Σήμερα, 114 χρόνια από την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας, με πρόταση της αγωνίστριας του εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, οι αγώνες για τη γυναικεία ισοτιμία είναι αναγκαίοι, αφού οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών ζουν και βασιλεύουν.
Ο μύθος ότι σήμερα οι γυναίκες απολαμβάνουν περισσότερα δικαιώματα από ότι στο παρελθόν καταρρέει εφόσον βιώνουν συνθήκες εργασιακής ζούγκλας με εξαθλιωμένους μισθούς, απλήρωτες υπερωρίες, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανασφάλιστη δουλειά. Πέρα από την εργασιακή ζούγκλα που αντιμετωπίζουν έχουν να αντιμετωπίσουν και μια σειρά προβλήματα που σχετίζονται με την ανυπαρξία κοινωνικών δομών, υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες, αλλά και τις ανάγκες της οικογένειας, των παιδιών και των ηλικιωμένων μελών της.
Ασυμβίβαστα παλεύουμε για τη γυναικεία ισοτιμία
Δεν δεχόμαστε τις πολιτικές που δεν μας προστατεύουν από την εργοδοτική βία , την ενδοοικογενειακή βία και την βία στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Δεν συμβιβαζόμαστε με την εμπορευματοποίηση της υγείας ακόμα κα της αναπαραγωγικής υγείας και αντιπαλεύουμε την ακραία μορφή εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος την εμπορική «παρένθετη μητρότητα»
Δεν αποδεχόμαστε να στέλνουν τα παιδιά μας στον πόλεμο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ.
Δυναμώνουμε τη συλλογική μας δράση
Για το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά -στο σταθερό ωράριο- στην προστασία της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού- στο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο
