Κάποιος είχε έλκος στο στομάχι. Στο όνειρό του μέσα στο Άβατο είδε ότι παρουσιάσθηκε ο θεός και παράγγειλε στους υπηρέτες που τον συνόδευαν να τον πιάσουν ενώ έφευγε έντρομος και να τον δέσουν. Μετά ο Ασκληπιός έσκισε την κοιλιά του, έβγαλε το έλκος και την έραψε. Αυτόματα τα δεσμά του ασθενούς λύθηκαν. Το πρωί βγήκε υγιής και το δάπεδο του Αβάτου ήταν γεμάτο αίματα. Πρόκειται μήπως για μία πρώιμη χειρουργική επέμβαση από τους υπηρέτες του θεού, τους ιερείς δηλαδή;
Στην ομιλία του με τίτλο «Επίδαυρος: Τόπος φροντίδας σώματος και ψυχής» που δόθηκε την Πέμπτη το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής ο καθηγητής κ. Βασίλειος Λαμπρινουδάκης δεν αφηγήθηκε μόνον παραδείγματα ίασης ασθενών μέσω της διαδικασίας της «εγκοίμησης» στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου, το διασημότερο σε όλο τον αρχαίο κόσμο αλλά εκτός από την παρουσίαση της προαιώνιας αγωνίας και των ενεργειών του ανθρώπου για την υγεία του μίλησε και για την ιστορία των ίδιων των μνημείων.
«Ο θεραπευτής Ασκληπιός ξεπήδησε στην Επίδαυρο από την πανάρχαιη λατρεία ηρωϊκών προγόνων, που με τον καιρό περιβλήθηκαν με θεία δύναμη, έτσι ώστε στις αρχές της 1ης π.Χ. χιλιετίας να δώσουν τη θέση τους σε έναν Απόλλωνα προστάτη της περιοχής, τον Απόλλωνα του Μάλου, Απόλλωνα Μαλεάτα», όπως είπε ο κ. Λαμπρινουδάκης αρχίζοντας την ιστορία από την αρχή.
Τα ευρήματα μάλιστα - διπλοί πελέκεις, ξίφη, λίθινα ρυτά, λατρευτικά δηλαδή αγγεία στο σχήμα του χωνιού για χοές, σφραγιδόλιθοι, πλήθος ειδωλίων και άλλα - δείχνουν, ότι η σημασία της λατρείας ξεπερνούσε πολύ τα τοπικά όρια. Οι στάχτες του βωμού εξάλλου, που βρέθηκαν γεμάτες από κόκκαλα ζώων και πλήθος σπασμένων ποτηριών και άλλων αφιερωμάτων δείχνουν καθαρά το τελετουργικό της λατρείας, που χαρακτηριζόταν από το δείπνο κατά τη θυσία.
Προς το τέλος του 7ου π.Χ. αιώνα όταν η λατρεία μεταφυτεύθηκε από το Κυνόρτιο όπου ήταν αρχικά, στην μεγάλη πεδινή έκταση όπου βρίσκεται σήμερα, η αναζήτηση της θεϊκής συνδρομής για την υγεία εκφράσθηκε από την αρχή στο νέο ιερό μέσα από δύο παράλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες διαδικασίες. Η πρώτη ήταν η παραδοσιακή που μεταφέρθηκε από το χώρο του Απόλλωνος Μαλεάτα, δηλαδή η μετάληψη της θείας τροφής συνοδευόμενη από διαδικασία που ελάμβανε χώρα σε ένα μυστηριώδες κτίριο με πολλές φάσεις στο κέντρο του ιερού.
Η άλλη ήταν η εγκοίμηση. Η κατεξοχήν θρησκευτική, θεραπευτική πράξη που συνδεόταν ιδιαίτερα με τον Ασκληπιό. Για την εγκοίμηση δημιουργήθηκε τον 4ο π.Χ. αιώνα μια μεγάλη στοά μονόροφη στο ανατολικό και διώροφη στο δυτικό της μέρος, όπου το έδαφος κατέβαινε απότομα. Στην Επίδαυρο την αποκαλούσαν εγκοιμητήριο ή άβατον. Δηλαδή χώρο στον οποίο δεν μπαίνει κανείς, χωρίς τη θεία άδεια. Ο ασθενής επισκεπτόταν το ναό του θεού, όπου ιέρειες έψαλλαν τον παιάνα και έμπαινε στο Άβατο, στο μονώροφο μέρος, όπου ετοιμαζόταν ψυχικά για να κοιμηθεί και να δει στο όνειρό του το θεό.
Όπως είπε ο κ. Λαμπρινουδάκης «Στην ετοιμασία βοηθούσε, με την αυθυποβολή που προκαλούσε, και η ανάγνωση των πολυπληθών θαυμάτων του θεού τα οποία ήταν γραμμένα πάνω σε μεγάλες στήλες μέσα στο Άβατο. Όταν ήταν έτοιμος ο ασθενής - ικέτη του θεού, αποκαλούσε τον εαυτό του -, αφού έκανε μια νυχτερινή θυσία, κατέβαινε στο ισόγειο - ουσιαστικά υπόγειο - του Αβάτου και κοιμόταν κατά γης, πάνω στο δέρμα του ζώου που θυσίασε αποβραδύς. Στο όνειρό του τον επισκεπτόταν ο θεός και είτε τον γιάτρευε με τα χέρια του είτε του έδινε κάποιο φάρμακο ή απλά του έλεγε τί πρέπει να κάμει για να γίνει καλά. Άλλοτε πάλι το ρόλο του τον αναλάμβανε ένα ιερό του ζώο, συνήθως το φίδι».
Δεν παρέλειψε μάλιστα να σημειώσει ότι αυτή η πλούσια εμπειρία, που αποκτήθηκε δίπλα στην αγωνιώδη επίκληση του θείου για θεραπεία δημιούργησε πραγματική ιατρική γνώση. «Και μολονότι η Επίδαυρος έμεινε ως το τέλος προσανατολισμένη στον θείο γιατρό, από το 2ο π.Χ. αιώνα γνωρίζουμε οικογένειες γιατρών στην Επίδαυρο που ασκούσαν ιατρική έξω από το ιερό. Στην αρχή του δρόμου από την πόλη της Επιδαύρου προς το ιερό ανασκάφηκε τάφος μιας οικογένειας γιατρών. Διατηρήθηκε άθικτος ο θάλαμός του, με τρεις σαρκοφάγους μέσα, με τους νεκρούς και τα ιατρικά εργαλεία τους», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε εξάλλου ο ομιλητής για το θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου που δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί τελετές και λατρευτικά δρώμενα, μουσικούς, ωδικούς και δραματικούς αγώνες, που αποτελούσαν τμήμα της λατρείας και εργαλείο της καλλιέργειας του νου και της ψυχής. Άλλωστε τέτοιες μορφές λατρείας και ψυχικής καλλιέργειας είχαν αναπτυχθεί στο Ασκληπιείο πολύ πριν από την κατασκευή του θεάτρου, όπως μαρτυρεί και η αναφορά του Πλάτωνα, που λέει, ότι τον 5ο ήδη π.Χ. αιώνα τελούνταν αγώνες ραψωδών και μουσικών.
Διευθυντής των ανασκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας στο ιερό του Απόλλωνα Μαλεάτα από το 1974 και κυρίως πρόεδρος από το 1984, της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Επιδαύρου του Υπουργείου Πολιτισμού, ο κ. Λαμπρινουδάκης δεν μπορούσε να μην αναφερθεί και στην διαδικασία συντήρησης και ανάδειξης των μνημείων της Επιδαύρου και των δύο ιερών, έργα τα οποία έχουν οδηγήσει πραγματικά στη ριζική αλλαγή της φυσιογνωμίας του αρχαιολογικού χώρου.
Της Μ. Θερμού
Το Βήμα
