Περαιτέρω, η συγκεκριμένη Εγκύκλιος που έρχεται να εφαρμόσει στην πράξη τους Νόμους Γεωργιάδη και Χατζηδάκη για την 6ημερη εργασία και την ψηφιακή κάρτα (4808/2022 και 5053/2023), αποτελεί μνημείο στοχευμένης ασάφειας. Έτσι ενώ η ψηφιακή κάρτα παρουσιάζεται ως μια μεγάλη καινοτομία της κυβέρνησης, φαίνεται ξεκάθαρα πως όλα λειτουργούν προς όφελος των εργοδοτών και προς την κατεύθυνση της περαιτέρω ελαστικοποίησης της εργασίας.
Την ώρα λοιπόν που ο βιομηχανικός εργάτης δεν θα πληρώνεται αυτά τα 60 λεπτά που θα βρίσκεται στον χώρο εργασίας του, αφού δεν χρειάζεται να χτυπά την ψηφιακή κάρτα κατά την είσοδο του παρά μόνο με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο εργαζόμενος με τηλεργασία ή όσοι δεν έχουν σταθερό τόπο εργασίας και μετακινούνται συχνά για λόγους που εμπίπτουν στα καθήκοντά τους, δεν υπόκεινται καν σε ψηφιακό έλεγχο του ωραρίου τους, αφήνοντας ανεξέλεγκτο το πεδίο για καταπάτηση αυτού. Ενώ, εκτός των άλλων, δίνεται σκανδαλωδώς η «δυνατότητα» στους εργοδότες να μην καταχωρούν εκ των προτέρων το ωράριο, τις αλλαγές ή τις υπερωρίες που θα χρειαστεί να κάνει κάποιος εργαζόμενος, αλλά μέσα σε διάστημα που να μην ξεπερνά τον μήνα, αφού ήδη δηλαδή αυτές οι ώρες έχουν πραγματοποιηθεί, χωρίς καμία εξασφάλιση ότι θα έχουν κιόλας τηρηθεί τα όσα προβλέπονται στο συμφωνημένο ωράριο.
Είναι προφανές πια πως η Κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στο τιμόνι του Υπουργείου, υλοποιεί ένα σταθερό σχέδιο απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, που φέρνει τους εργαζόμενους συνεχώς σε δυσχερέστερη θέση, δωρίζοντας διευκολύνσεις στους μεγαλο-εργοδότες. Το οριστικό ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και η περαιτέρω φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας είναι το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε πια από την ΝΔ.
