Ναύπλιο: Το δίλημμα της Φλούδα..ή ταν ή επί τας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κουβαράς:

Τόσος μόχθος! Τόση προκοπή! Τόσες επιτυχίες! Και η ζωή να σου φερθεί τόσο σκληρά, τόσο άδικα, τόσο άκαρδα. Τι να πω;

Για όσους δεν το γνωρίζουν, φαντάζομαι οι περισσότεροι, όλα αυτά τα χρόνια εκτυλίσσεται ένα δράμα στην καρδιά της πόλης μας. Και εξηγούμαι.

Σε μια από τις πιο καλοφτιαγμένες και προνομιούχες παράκτιες γειτονιές του Ναυπλίου, παρότι πρώην βάλτος, την περιώνυμη περιοχή Κούρτη, η οποία θα λέγαμε ότι παρομοιάζει με τη Γλυφάδα των Αθηνών, με βασική διαφορά τη σχεδόν παντελή έλλειψη πρασίνου (διαχρονική πληγή στο Ναυπλιακό γίγνεσθαι), παίζεται ένα αρχαίο δράμα.

Εν προκειμένω, η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αργολίδας εδώ και χρόνια έχει χωρίσει στη μέση την περιοχή Κούρτη με ιερό σύνορο την οδό Φλούδα που καταλήγει στη θάλασσα, αποφασίζοντας, σαν άλλη πισώπλατη μαχαιριά στην άρχουσα τάξη, ότι οι εξ αριστερών της Φλούδα θα πηγαίνουν τα παιδιά τους στο 1^ο Νηπιαγωγείο Ναυπλίου, εντός της συνοικίας Κούρτη, ενώ οι εκ δεξιών, άκουσον-άκουσον, στο 4^ο Νηπιαγωγείο Ναυπλίου που βρίσκεται στις Εργατικές Κατοικίες της πόλης μας. Quelle décadence! (γαλλιστί· ώ! τι παρακμή!, προφορά· κελ ντεκαντάνς!). Θα τρίζουν τα κόκκαλα της Μαντάμ Σουσού! (έργο σταθμός του Δημήτρη Ψαθά του 1939, για τον νεοπλουτισμό, την μεγαλομανία και την ξεπεσμένη αριστοκρατία).

Φαντάζομαι την απογοήτευση που γεννάται στα πρόσωπά τους, όταν μια οικογένεια από την Κούρτη περνάει τα σύνορα οδηγώντας προς τις Εργατικές Κατοικίες προς γνωριμία με το 4^ο Νηπιαγωγείο. Το πρώτο που αντικρίζουν, από μακρυά, είναι ένα κουτί κλειστό με σιδερένια κάγκελα μέχρι απάνω σαν φυλακή. Τι όνειδος! Εκείνη τη στιγμή σφίγγεται η καρδιά της μητρός, η οποία δεν μπορεί ν’ αντέξει τον επερχόμενο ξεπεσμό, πιάνει το χέρι του συζύγου και ψελλίζει:

- Θανάση μου, μη το κάνεις αυτό, σκέψου το παιδί μας, το μέλλον του, με τι πρόσωπο θα βγει στην κοινωνία;

- Έχεις δίκιο αγάπη μου, δεν αντέχεται αυτή η μαχαιριά, είναι χειρότερα απ’ όσο τα περίμενα τα πράγματα. Κάνω αναστροφή κι επιστρέφουμε στον πολιτισμό. Μη μου ανησυχείς, θα κάνω τα πάντα, ότι περνάει απ’ το χέρι μου, ώστε το παιδί μας να πάει στο 1^ο Νηπιαγωγείο!

- Ναι Θανάση μου, ναι, δεν θα τ’ αντέξω!

Και κάπως έτσι, εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ένας σκληρός, ακήρυχτος πόλεμος στην Κούρτη, με πολλαπλά εκατέρωθεν χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, για το ποιανού το παιδί θα καταφέρει να μην πάει στο «Νταχάου» των Εργατικών (ξακουστό γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, 1933-1945). Μπαίνουν λυτοί και δεμένοι, φιλιούνται κατουρημένες ποδιές, ξεθάβονται ηρωικές πράξεις των προγόνων μας, όλα για μια θέση στον ήλιο του 1^ου Νηπιαγωγείου.

- Εμάς ο παππούς μας πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν της Βορείου Αφρικής το 1942 εναντίον της Αλεπού της Ερήμου, του Γερμανού στρατηγού Έρβιν Ρόμελ, κλπ κλπ.

