Γράφει ο Κωνσταντίνος Κουβαράς
Εν προκειμένω για να πούμε και του στραβού το δίκιο δεν φταίνε μόνον οι εκάστοτε τοπικοί άρχοντες για ότι μας συμβαίνει, κυρίως φταίμε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες. Οι ανεπαρκείς τοπικοί άρχοντες είναι απλώς το σύμπτωμα. Η βασική αιτία είμαστε εμείς και μόνον εμείς. Μόνον αν εμείς αλλάξουμε και εξελιχθούμε αργά αργά προς το καλύτερο, και δεν κοιτάμε το μικροσυμφέρον μας, αλλά το γενικό καλό, μόνον τότε υπάρχει ελπίδα να έρθουν στο τιμόνι και άνθρωποι άξιοι λόγου, και όχι μικρο-παραγοντίσκοι, ούτε καν παράγοντες.
Κι εδώ μπαίνουμε στην ουσία του σημερινού μας άρθρου. Πολλές φορές σε συζητήσεις που κάνω όλοι είναι απογοητευμένοι με τους πολιτικούς μας, πρώην, νυν κι επόμενους, ενώ μιλούν με βαρύγδουπες δηλώσεις ότι δεν υπάρχει κράτος και κυρίως δημοκρατία.
Εδώ έρχομαι να σας απογοητεύσω. Και κράτος υπάρχει, παρόλες τις παθογένειές του, αλλιώς θα είμασταν σαν την Υποσαχάρια Αφρική, και δημοκρατία, η οποία λειτουργεί σχεδόν άψογα θα έλεγα.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι η δημοκρατία μας είναι αντιπροσωπευτικότατη. Έναν καφέ να πάρετε και ν’ αράξετε για κανα δίωρο σε παγκάκι της Ενδεκάτης, θα παρατηρήσετε ότι τα ποσοστά εκλογής κάθε παράταξης, ασχέτως βουλευτικών/περιφερειακών/δημοτικών, είναι αληθή και ακριβέστατα.
Μπορούμε όμως ν’ αλλάξουμε;
Η αλήθεια είναι ναι, αλλά με μεγάλη δυσκολία, κι εδώ κοινώς θέλει αίμα, δάκρυα, μόχθο και ιδρώτα (α ρε Τσώρτσιλ μεγάλε, αξεπέραστε!·από την θρυλική του ομιλία στο Βρετανικό Κοινοβούλιο στις 13 Μαΐου 1940). Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές επιμένουμε αυτιστικά να βλέπουμε το δέντρο και όπως πάντα να χάνουμε το δάσος…· επικίνδυνες κουβέντες σε μια πόλη χωρίς δέντρα και δάση, τέλος πάντων.
Ενδεικτικά, ας αναφέρουμε μερικές μικρο-ιστορίες καθημερινότητας βαθιάς πολιτικής συνείδησης και πράξης όλων μας:
1) Αν απλώς μας ενδιαφέρει να χώσουμε το παιδάκι μας στο Δημόσιο με voucher (περιώνυμα προγράμματα, υποτίθεται κατάρτισης, που στην ουσία, κλείνουν τρύπες ή απλώς δικαιολογούν μισθούς-ψίχουλα δίχως αντίκρισμα) για ένα τρίμηνο-εξάμηνο, καθώς οι μονιμότητες πέρασαν ανεπιστρεπτί (ήταν σαν τα χρεόχαρτα κι αυτές, τιγκάραμε), για να κουμπώσουμε στη συνέχεια κι ένα επιδοματάκι ανεργίας, δεν θα πρέπει να παραπονιόμαστε για τις παρεχόμενες δημόσιες υπηρεσίες.
2) Αντίστοιχα, αν παρακαλάμε βουλευτικούς άρχοντες περιωπής για ένα κρεβάτι σε Δημόσιο Νοσοκομείο της Αθήνας, προς χειρουργείο, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί την κρίσιμη στιγμή δεν υπάρχει επαρκής νοσοκομειακή περίθαλψη στον τόπο μας.
