Μπορεί να σας φανεί η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, αλλά σε μια πόλη, όπως το Ναύπλιο, που θέλει να περηφανεύεται για τον αθλητισμό με διοργάνωση μαραθωνίων, τριάθλων, αναβάσεων στο Παλαμήδι κλπ κλπ, δεν υπάρχουν διχτάκια στις μπασκέτες.
Μια μέρα σκεφτόμουν, άραγε πόσες μπασκέτες υπάρχουν διαθέσιμες για τους δημότες του Ναυπλίου; Παραδόξως πολύ λίγες. Αν αφαιρέσουμε των σχολείων οι οποίες εξαιρούνται καθώς πρόκειται για χώρους μη προσβάσιμους στο ευρύ κοινό, μας μένουν μόνο δύο ανοιχτά γήπεδα ενηλίκων, ήτοι 4 μπασκέτες, και ένα γήπεδο παίδων, ήτοι 2 μπασκέτες, όλες στο ΔΑΚ Ναυπλίου.
Το κλειστό γήπεδο στον ίδιο χώρο επίσης εξαιρείται καθώς λόγω της μοναδικότητάς του στο Ναύπλιο, άλλη πικραμένη ιστορία, είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένο από δεκάδες ομάδες παντός αθλήματος, οι οποίες διαγκωνίζονται στην κυριολεξία, σαν άλλοι παθόντες λεωφορείου στα Αθηναϊκά Πατήσια, για να βρουν μια θέση στον ήλιο του Αθλητισμού.
Άρα μένουμε για τους ενήλικες πολίτες του Ναυπλίου με τα εξής δύο ανοιχτά γήπεδα στο ΔΑΚ Ναυπλίου, τα οποία όπως ανέφερα και στην εισαγωγή του άρθρου σχεδόν πάντα δεν έχουν διχτάκι. Κι αν πούμε ότι τα τελευταία δύο χρόνια, που το παρακολουθώ στενά, που λέει ο λόγος, μπήκαν 5 διχτάκια, έρχομαι στη δυσάρεστη θέση να σας αποκαλύψω ότι τα τρία από τα πέντε, του μπροστινού γηπέδου, μπήκαν από τον γράφοντα, έτσι χωρίς κάποιον λόγο, απλώς επειδή χαιρόμουν, περνώντας, να βλέπω ότι παίζει κόσμος μπάσκετ όπως θα έπρεπε, με διχτάκι.
Βέβαια δεν σας κρύβω ότι αναρωτιόμουν πώς γίνεται στις κακόφημες γειτονιές της Αμερικής, από εκεί που ξεπηδάνε τα μεγάλα ταλέντα του NBA, να έχουν πάντα διχτάκια κι εμείς όχι. Μετά θυμήθηκα ότι εκεί έχουν κυρίως σιδερένια δίχτυα. Γι’ αυτό κάποια από τις φορές έβαλα σιδερένια, αλλά μετά από λίγο και αυτά 2 καταστράφηκαν. Και εκεί ανακάλυψα ότι διάφοροι αθλητές κρέμονται από τα δίχτυα και τα σκίζουν, εν είδη αντρικού επιτεύγματος.
Αποτελεί δε απορίας άξιον, πώς γίνεται αυτοί που χαίρονται να παίζουν μπάσκετ, να μην καταλαβαίνουν ότι σκίζοντάς τα, την επόμενη μέρα θα πέσουν οι ίδιοι θύματα διαρκείας του βανδαλισμού τους. Διαρκείας διότι μέχρι να ξαναμπούν φέξε μου και γλίστρησα. Τι να πω; Απελπισία γεννάται συντοπίτες μου… από πού να το πιάσεις το θέμα και πού να τ’ αφήσεις. Από τους ανίκανους διοικούντες ή τους ασυνείδητους αθλητές – βανδάλους;
Τέλος πάντων, όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο, όλη η ιστορία στο μπάσκετ είναι το περιώνυμο «χλατς»… Άνευ χλατς είναι σαν να μιλάμε για φαγητό δίχως αλάτι. Και επειδή γνωρίζω πλέον, όπως κι όλοι σας φαντάζομαι, εκ βαθέων το θέμα του χρέους του Δήμου μας, καθώς η νυν Δημοτική Αρχή έχει δώσει/δίνει ψυχή τε και σώματι όλους αυτούς τους μήνες να μας το χιλιοπεί με απώτερο στόχο την εμπέδωσή του ώστε οι προσδοκίες μας να περιοριστούν στο ελάχιστο και αντιστοίχως η κριτική μας επί της όποιας απραξίας τους, έχω να κάνω μια βαρύγδουπη πρόταση.
Επειδή ως βασιλιάδες του Αθλητισμού πέραν του ποδοσφαίρου είναι σημαντικό και το μπάσκετ να έχει την αρμόζουσα θέση στο Δήμο μας, θα πρότεινα να βρεθεί ένα τρομακτικά μεγάλο κονδύλι των 500 ευρώ, προς εξασφάλιση 50 διχτακίων καλής ποιότητας, ώστε πάντα, όπως θα έπρεπε, να υπάρχουν διχτάκια, Μπορεί έτσι να συνετιστούν και ορισμένοι αθλητές με ροπή προς τον βανδαλισμόν.
Επίσης δεν επεδίωξα να εντρυφήσω σε περαιτέρω ανάδειξη απαιτητής συντήρησης των γηπέδων μπάσκετ, όπως και πολλών άλλων αθλητικών χώρων, για να μην δημιουργήσω ψυχολογικά προβλήματα στους ιθύνοντες με τον υψηλό φόρτο εργασιών που θα απαιτείτο. Ας πετύχουμε να υπάρχουν διχτάκια και βλέπουμε αδέρφια, ένα λιθαράκι τη φορά. Εν κατακλείδι, αν και, προφανώς, υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά προβλήματα σε επίπεδο αθλητικών υποδομών στο Δήμο μας, καμιά φορά από κάτι μικρό και 3 συμβολικό δυνάμεθα να ξεκινήσουμε τη προσπάθεια, καθώς από τις λεπτομέρειες κρίνεται τελικά το μεράκι για τον τόπο… Καλές μπαλιές Με εκτίμηση, Κωνσταντίνος Κουβαράς
Υ.Γ. Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, οι μπασκέτες του Δήμου μας φέρουν σάπια δίχτυα που κρέμονται διαχρονικά σαν άλλες ιτιές κλαίουσες. Βέβαια δεν γνωρίζω μήπως μπερδεύω τους υπευθύνους καθώς μιλάμε για έναν Δήμο, που παραδοσιακά έχει μαλώσει με το πράσινο και είναι ερωτευμένος με το μπετό. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία μίσους και πάθους…
