Θυμάμαι μικρός τα καλοκαίρια παραθέριζα στον Λόγγο Αιγίου (τόπο καταγωγής της μαμάς μου), εκεί είχα και τον πρώτο μου έρωτα, τη Μιράντα, όντας πάντα σοφιστικέ (αυτό μ’ έφαγε, τώρα ξώκοιλα), ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερη. Και ξέρετε δυο χρόνια στην εφηβεία είναι αδιαπέραστη απόσταση. Οπότε θυμάμαι μου λέει μια μέρα, πήγαινα γυμνάσιο, πάμε ν’ ακούσουμε Βασίλη Παπακωνσταντίνου, έχει συναυλία στο Ρίο της Πάτρας. Τι να πω κι εγώ; Αν και δεν ήμουν πολύ ροκ, όντας εσωστρεφής, μικρότερος κι ολίγον μαμμόθρεφτο (το ολίγον σε μάρανε), είπα πάμε, τι να κάνω, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου έρως είναι παιδί μου δεν είναι ποντικοκούραδο. Τέλος πάντων πήγαμε. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, πάντα ήμουν για πιο ήπιους ήχους, πήγαμε και μπροστά, ήταν στο κάστρο του Ρίου, μας έφαγε κι η σκόνη, με τους μπροστινούς που έδιναν ρέστα αλληλο-σπρωχνόμενοι, δράμα, έζησα ένα δράμα. Φυσικά δεν είπα τίποτα. Αλλά μπορώ να πω ότι ήταν μια αρκετά τραυματική εμπειρία συναυλιακά.
Μάλιστα. Συνεχίζουμε.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν και πολύ θετική η πρώτη μου επαφή με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Περνάνε τα χρόνια, γνωρίζω τη γυναίκα μου, τη Χριστίνα, πάλι τα ίδια, λίγο μεγαλύτερη, πιο ροκ, ορεσίβια εκ Λευκάδος, εγώ του γλυκού νερού, συμπαθής μικροαστός, με καταλαβαίνετε, αγκομαχούσα να συνυπάρξω, ούτε φωτιά δεν ήξερα ν’ ανάψω, τραγικές καταστάσεις (από τότε βέβαια τα κατάφερα επιτέλους, έγινα άντρας, άντ-ρας). Θυμάμαι μου ’λεγε για τις συναυλίες που είχε πάει όλου του φάσματος του Ελληνικού ροκ στας Ηπειρο-Λευκάδας (ένιωθα κι ολίγον άβολα, ξέρετε μειονεκτικά, απ’ αυτά που δεν ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας). Αυτό πάντως που είχα συγκρατήσει είναι η αγάπη της μεταξύ άλλων για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και όπως μου ’λεγε ήταν ο μόνος που έκανε συναυλίες σε ανοιχτά γήπεδα ποδοσφαίρου, με πολύ χαμηλό εισιτήριο, εν είδη λαϊκής απογευματινής, τα οποία γέμιζαν φίσκα. Αυτό με ιντρίγκαρε, και άρχισα όποτε τον πετύχαινα να παρατηρώ το βλέμμα του. Ξέρετε λόγω αγάπης στην Ιστορία, και δη στη μεσαιωνική, είμαι βραδυφλεγής, δηλαδή όταν συμβαίνει κάτι σήμερα, μπορεί να το αντιληφθώ πολλές φορές σε είκοσι και βάλε χρόνια. Είναι σα να θέλω να κατακάτσει, να πάρει την αληθινή του θέση στην Ιστορία.
Τέλος πάντων, περνάει ο καιρός, και κάποια στιγμή στο YouTube, πέφτω τυχαία; το ’χε βάλει η Χριστίνα; δε θυμάμαι, σε αυτό το τραγούδι (Πριν το τέλος, από τον δίσκο Διαίρεση του 1984, φαντάσου τότε γεννήθηκα, σημαδιακό; δε νομίζω):
https://www.youtube.com/watch?v=R-wxSP1MA1c&list=PLso2HgGMukZjVBEAXVWR9YTQtlxsWKygn&index=1&ab_channel=ΒασίληςΠαπακωνσταντίνου
και λέω, ουάου, τι ωραίο φθαρμένο εξώφυλλο, τι ωραία γραμματοσειρά, άλλη εποχή, και κυρίως τι βλέμμα. Πιστέψτε με αυτό λείπει σήμερα. Αυτό είναι, τίποτ’ άλλο. Και κυρίως τι μουσική στην εισαγωγή και τι φωνή, τι παλμός. Απίστευτος! Δεν το κρύβω, έχω κολλήσει. Μου θυμίζει αυτό που ψάχνω. Κάτι γήινο, αυθεντικά λαϊκό και αξιακό, το βλέμμα, τι όμορφος άνθρωπος.
Το άρθρο γράφτηκε, γιατί τυχαία, σήμερα που το άκουγα πάλι, είδα για την συναυλία που είχε δώσει πέρσι το καλοκαίρι στο Καλλιμάρμαρο στάδιο στην Αθήνα για τα 50 χρόνια της μουσικής του παρουσίας, και έπαθα σοκ, δεν το είχα διαβάσει. Απίστευτος κόσμος, βούλιαξε το στάδιο κυριολεκτικά. Είδα πάρα πολλούς ανθρώπους, νέους, πολύ νέους, και μεγαλύτερους, όλες τις ηλικίες και είπα δόξα σοι ο Θεός, υπάρχει ελπίδα.
