Δωρεάν τα μαθήματα στο Δημοτικό Ωδείο Ναυπλίου;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κουβαράς:

Τον τελευταίο καιρό πηγαίνουμε τον μικρό στο Δημοτικό Ωδείο Ναυπλίου, όπου κάνει μουσική προπαιδεία, καθώς θεωρούμε ότι η μουσική εξευγενίζει τον άνθρωπο, και θα λέγαμε τον εξανθρωπίζει (καλά, δεν είναι και τόσο σίγουρο το τελικό αποτέλεσμα εξανθρωπισμού, ίδωμεν).

Επίσης, κάτι άλλο που ήθελα να καταθέσω, είναι ότι έχω παρατηρήσει ότι οι δημόσιες/δημοτικές δομές, είτε αφορούν το ηλεκτρικό ρεύμα, τα νοσοκομεία, το τηλέφωνο, είτε την μουσική, το οτιδήποτε, έχουν μια άλλη ενέργεια. Αντιστοίχως, το Δημοτικό μας Ωδείο, μπορεί να είναι ταλαιπωρημένο και αφημένο από την πρώην Δημοτική αρχή αλλά αποπνέει την σωστή ενέργεια και ένα καλλιτεχνικό βάθος. Γι’ αυτό πάντα επένδυα και θα επενδύω σε δημόσιες δομές, όσες παθογένειες κι αν έχουν, ή αναχρονισμούς. Κοινώς δημόσιο δαγκωτό!

Εν προκειμένω, αξίζει να αναφέρω μια μικρή ιστορία που αφορά το Ωδείο μας. Όσο ήταν στα πράγματα η πρώην Δημοτική αρχή, παρότι εντελώς αδιάφορη για το Ωδείο, καθόσον ήταν φοβερά απασχολημένη στη δημιουργία χρεών, μη ξεχνάτε κι αυτό είναι δουλειά, και σκληρή μάλιστα, παρόλαυτα κάθε μήνα πληρώναμε κανονικά στο Ωδείο την μηνιαία μας συνδρομή.

Με το που άλλαξε η Δημοτική αρχή, πάμε τον Ιανουάριο να πληρώσουμε, μας λένε ο Δήμος ακόμη δεν έχει ετοιμάσει το πλαίσιο των πληρωμών καθώς άλλαξε και θα πρέπει να γίνεται τραπεζικώς. Τέλος πάντων, λέω, θα το ρυθμίσουν. Περνάει ο Ιανουάριος, άπρακτος. Μπαίνει ο Φλεβάρης, τζίφος, τίποτα ακόμη. Αρχίζουν και τα πρώτα παράπονα των γονιών, οι οποίοι θέλουν να έχουν έναν προγραμματισμό και όχι να τους έρθει ένα μπουγιουρντί στο τέλος, που δεν θα ξέρουν τι να το κάνουν. Περνάει κι ο Φλεβάρης απνευστί. Μπαίνει κι ο Μάρτης, προχωράει, προχωράει, πάλι έρημος στην εισπρακτική τέχνη του Ωδείου μας.

- Βρε παιδιά να σας πληρώσουμε, βρε παιδιά να ’μαστε εντάξει.

- Τι να σας πω κι εγώ, τώρα με ενημέρωσαν ότι ψηφίζεται στο Δημοτικό Συμβούλιο η σχετική διάταξη, μας λέει η υπεύθυνη του Ωδείου.

Κόκκαλα έχει η διάταξη; Πόσους μήνες χρειάζονται για να ψηφίσουν κάτι που στην τελική θα τους δώσει έσοδα.

Τίποτα. Άβυσσος η δημαρχιακή ψυχή..

Θυμάμαι, είναι ένας απελπισμένος πατέρας ο οποίος ομιλεί με την υπεύθυνη του Ωδείου, η οποία η γυναίκα προσπαθεί να μαζέψει και να καλύψει τα άπλυτα της Δημοτικής αρχής, τι να κάνει κι αυτή.