Μετά τη Φλούδα, λοιπόν, το Χάος αγαπητοί μου συμπολίτες! Γι’ αυτό αν σας φέρει η κακιά η μοίρα στην Κούρτη προσέξτε πολύ καλά που θα στεριώσετε, εκ δεξιών ή εξ αριστερών της Φλούδα, καθώς πάντα υπάρχουν κακοτοπιές· τα μάτια σας δεκατέσσερα.

Θυμάμαι, σαν τώρα, κι εμείς, πριν λίγα χρόνια, που κάναμε το ίδιο δύσκολο ταξίδι από την Κούρτη στις Εργατικές, να σφίγγεται κι εμένα η καρδιά μου. Θυμάμαι που είχα πει κι εγώ στη γυναίκα μου:

- Που πάμε;

Κι εκείνη να μου λέει:

- Άντεξε άντρα μου, αφού εδώ μας έριξε η κακιά η μοίρα, ας υποστούμε το πικρό ποτήρι που μας έλαχε. Πάμε στη συνάντηση, ποτέ δε ξέρεις.

Κι εγώ σφίγγοντας τα δόντια είπα, σαν άλλο σφράγισμα δίχως αναισθητικό:

- Πάμε κι όπου μας βγάλει, Θεέ μου.

Και τότε εγένετο θαύμα αγαπητοί μου συμπολίτες! Στην είσοδο μας υποδέχτηκε η Προϊσταμένη του 4^ου Νηπιαγωγείου κα Γιάννα Σχίζα, η οποία πραγματικά μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Κι από κοντά ο έτερος στυλοβάτης του 4^ου, κα Γωγώ Αντωνοπούλου, ένα αχτύπητο δίδυμο, χωρίς φιοριτούρες, στη Νηπιαγωγική τέχνη, top of the top, just the best! (ελληνιστί· κορυφαίο, απλά το καλύτερο!)

Είναι αυτό που λέμε κρατικοί λειτουργοί με υψηλό αίσθημα ευθύνης, γλυκύτητα, ζεστασιά και θαλπωρή, σοβαρότητα και επαγγελματισμό, που αγαπάνε αυτό που κάνουν. Η θετική ενέργεια πλημμυρίζει τον χώρο, η προκοπή, το μεράκι και η αφοσίωση, πραγματική φροντίδα βγαλμένη από άλλη εποχή (δεκαετία του 50΄ και βάλε). Κι επειδή είχαμε κάποια προβλήματα κοινωνικοποίησης με το πρώτο μας παιδί, και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε σχολείο (διστακτικά ομολογούμε) από το προνήπιο προς το νηπιαγωγείο, με το που πήγαμε στο 4^ο Νηπιαγωγείο μέσα σε μια εβδομάδα το παιδί άλλαξε συμπεριφορά και βήμα-βήμα άνοιξε σαν τριαντάφυλλο. Και τώρα που αισίως κλείνουμε τρία χρόνια, λόγω και του δεύτερου παιδιού μας, έρχομαι να σας πω ότι αυτό που ζούμε στο 4^ο Νηπιαγωγείο, στο «Νταχάου» των Εργατικών, είναι κάτι το μαγικό.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούν τρία πράγματα που αντικατοπτρίζουν παραστατικά την όλη ατμόσφαιρα σχετικά με το Σχολείο μας, και ειδικότερα:

α) Θυμάμαι σαν τώρα, επί εποχής Κορωνοϊού, να καθόμαστε σε πλατεία της γειτονιάς όπου παίζαν τα παιδιά, και να με ρωτάνε Κουρτιώτισσες μανάδες:

- Να κάνουμε μια ερώτηση;

- Βεβαίως.

- Πηγαίνετε στο 4^ο Νηπιαγωγείο τα μικρά;

- Μάλιστα.

- Α! Γιατί έχουμε ακούσει κάτι που δεν ξέραμε αν ισχύει.

- Τι;

- Ισχύει ότι στο Νηπιαγωγείο η τουαλέτα είναι εξωτερική;

- Εξωτερική! Τι εξωτερική;

- Εμ…έξω στο ύπαιθρο.

- Όχι απ’ όσο γνωρίζω τουλάχιστον. Ποτέ δε ξέρεις.

- Α, οκ ευχαριστούμε.