3) Παρομοίως όταν δίνουμε γη και ύδωρ σε φερέλπιδες νεανίες παραγοντίσκους ώστε το βλαστάρι μας ν’ αποφύγει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ν’ αποκτήσει μια θέση στα ψευδεπίγραφα χάι (προέρχεται από το λαϊκό άσμα του Αντύπα του 1991, όπου ακούμε: είμαι στα χάι μου, όταν σ’ έχω πλάι μου κλπ κλπ) σχολεία της περιοχής μας, τότε ας μη μας κάνει εντύπωση γιατί το παιδί μας έχει θέματα στο νέο του σχολείο.
4) Επίσης όταν κοιτάμε μικρο-συμφεροντολογικά να πάρει το δικό μας χωράφι νερό και όχι του γείτονα, όπως και να μας διαγράψει ο εκάστοτε δημοτικός μικρο-παραγοντίσκος τα εκάστοτε χρέη ύδρευσης, είτε πρόκειται για οικιακή χρήση είτε για την μεγάλη μας γούρνα περιωπής που δροσίζονται οι αγαπημένοι μας τουρίστες (εκπολιτισμένα ελληνιστί·πισίνα), στοχάζομαι γιατί δεν θα αποκτήσουμε ποτέ με αυτά τα μυαλά καθαρό-διυλισμένο πόσιμο νερό για τα παιδιά μας, παρά μόνον συσκευασμένο-κονσέρβα, το οποίο πιστέψτε με δε συγκρίνεται με τίποτα με το πόσιμο ενός σωστά συντηρημένου δικτύου.
Αυτά τα ολίγα. Προχωράμε.
Εδώ αξίζει, λοιπόν, να αποκαλύψουμε δύο κλειδιά που πιστεύω θα μας βοηθήσουν. Και τα δύο τα έχω ψιλοκαταλάβει μέσα από την μελέτη της Ιστορίας, Ελληνικής και μη, περιδιαβαίνοντας τους διάφορους αιώνες (ποιος είσαι δικέ μου;):
α) Όταν μια κοινωνία νοσεί, νοσούν όλοι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κι αυτοί που στέκονται απέναντι από τα κακώς κείμενα (οι αυτοαποκαλούμενοι κουλτουρο-προοδευτικοί· ωχ! σα να βλέπω κι εμένα στο κάδρο, γαμώτο!) δεν παύουν να είναι κι αυτοί την ίδια στιγμή μέρος της ίδιας κοινωνίας, και χωρίς να το καταλαβαίνουν, ασυνείδητα, φέρουν παθογένειες. Γι’ αυτό κιόλας δεν μπορούν να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις.
Η απάντηση, λοιπόν, είναι μια, και θα έρθει από το κυρίως σώμα της κοινωνίας μας, αυτό το ίδιο που σήμερα ψηφίζει αυτούς που ψηφίζει, και όχι από ουρανοκατέβατους/αυτόκλητους σωτήρες ή άλλους αρχαίους Προμηθείς (όπως τον γράφοντα).
β) Λόγω της ανθρώπινης φύσης, κάτι που φαίνεται έντονα και στις αρχαίες τραγωδίες, οι άνθρωποι μέσα στην ματαιότητά τους νιώθουν μοναδικοί και υποσυνείδητα πολλές φορές μικροί θεοί (μπα, δεν το πιστεύω). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, να νιώθουμε ότι μπορούμε να τα λύσουμε μέσα σε λίγα χρόνια.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ελάχιστα λύνονται σε βάθος κάποιων ετών, λίγα σε βάθος ζωής και μερικά σε βάθος αιώνων. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο, οι άνθρωποι να αποδεχθούμε ότι αξίζει τελικά να προσπαθούμε για κάτι που πολύ πιθανόν δεν θα δούμε σε βάθος ζωής και το αντίστοιχο προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Εν κατακλείδι, για να μιλήσουμε απλά θα πρέπει να παλέψουμε για να αποκτήσουμε κάποια στιγμή παιδεία και αξιακό κώδικα. Ένας τρόπος είναι να δουλεύουμε σκληρά, να μοχθούμε και να γεμίζουν οι μπαταρίες μας από στοιχεία όπως το μεράκι, η προκοπή, το φιλότιμο και η εν γένει θετική ενέργεια.
Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε μια μέρα σελίδα και στην μικρή μας κοινωνία. Καθώς η πρόκληση που αποτύπωσε ο Μακρυγιάννης (1797-1864) πριν σχεδόν διακόσια χρόνια είναι ακόμη προς κατάκτηση, ήτοι ότι είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ..
Με εκτίμηση,
Κωνσταντίνος Κουβαράς
Υ.Γ.1 Δεν το ’χω βρει ακόμη με το μέγεθος των άρθρων, κι ούτε πρόκειται, μην περιμένετε προκοπή. Τη μια μου βγαίνουν μεγάλα, την άλλη μικρά, τι να πω. Άβυσσος η ψυχή του συγγραφέα!
Υ.Γ.2 Πάντως μια κοινωνική παρατήρηση, απ’ αυτές που μ’ αρέσουν πολύ. Όσοι μου έχουν πει ότι τα άρθρα είναι μεγάλα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι σπουδαγμένοι, και τονίζουν δε ότι πιο απλοί άνθρωποι δεν θα τους δίνουν σημασία. Αντιθέτως, μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει ούτε από έναν (μα ούτε από έναν) μη σπουδαγμένο, και είναι πολλοί οι αναγνώστες μας (μεγάλε!), ότι τα άρθρα τους φαίνονται χαώδη. Οξύμωρο, δε βρίσκετε;
Υ.Γ.3 Το παραπολιτικό της ημέρας που όλοι περιμένατε. Όλον αυτόν τον καιρό με προσεγγίζουν διάφοροι και με ρωτάνε με τρόπο, εν είδει ψαρέματος (δεν ήξερες, δε ρώταγες;), αν τουλάχιστον πήρα κάτι από την Πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής, καθώς αρκετούς άλλους τους περνάω από γενεές δεκατέσσερις. Πάντα προσπαθούσα όπως καταλαβαίνετε ν’ αποφύγω την αλήθεια, καθώς όπως ξέρετε πονάει. Ήρθε όμως η ώρα της κρίσεως. Ναι υπήρξε συμφωνία όχι κάτω αλλά πάνω στο τραπέζι σε είδος κι εξηγούμαι. Για δέκα χρόνια θα μπορώ να τρώω σε γνωστό αγαπημένο ψητοπωλείο της πόλης μας κάθε βδομάδα δύο πίτες ολικής, μη λησμονούμε και την αστική μας καταγωγή, με μπιφτέκι μοσχαρίσιο, ντομάτα, κρεμμύδι και μπόλικη σως γιαουρτιού. Προσέξατε την απουσία πατάτας, είναι λόγω της ψευδαίσθησης στην οποία θέλουμε όλοι να ζούμε, ότι τρεφόμαστε υγιεινά. Οπότε για να επανέλθουμε στο μείζον ζήτημα· τώρα ανοίγονται νέοι ορίζοντες, καθώς μπορείτε κι εσείς επίδοξοι πολιτικοί μου παράγοντες, που νιώθετε ότι διαφέρετε, αν είστε αρκετά θαρραλέοι να προβληθείτε στο μικρό μας ινδιάνικο Ναυπλιώτικο χωριό. Πλέον γνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε. Ξέρω σας βάζω δύσκολα· λέγεται πολλαπλασιασμός, αλλά μη μου αγχώνεστε, απλώς μετράμε τα μπιφτέκια…
Υ.Γ.4 Καθώς όπως με ρωτάει κι ο μικρός:
- Μπαμπά πόθο κάνει 2 + 2;
- Πόθο αγόρι μου;
- Εμ.. τρία μπαμπά.
- Μπράβο παιδί μου, μπράβο.
- Θ’ ευχαριθτώ μπαμπά.
Είδατε εσείς προκοπή τόσα χρόνια απ’ αυτούς που ξέρουν πρόσθεση;
Οπότε τρία δαγκωτό αδέλφια, δαγκωτό..
