Τώρα, μία νέα μελέτη του Max Planck Institute στη Γερμανία, προσφέρει την πιο πειστική εξήγηση. Τα στοιχεία της βασίζονται στη μελέτη ενός δυαδικού συστήματος, του VFTS 243, το οποίο αποτελείται από ένα άστρο και μία μαύρη τρύπα.
Αν κάποιος παρατηρήσει την ολική κατάρρευση ενός ορατού άστρου τη σωστή στιγμή, θα είναι σαν το άστρο απλά να σβήνει και να εξαφανίζεται από τον ουρανό. Η κατάρρευση είναι τόσο ολική που δε λαμβάνει χώρα καμία έκρηξη, τίποτα δεν ξεφεύγει και δε βλέπουμε μία λαμπερή supernova στον ουρανό. Οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει πρόσφατα τέτοιες ξαφνικές εξαφανίσεις λαμπερών άστρων. Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι αν συνδέονται, αλλά τα αποτελέσματα που πήραμε από την ανάλυση του VFTS 243 μάς προσφέρουν μία πειστική εξήγηση.
Το σύστημα VFTS 243 έχει ένα άστρο με 25 φορές τη μάζα του Ήλιου μας και μία μαύρη τρύπα με 10 φορές τη μάζα του Ήλιου. Αν και δεν μπορούμε να δούμε τη μαύρη τρύπα απευθείας, γνωρίζουμε την ύπαρξή της από την τροχιακή κίνηση του άστρου. Το ενδιαφέρον είναι πως η τροχιά είναι σχεδόν κυκλική και δεν επηρεάστηκε από κάποια supernova. Αυτό σημαίνει πως τα τεράστια άστρα μπορούν να καταρρεύσουν τελείως και να γίνουν μαύρες τρύπες χωρίς κάποια έκρηξη supernova.
Τα αποτελέσματά μας υποστηρίζουν τη θεωρία πως οι αστρικές μαύρες τρύπες δημιουργήθηκαν από την ολική κατάρρευση ενός άστρου, όπου δε λαμβάνει χώρα μία supernova.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Physical Review Letters.