- Πότε θα πληρώσουμε; Περνάνε οι μήνες, τι θα γίνει;

- Τι να σας πω. Έχετε δίκιο, κάντε λίγο υπομονή.

Οπότε μπαίνω κι εγώ φουριόζος στη συζήτηση, ως άλλος απρόσκλητος προβοκάτορας προς διαιώνιση του χάους, και λέω προς τον δύσμοιρο πατέρα, ο οποίος θα έπρεπε, φαντάζομαι, να δώσει και αναφορά στο σπίτι περί των λεχθέντων:

- Κοιτάξτε να δείτε, είναι δύσκολα τα πράγματα! Δείξτε κατανόηση.

- Τι εννοείτε να δείξω κατανόηση, πότε θα δούμε προκοπή;

- Κοιτάξτε! Το πρόβλημα είναι χωροταξικό.

- Χωροταξικό; Καλά με δουλεύετε;

Πήγα να του πω άλλοι μας δουλεύουν, αλλά προτίμησα να το πάρω πάνω μου (μεγάλε, ποιος είσαι!).

- Όχι απεναντίας. Θα σας εξηγήσω. Κοιτάξτε να δείτε, ο Δήμος όπως γνωρίζετε βουλιάζει από τα χρέη (μήπως έτσι λυθεί τελικά και το πρόβλημα εκβάθυνσης του λιμανιού;). Τα στελέχη της νέα Δημοτικής αρχής, δεν προλαβαίνουν να ψηφίσουν τη σχετική διάταξη, καθώς είναι τρομερά απασχολημένοι με αρχαιολογικές ανασκαφές!

- Αρχαιολογικές ανασκαφές;

- Μάλιστα, χρεών. Δεν έχετε προσέξει, κάθε εβδομάδα το χρέος αυξάνεται. Ξεκίνησε με ένα-δύο-τρία, τώρα έχει φτάσει τα έντεκα εκατομμύρια, και ακόμη η μπίλια δεν έχει κάτσει στη ρουλέτα, είναι δύσκολα τα πράγματα.

- Καλά αυτά, και το χωροταξικό που κολλάει;

- Ακριβώς λόγω των ως άνω, όπως γνωρίζετε η Δημοτική αρχή στεγάζεται στο Δημαρχείο που βρίσκεται εντός της παλιά πόλης, και για λόγους πρεστίζ (αγγλιστί· prestige, ελληνιστί· κύρος). Όμως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι και πολύ μεγάλο. Και δυστυχώς όσα δωμάτια υπάρχουν, είναι τίγκα στα χρεόχαρτα, δεν χωράει τίποτα άλλο.

- Καλά εσείς με δουλεύετε ψιλό γαζί.

- Όχι δεν είναι αυτό που νομίζετε. Όντως είναι τόσο πολλά τα χρέη και αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς, που δεν υπάρχει χώρος στο Δημαρχείο, όπως πρέπει για να αποθηκευτούν χρήματα. Όταν καταλήξει η νέα Δημοτική αρχή πόσες δεκάδες εκατομμύρια είναι τα χρέη, και αφού φυσικά δεν αποδώσει ευθύνες, και απλώς μας βάλει σε κανα μνημόνιο, τώρα που έχουμε και το know-how (ελληνιστί· τεχνογνωσία), τόσα χρόνια με το Ελληνικό κράτος, θα ισιώσει η κατάσταση σιγά-σιγά, θα ανοίξει ο ζωτικός χώρος που έλεγε κι ο Χίτλερ, και θα βρεθεί και χώρος να αποθηκευτούν και χρήματα πέραν των χρεών.

- Δηλαδή, ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι. Καλά κρασά..

- Μην απελπίζεστε, θα τα καταφέρει ο Δήμος μας μια μέρα, θα τα εισπράξει τα λεφτά. Έχετε πίστη.

