Ο «madein EU» νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, σε συνδυασμό με τους άλλους αντεργατικούς νόμους, που κρατούν στον «πάγο» τις κλαδικές συμβάσεις, έχουν οδηγήσει ώστε ο μέσος μεικτός μισθός στη συνολική απασχόληση να είναι σήμερα μικρότερος κατά 15% σε σχέση με πριν από 14 χρόνια!
Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, με Οδηγίες της ΕΕ και τους νόμους όλων των κομμάτων, ευθύνεται για το γεγονός ότι η μερική απασχόληση έχει αυξηθεί κατά 131% από το 2011, ενώ ο μέσος μεικτός μισθός γι' αυτήν την κατηγορία εργαζομένων έχει καθηλωθεί στα ...464 ευρώ μεικτά, που σημαίνει πραγματική αδυναμία να επιβιώσουν.
Αυτοί οι μισθοί και αυτές οι εργασιακές σχέσεις βρίσκονται πίσω από το «θαύμα» της ελληνικής οικονομίας, που από «μαύρο πρόβατο» της ΕΕ έγινε «πρότυπο» για τις διεθνείς αγορές και τους οίκους αξιολόγησης. Σ' αυτά στηρίζεται η κερδοφορία - ρεκόρ των 10 δισ. ευρώ για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο, που βάζουν πλώρη για ακόμα ψηλότερα το 2025. Αυτά κάνουν ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία και γίνονται «μαγνήτης επενδύσεων».
Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να εξωραΐσει την αντεργατική «κανονικότητα» σε Ελλάδα και ΕΕ, δεν πρόκειται να γλιτώσει από την αγανάκτηση των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας. Οι χαμηλοί μισθοί, παρά τις περισσότερες ώρες δουλειάς σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την επιβίωση σε συνθήκες γενικευμένης ακρίβειας.
Καταρρίπτεται έτσι για άλλη μια φορά ο μύθος της «ανάπτυξης για όλους», που έλεγε η ΝΔ, ή της «δίκαιης ανάπτυξης» που «πουλάει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Στον φαύλο κύκλο της οικονομίας από κρίση σε ανάπτυξη και ξανά σε κρίση, κερδισμένοι και χαμένοι παραμένουν πάντα οι ίδιοι: Από τη μια τα μονοπώλια με τα κέρδη τους, από την άλλη οι εργαζόμενοι με τη φτώχεια τους.
Από τη μια οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τα 33 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης να «ζεσταίνουν» το μαξιλάρι τους, κι από την άλλη ο λαός, με πετσοκομμένες τις κρατικές δαπάνες ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες του, στριμωγμένος στα πρωτογενή πλεονάσματα του Συμφώνου Σταθερότητας.
Από τη μια οι τράπεζες με 4 δισ. κέρδη το 2023 και από την άλλη τα λαϊκά στρώματα, με 50.000 πλειστηριασμούς ακινήτων μέσα σε έναν χρόνο, με τα επιτόκια στο ταβάνι και με 6 δισ. περισσότερους φόρους στην πλάτη τη χρονιά που «τρέχει».
Από τη μια οι ενεργειακοί όμιλοι με άπιαστα κέρδη από την «πράσινη μετάβαση», κι από την άλλη τα λαϊκά νοικοκυριά σε κατάσταση μόνιμης ενεργειακής φτώχειας, με χρωστούμενα σχεδόν 3 δισ. ευρώ από λογαριασμούς που δεν μπορούν να πληρώσουν!
Από τη μια οι εφοπλιστές, με τις 267 παραγγελίες για νεότευκτα πλοία το 2023 και με χρυσές δουλειές στις παγκόσμιες μεταφορές, με το Πολεμικό Ναυτικό να προστατεύει τον στόλο τους στην Ερυθρά, και από την άλλη ο λαός να πληρώνει μόνο πέρσι 8 δισ. ευρώ για εξοπλιστικές δαπάνες, ενώ η αποστολή της φρεγάτας «Υδρα» στα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου κοστίζει στην τσέπη του 500.000 ευρώ κάθε μέρα!
Απέναντι σ' αυτήν την πολιτική της άγριας εκμετάλλευσης και της φτώχειας, της ακρίβειας και του πολέμου, βρίσκεται μόνο το ΚΚΕ. Στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση της πάλης του λαού, της μόνης πραγματικής αντιπολίτευσης στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, στη συναίνεση των άλλων κομμάτων.
Το δίλημμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο και μπροστά στις ευρωεκλογές: Πιο δυνατοί αυτοί που ρημάζουν τον λαό για να είναι ανταγωνιστικό και κερδοφόρο το κεφάλαιο; 'Η πιο δυνατό το ΚΚΕ και πιο αδύναμοι όλοι αυτοί, για να μπαίνουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να κερδίζει έδαφος η αντεπίθεση στη βάρβαρη «κανονικότητα» των μονοπωλίων και της ΕΕ;
Με πιο ισχυρό ΚΚΕ, ο λαός μπορεί να τα καταφέρει! Να ανοίξει δρόμο για να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ, να αντιστοιχήσει τη ζωή του με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