Οπότε ναι αγαπητοί μου Αργολιδείς· ναι, υπάρχει ελπίδα. Ποτέ δεν είναι αργά να εκπλησσόμαστε όλοι ευχάριστα.
Καλή Κυριακή και Καλό Πάσχα.
Φιλικά,
Κωστής
υ.γ. Κράτα ρε φίλε, γερά!.. όπως έγραψε πολύ εύστοχα στον τίτλο του άρθρου του κι ο Μιχάλης Γελασάκης στην Lifo στις 15/06/2023 με αφορμή τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Καλλιμάρμαρο... κράτα γερά Βασίλη.
https://www.lifo.gr/culture/music/krata-re-file-gera-50-hronia-basilis-ston-kallimarmaro
Μάλιστα. Συνεχίζουμε.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν και πολύ θετική η πρώτη μου επαφή με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Περνάνε τα χρόνια, γνωρίζω τη γυναίκα μου, τη Χριστίνα, πάλι τα ίδια, λίγο μεγαλύτερη, πιο ροκ, ορεσίβια εκ Λευκάδος, εγώ του γλυκού νερού, συμπαθής μικροαστός, με καταλαβαίνετε, αγκομαχούσα να συνυπάρξω, ούτε φωτιά δεν ήξερα ν’ ανάψω, τραγικές καταστάσεις (από τότε βέβαια τα κατάφερα επιτέλους, έγινα άντρας, άντ-ρας). Θυμάμαι μου ’λεγε για τις συναυλίες που είχε πάει όλου του φάσματος του Ελληνικού ροκ στας Ηπειρο-Λευκάδας (ένιωθα κι ολίγον άβολα, ξέρετε μειονεκτικά, απ’ αυτά που δεν ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας). Αυτό πάντως που είχα συγκρατήσει είναι η αγάπη της μεταξύ άλλων για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και όπως μου ’λεγε ήταν ο μόνος που έκανε συναυλίες σε ανοιχτά γήπεδα ποδοσφαίρου, με πολύ χαμηλό εισιτήριο, εν είδη λαϊκής απογευματινής, τα οποία γέμιζαν φίσκα. Αυτό με ιντρίγκαρε, και άρχισα όποτε τον πετύχαινα να παρατηρώ το βλέμμα του. Ξέρετε λόγω αγάπης στην Ιστορία, και δη στη μεσαιωνική, είμαι βραδυφλεγής, δηλαδή όταν συμβαίνει κάτι σήμερα, μπορεί να το αντιληφθώ πολλές φορές σε είκοσι και βάλε χρόνια. Είναι σα να θέλω να κατακάτσει, να πάρει την αληθινή του θέση στην Ιστορία.
Τέλος πάντων, περνάει ο καιρός, και κάποια στιγμή στο YouTube, πέφτω τυχαία; το ’χε βάλει η Χριστίνα; δε θυμάμαι, σε αυτό το τραγούδι (Πριν το τέλος, από τον δίσκο Διαίρεση του 1984, φαντάσου τότε γεννήθηκα, σημαδιακό; δε νομίζω):
https://www.youtube.com/watch?v=R-wxSP1MA1c&list=PLso2HgGMukZjVBEAXVWR9YTQtlxsWKygn&index=1&ab_channel=ΒασίληςΠαπακωνσταντίνου
και λέω, ουάου, τι ωραίο φθαρμένο εξώφυλλο, τι ωραία γραμματοσειρά, άλλη εποχή, και κυρίως τι βλέμμα. Πιστέψτε με αυτό λείπει σήμερα. Αυτό είναι, τίποτ’ άλλο. Και κυρίως τι μουσική στην εισαγωγή και τι φωνή, τι παλμός. Απίστευτος! Δεν το κρύβω, έχω κολλήσει. Μου θυμίζει αυτό που ψάχνω. Κάτι γήινο, αυθεντικά λαϊκό και αξιακό, το βλέμμα, τι όμορφος άνθρωπος.
Το άρθρο γράφτηκε, γιατί τυχαία, σήμερα που το άκουγα πάλι, είδα για την συναυλία που είχε δώσει πέρσι το καλοκαίρι στο Καλλιμάρμαρο στάδιο στην Αθήνα για τα 50 χρόνια της μουσικής του παρουσίας, και έπαθα σοκ, δεν το είχα διαβάσει. Απίστευτος κόσμος, βούλιαξε το στάδιο κυριολεκτικά. Είδα πάρα πολλούς ανθρώπους, νέους, πολύ νέους, και μεγαλύτερους, όλες τις ηλικίες και είπα δόξα σοι ο Θεός, υπάρχει ελπίδα.
Οπότε ναι αγαπητοί μου Αργολιδείς· ναι, υπάρχει ελπίδα. Ποτέ δεν είναι αργά να εκπλησσόμαστε όλοι ευχάριστα.
Καλή Κυριακή και Καλό Πάσχα.
Φιλικά,
Κωστής
υ.γ. Κράτα ρε φίλε, γερά!.. όπως έγραψε πολύ εύστοχα στον τίτλο του άρθρου του κι ο Μιχάλης Γελασάκης στην Lifo στις 15/06/2023 με αφορμή τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Καλλιμάρμαρο... κράτα γερά Βασίλη.
https://www.lifo.gr/culture/music/krata-re-file-gera-50-hronia-basilis-ston-kallimarmaro
