούλους ετούτους α πάρτε να τσι εζαμινάρω σεπαραταμέντε·”
Προφανώς αυτά δεν είναι Αρβανίτικα!!! Είναι Ελληνικά ανακατεμένα με Ιταλικά !!! Λέει ο αστυνόμος “Διαταγή για όλους, μην φύγει κανείς, είσαστε όλοι ύποπτοι εγκλήματος. Μωρέ, Γεράσιμε, Άγγελε, Δονύσιε, βάλτε όλους αυτούς κατά μέρος, να τους εξετάσω ξεχωριστά.”
Ο Επτανήσιος Αστυνόμος του Ναυπλίου μιλούσε σε έναν Κύπριο, σε έναν Ανατολίτη από την Καπαδοκία, σε έναν Χιώτη και σε έναν Κρητικό (οι οποίοι προφανώς δεν γνώριζαν Αρβανίτικα). Απευθυνόταν επίσης σε έναν Πελοποννήσιο (ο οποίος πιθανά τα καταλάβαινε, αλλά δεν τα μιλούσε) και σε έναν Λογιώτατο (ο οποίος μίλαγε μόνο εις την Αρχαία Ελληνική)
Όταν ο Λογιώτατος παραγγέλνει για φαΐ, λέγοντας: “Ἄγε δή μοι καὶ τριχείας τεταριχευμένους σὺν ὀξυγάρῳ τε καὶ ἐλαίῳ.”, δηλαδή “φέρε μου και παστές σαρδέλες με λαδόξυδο”!!!! Η γλώσσα του Λογιώτατου προερχόταν από την Εκκλησιαστική γλώσσα, αλλά με προσμίξεις αρχαιότερων ιδιωμάτων (μέχρι και τον Όμηρο ανασκάλιζαν για να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιό τους). Δεν ήταν περιθωριακό φαινόμενο η διάδοσή της. Εάν δούμε τα επιγράμματα στις ταφόπλακες που υπάρχουν στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Πρόνοια, βλέπουμε ότι χρησιμοποιείτο πολύ κυρίως από τα ανώτερα στρώματα.
Οι καπεταναίοι τί γλώσσα μίλαγαν;
Ο Κολοκοτρώνης φαίνεται ήξερε Αρβανίτικα, αλλά ακόμα και με τους Τουρκαλβανούς του Κεχαγιάμπεη στην Τρίπολη, Ελληνικά τους μίλησε με μια λέξη μόνο Αρβανίτικη (“τα τέσσερα κιτάπια του Προφήτη Ισά”=τα τέσσερα Ευαγγέλια).
Ο Νικηταράς και ο Πλαπούτας δεν γνώριζαν Αρβανίτικα. Αντίθετα, ο Μάρκος Μπότσαρης, η Μπουμπουλίνα, ο Μιαούλης, ο Σαχτούρης και ο Κανάρης τα μίλαγαν… όπως μίλαγαν και τα Ελληνικά.
Ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη ο Φωτάκος δεν μίλαγε Αρβανίτικα. Στις διαπραγματεύσεις που έκανε με τον Πασά του Ναυπλίου Αλή Πασά τον Αργείτη, η συνομιλία έγινε στα Ελληνικά. Ο Πασάς φαίνεται τα ήξερε και πολύ καλά μάλιστα γιατί έχουμε και το ντοκουμέντο να τον προσφωνεί στα Ελληνικά ο προύχοντας του Άργους, Περρούκας, στα θυρανοίξια της εκκλησίας του Αγίου Βασιλείου (δώρισε ή επέτρεψε το κτίσιμό του).
Ο Σταϊκόπουλος μίλαγε τα Αρβανίτικα, τα έμαθε σε μεγάλη ηλικία πηγαίνοντας για χασάπης στην Ύδρα. Βέβαια, ότι έβγαλε το λογύδριο στην απλή καθαρεύουσα στη Γιουρούς Τάπια του Παλαμηδιού (όπως αναφέρει ο Λαμπρινίδης και ο Τρικούπης) μάλλον “μούφα” το βλέπω. Πρώτον γιατί η επιχείρηση απαιτούσε απόλυτη σιωπή και δεύτερον γιατί μάλλον δύσκολο θα ήταν οι Κρανιδιώτες που είχε μαζί του να τον κατανοήσουν.
Αλλά και οι Τούρκοι μίλαγαν Τούρκικα;
Τούρκικα μόνο μιλούσε ο πιο άχρηστος από όλους τους Οθωμανούς στρατηγούς, ο περίφημος Δράμαλης.
Ο Χουρσίτ και ο Κιουταχής ήταν Γεωργιανοί. Εξισλαμίστηκαν και τούρκεψαν στην εφηβία τους.
Ο Ιμπραήμ, μίλαγε Ελληνικά, Αραβικά και Αρβανίτικα (αναφορά ότι μίλαγε με ευχέρεια Τούρκικα δεν έχουμε). Οι στρατηγοί του ήταν εξισλαμισθέντες Γάλλοι και Αιγύπτιοι. Γλώσσα της μεταξύ τους επικοινωνίας η Αραβική.
Ο Ομέρ Βρυώνης ήταν καθαρόαιμος Αλβανός. Παραδείγματα ότι μίλαγε και Ελληνικά έχουμε. Ότι μιλούσε Τούρκικα δεν έχουμε. Το ίδιο και ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων. Το ίδιο και ο Δελή Αχμέτ, που διαδέχθηκε τον Δράμαλη. Όσο για τον Κεχαγιάμπεη, μάλλον μόνο Αρβανίτικα ήξερε, ούτε Τούρκικα, ούτε Ελληνικά.
Καλά θα κάνουμε αντί να τα ισοπεδώνουμε όλα όπως απαιτεί η Παγκοσμιοποίηση, να τα ψάχνουμε λίγο.
ΥΓ Βάζω την εικόνα του Δημητρίου Χατζηασλάνη Βυζάντιου. Μας άφησε ένα αξεπέραστο θεατρικό έργο που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στο Ναύπλιο του 1827. Βέβαια, κανένας δεν έβαλε για όραμα της ζωής του, να δώσει σε έναν δρόμο της πόλης το όνομά του…