Λέω δεν είναι δυνατόν, κάτι μου συμβαίνει, πρέπει επειγόντως να πάω σε κανά γιατρό, να δει τ’ αυτιά μου. Τόση ζημιά έχει κάνει πια αυτή η παρμεζάνα ρετζιάνο και ο σολομός Σκωτίας;

Αμέσως μου ήρθε η σκηνή από την αξεπέραστη ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» του Αλέκου Σακελλάριου (1965), όπου μετά το ατύχημα, ρωτάει η κόρη τον μπαμπά της, Υπουργό Μαυρογιαλούρο:

https://www.youtube.com/watch?v=97gedjKQMRA&ab_channel=HappinessCloudChannel (1:05 – 1:45)

- Ντάντη (πατέρας αγγλιστί), πρέπει να πάω στην τουαλέτα.

- Εκεί είναι. (και δείχνει μια παράγκα στη μέση του πουθενά με την κλασσική τρύπα στο χώμα)

- Ντάντη, εδώ μου είναι αδύνατον!

- Ε τότε απάνω σου! Άμα πια!

β) Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μαγικές γιορτές που διοργανώνει το Νηπιαγωγείο μας. Ξεχωρίζω μια Χριστουγεννιάτικη, η οποία είχε βασιστεί στο παραμύθι των Αδελφών Κατσιμίχα «Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι» (1983). Η ενέργεια από τα παιδιά, τους δασκάλους και τους γονείς, πλημμύριζε τον χώρο. Ν’ ακούς την αφήγηση από τους Κατσιμιχαίους, τα παιδάκια τόσο όμορφα και αγνά, τα βλέμματα, κυρίως αυτά, των γονιών, ένιωθα ότι μεταφέρομαι σε άλλη εποχή. Δεν μπορώ να το περιγράψω, απλή μαγεία..

Να θυμάστε, καμμιά φορά τα πιο λίγα μας φέρνουν πιο κοντά. Δεν ξέρω πως να αποκρυσταλλώσω το συναίσθημα, ήταν κάτι το συγκινητικό, είναι από τις φορές που θες να ρουφήξεις κάθε στιγμή, καθώς χάνεται μονομιάς, και περνάει στην Ιστορία, ενώ την ίδια στιγμή νιώθεις τόσο περήφανος που συμμετέχεις κι εσύ σε κάτι τέτοιο.

Αντίστοιχα μαγική γιορτή διοργάνωσε πρόσφατα για τις Απόκριες ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Νηπιαγωγείου μας (μπράβο σε όλους και ειδικά στην Πρόεδρό μας Παρασκευή Γκολέμη), ανοιχτή για τον κόσμο, υπαίθρια στην πλατεία έξω από το Νηπιαγωγείο, με φωτιές, χορό, σουβλάκια, λουκουμάδες, κλόουν κλπ, για να μπορέσουμε να μαζέψουμε χρήματα για τον πολύπαθο τάπητα του χώρου που προαυλίζονται τα παιδιά, ο οποίος έχει λιώσει χρόνια και χρόνια και προφανώς κανείς δεν φιλοτιμήθηκε να τον αλλάξει, ούτε οι πρώην ούτε οι νυν.

Το οξύμωρο ήταν ότι ενώ ο Δήμος δεν έχει λεφτά, όπως διατυμπανίζει προς κάθε κατεύθυνση η παρούσα Δημοτική Αρχή, ήταν εκεί και έβγαλε και λόγο παρακαλώ δια του αντιπροσώπου της, Αντιδημάρχου Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Καράπαυλου, ο οποίος μίλησε δημόσια σε μια εκδήλωση για έναν τάπητα που ούτε αυτοί δεν έχουν λεφτά όπως θα όφειλαν.

Είναι σαν να ευλογείς την ανικανότητά σου να επιτελέσεις το καθήκον σου. Απορώ κι αν το κατάλαβαν. Αλλά μάλλον θα θεωρούν φυσιολογικό ότι επειδή δεν υπάρχουν λεφτά δεν φέρουν και ευθύνη. Μη ξεχνάτε λοιπόν κύριοι και κυρίες της νέας Δημοτικής Αρχής ότι τώρα εσείς διοικείτε, σταματήστε λοιπόν την χρεολαγνεία και τρέχτε να φέρετε λεφτά επιτέλους. Μέχρι τότε καλό θα ήταν να αποφεύγετε και τους πολλούς λόγους σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Καλές οι δωρεές, αλλά με πορδές δεν βάφονται αυγά, ούτε ασκείται πολιτική. Μην το ξεχνάτε.