Και κάπως έτσι έληξε άδοξα η εν λόγω συζήτηση με έναν απελπισμένο συμπολίτη μας. Όμως λίγο πιο δίπλα μια κυρία η οποία μας παρακολουθούσε εναγωνίως, πετάγεται και λέει:

- Έτσι είναι, κάποιες φορές, ιδίως στις αρχές του χρόνου, αργεί ο Δήμος να πάρει μπρος με τα του Ωδείου.

Τι να πω; Κι έτσι να ’ναι, εγώ ξέρω ότι όταν σε πνίγουν τα χρέη, κόβεις το λαιμό σου να βρεις λεφτά. Εκτός κι αν έχουν επαναπαυτεί στα κακώς κείμενα των προηγουμένων, κι απλώς αφήνονται, κι όπου μας βγάλει.

Πριν κλείσω τη σημερινή παρέμβαση, η οποία πρέπει να ομολογήσω ότι γράφτηκε πρωί-πρωί χθες, Σάββατο, με το άγχος και την έντονη αγωνία μη ξυπνήσουν οι υπόλοιποι που ροχάλιζαν, καθώς άπαξ και γίνει αυτό, τελειώσανε τα ψέματα, αφού τότε εκκινεί η ημερήσια αδίστακτη και άτεγκτη δικτατορία των παιδικών εκπομπών, στον υπολογιστή του σπιτιού.

Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ, θα αναφέρω ένα πολύ πιπεράτο μικροπολιτικό, στο οποίο ύπηρξα, ασυνειδήτως, αυτήκοος μάρτυρας. Πριν λίγο καιρό, κι ενώ περίμενα να τελειώσει ο μικρός την μουσική στο Δημοτικό Ωδείο, καθόμουν σε μια από τις αίθουσες, για να έχω ησυχία, και να γράψω, όπως κάνω σε κάθε κενό του χρόνου μου καθημερινά (τι λογοτέχνης! τι επίπεδο! ένα με την κουλτούρα!).

Τότε ακούω μια οχλαγωγία, και λόγω των μικροαστικών μου καταβολών, όπως μου έχει εφιστήσει άλλωστε κι ένας εργατοπατέρας της Αργολίδας, στήνω αυτί. Μπαίνει λοιπόν η κυρία, φαντάζομαι τον αέρα της εισόδου, κάνοντας grande (μεγαλοπρεπή) είσοδο, με λουδοβίκειο ύφος απ’ τα παλιά, για να δικαιολογήσει και την παραγοντική της υπόσταση στη νέα Δημοτική αρχή. Της απευθύνεται ευγενικά, απ’ όσο ακούω, η γραμματέας του Ωδείου, και τότε η μαντάμ ξεστομίζει το αμίμητο.

- Σκεφτόμουν ότι το Ωδείο είναι πολύ ιδιαίτερο και αποπνέει έναν αέρα πολιτισμού, οπότε σκεφτόμουν αν υπάρχει κάποιος διαθέσιμος χώρος για να εγκατασταθώ.

- Παρακαλώ;

Κάγκελο η υπεύθυνη του Ωδείου.

- Εμ, εννοώ κάποιο δωμάτιο, αν έχει και ωραία θέα στο Πάρκο, για γραφείο.

- Μα τι λέτε, εδώ είναι Ωδείο.

- Καλά, θα επανέλθω.

Ουάου!

Τι τα θέλουμε τώρα τα βιολιά, τις βιόλες και τα βιολοντσέλα στο Ωδείο; Τσ, τσ, ψιλά γράμματα. Εδώ η Δημοτική αρχή έχει στρατηγικό σχέδιο με βάθος πεδίου.

Λέτε το γεγονός ότι δεν αφήνουν ακόμη τους γονείς να πληρώσουν τις συνδρομές τους, να είναι ένα απόκρυφα δόλιο, και συνωμοτικό σχέδιο, ώστε να αποδομηθεί το Ωδείο, ώστε να αξιοποιηθεί εν είδη real estate (κτηματομεσιτικά) για τα πουλέν (γαλλιστί·poulain, ελληνιστί·το πουλάρι, μεταφορικά τα φυντάνια) της νέας Δημοτικής αρχής;

Μπα, δε νομίζω, το θεωρώ πολύ προχωρημένο σχέδιο, εγκεφαλικώς μιλώντας, ακόμη και γι’ αυτή τη νέα Δημοτική αρχή, η οποία κάνει ότι μπορεί ώστε χωρίς να το καταλαβαίνει να συναγωνίζεται το χάλι της προηγούμενης.

Τι να τα κάνουμε τα έσοδα; Εδώ έχουμε χρέη, κι όπως λέει κι ο λαός οι ωραίοι έχουν χρέη.

Κουράγιο αδέλφια, έχουμε να ζήσουμε μεγάλες στιγμές και την πενταετία αυτή.

Κι αυτοί όπως το πάνε από πρώην μάχιμο στέλεχός τους (πρόκοψα!), θα με καταντήσουν διάσημο θεατρικό συγγραφέα στο αμερικανικό Μπρόντγουει (Broadway, διάσημη περιοχή στη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. με θεατρικές σκηνές)· βλέπετε κι εμείς ψωνάρες είμαστε, σιγά που θα γλιτώναμε!

Είδες τελικά τι σου επιφυλάσσει η ζωή; Γι’ αυτό ποτέ μη λες ποτέ!

Εν κατακλείδι, για να επανέλθουμε στα δικά μας, απ’ ότι μαθαίνω μέσω των κρατικών μυστικών υπηρεσιών, επίκειται λύση του γόρδιου δεσμού των διδάκτρων στο Ωδείο τις επόμενες μέρες. Λέτε να το ζήσουμε κι αυτό το όνειρο, μετά τα διχτάκια που μπήκαν προσφάτως στο ΔΑΚ Ναυπλίου, να μας δοθεί το φοβερό προνόμιο να μπορέσουμε να πληρώσουμε και τις υποχρεώσεις μας προς το Ωδείο.

Αυτά είναι! Πιστεύω θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές! Παραγωγή πολιτικής σκέψης υψηλού επιπέδου στην Αργολίδα, όχι παίζουμε!

Άντε και καλά δίδακτρα, γιατί για μυαλά δεν το βλέπω, λίαν συντόμως τουλάχιστον…

Με εκτίμηση,
Κωνσταντίνος Κουβαράς

Υ.Γ.1. Στο τσακ πρόλαβα να τελειώσω το άρθρο πριν ξυπνήσει ο μικρός… ουφ!

Υ.Γ.2. Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές (πολύ μ’ αρέσει αυτή η ατάκα, γι’ αυτό τη βάζω συνέχεια) δεν έχει λυθεί το πρόβλημα των συνδρομών στο Ωδείο, με τους γονείς να είναι στα πρόθυρα ψυχολογικής κατάρρευσης. Ψυχραιμία αδέλφια, ψυχραιμία.

Υ.Γ.3. Θυμάμαι και τον μεγάλο τον είχαμε πάει μουσική προπαιδεία για λίγο με τον αείμνηστο Γιάννη Νόνη, ο οποίος λίγο μετά έφυγε τόσο πρόωρα από την ζωή. Από το λίγο που τον παρατήρησα, καθώς μας έλεγε ότι το μάθημα είναι ανοιχτό και στους γονείς, μου είχε κάνει εντύπωση, ότι ήταν ένας ροκ τύπος ανθρώπου με πολύ σοβαρά μουσικά θεμέλια. Πολύ αληθινός και ζωντανός. Δυστυχώς ο χρόνος μας στον πλανήτη είναι πεπερασμένος και ισομοιρασμένος, δεν κάνει διακρίσεις υπέρ αυτών που δίνουν, γι’ αυτό να ζείτε την κάθε μέρα, όσο πιο γεμάτα μπορείτε, δημιουργικά και με τους δικούς σας ανθρώπους. Πιστέψτε με τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Είναι μια στιγμή. Καλό ταξίδι Γιάννη!