γ) Τέλος θα κλείσουμε με κάτι Χολιγουντιανό. Πάντα αυτή η ιστορία με το 4^ο Νηπιαγωγείο μου θύμιζε τον επίλογο της περίφημης ταινίας του 1989 «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η Τελευταία Σταυροφορία» των Τζορτζ Λούκας και Στίβεν Σπίλμπεργκ. Όταν ο πρωταγωνιστής φτάνει μετά από πολλές δοκιμασίες σε μια μεσαιωνική στοά, ο υπεραιωνόβιος ιππότης των Σταυροφόρων (12ος αι.) που φυλάει το Άγιο Δισκοπότηρο (σκεύος που χρησιμοποιήθηκε, κατά την παράδοση, από τον Χριστό στον Μυστικό Δείπνο), του ζητάει να επιλέξει το σωστό ανάμεσα σε πολλά κύπελλα που υπήρχαν εκεί. Και ο Ιντιάνα πολύ σωστά προσπερνάει τα αστραφτερά, χρυσά, διαμαντένια, και παίρνει το πιο απλό, ταλαιπωρημένο και παραμελημένο, επιλέγοντας σοφά όπως του είπε και ο Σταυροφόρος.

Κάπως έτσι παρομοιάζεται και για μένα το 4^ο Νηπιαγωγείο Ναυπλίου, καθώς όπως πολύ σοφά έχει πει και ο λαός μας, «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός». Γι’ αυτό ας μην κρίνουμε από το περιτύλιγμα αλλά από την ουσία, και ας θυμόμαστε ότι πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Καθώς καμιά φορά τα διαμάντια δεν βρίσκονται πάντα όσο ανεβαίνουμε αλλά μπορεί να βρίσκονται και στα χαμηλά, στην αθέατη πλευρά της ζωής.

Σας ευχαριστούμε, λοιπόν, μέσα από την καρδιά μας κα Γιάννα, κα Γωγώ και όλη την ομάδα του 4^ου Νηπιαγωγείου Ναυπλίου. Συνεχίστε την καλή δουλειά!

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Κουβαράς

Υ.Γ.1. Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές στο Νηπιαγωγείο μας έχουν εγγραφεί για την επόμενη χρονιά μόλις 24 παιδάκια, ενώ το κατώτατο όριο λειτουργίας για τα δύο τμήματα που υπάρχουν είναι 27. Οι εγγραφές λήγουν, σε λίγες μέρες, στις 20 Μαρτίου. Δυστυχώς δεν μου κάνει εντύπωση. Εύχομαι με αφορμή το άρθρο αυτό κάποιοι να το ξανασκεφτούν και όπως βάλανε λυτούς και δεμένους για να φύγουν, έτσι να ξαναβάλουν, για να επανέλθουν όμως αυτή τη φορά, στην οργανική τους θέση. Μπορεί και ν’ αξίζει τελικά τον κόπο, ποιος ξέρει…

Υ.Γ.2. Ιστορικό σημείωμα της ημέρας: Δύο εν πολλοίς άγνωστα στοιχεία για ένα από τα πιο παλιά εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας που στέκεται ακόμη όρθιο, το Αρσάκειο. Πρώτον, δημιουργήθηκε το 1836 με σκοπό να εκπαιδεύσει νεαρές δασκάλες οι οποίες θα στελέχωναν στη συνέχεια τα Ελληνικά Σχολεία που βρίσκονταν ακόμη υπό Οθωμανική Κατοχή. Δεύτερον, τη δεκαετία του 90΄, την εποχή που πέφταν κορμιά για το αν θα πρέπει ή όχι οι αριστεύσαντες μαθητές, Αλβανικής καταγωγής, να σηκώνουν ή όχι την Ελληνική σημαία, το Αρσάκειο δημιουργούσε πρότυπο Ελληνικό σχολείο στην Αλβανία, το Αρσάκειο Τιράνων. Το θυμάμαι σαν τώρα, ήμουν στο Δημοτικό και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν μια Διευθύντριά μας έφυγε για τα Τίρανα. Που πάει;· έλεγα μέσα μου. Μετά όμως όταν μεγάλωσα, κατάλαβα. Γι’ αυτό ποτέ μη δεχτείτε ότι όλα είναι ίσωμα. Όχι δεν είναι. Ας παραδειγματιζόμαστε κι ας προχωράμε. Γιατί εκεί που δεν το φανταζόμαστε, η Ελληνική παιδεία βρίσκει καταφύγιο και φωλιάζει, όπως επί παραδείγματι στο μικρό μας Ναυπλιώτικο «Νταχάου», το 4^ο Νηπιαγωγείο.