Σήμερα, είναι η επέτειος της μάχης των Δερβενακίων. 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής. Της πρώτης μέρας της μάχης, γιατί συνεχίστηκε και στις 28 Ιουλίου.
Αφιερωμένο το σημείωμα στους φίλους και παλαιούς συναγωνιστές, που θα μεταβούν σήμερα ως ένδειξη σεβασμού από το Άργος στον Άγιο Σώστη, θα σταθούν σε μια ταβέρνα, και δεν θα ακούσουν τους συνήθεις φλύαρους λόγους των δοξολογιών, αλλά θα διαβάσουν την αυθεντική περιγραφή της μάχης από τον Φωτάκο, που ήταν παρών σε όλες τις φάσεις των πολεμικών εκείνων επιχειρήσεων.
Η μάχη των Δερβενακίων ή η «νίλα του Δράμαλη», όπως έχει μείνει να λέγεται, κάποτε ενέπνεε. Παράδειγμα το εξώφυλλο που αναρτώ. Ακόμα και ο Καραγκιόζης στον μπερντέ του θιάσου σκιών ήταν εκεί και πολέμησε. Ο Καραγκιόζης όμως ο πραγματικός, οι «Καραγκιόζηδες της πολιτικής», με τη μεταφορική έννοια του όρου… στέκονται μακριά από την Ιστορία. Δεν θέλουν μια ιστορία που να μυρίζει μπαρούτι και να είναι γεμάτη αίματα, δεν θέλουν την ιστορία των λαϊκών αγώνων, αλλά ένα εύπεπτο ανάγνωσμα όπου τα πάντα βγαίνουν μέσα από διπλωματικές συνθήκες και με παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων.
Σήμερα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει την απειλή του Νέο Οθωμανικού επεκτατισμού της Τουρκίας. Ζητάνε το μισό Αιγαίο. Συνεχίζουν την στρατιωτική κατοχή της Κύπρου. Στέλνουν τα πολεμικά τους πλοία ανάμεσα Κάσο και Κρήτη και διακόπτουν με τσαμπουκά εργασίες χρηματοδοτούμενες από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η Ελληνική Κυβέρνηση προσπαθεί. καλοπιάνοντάς τους, να καλλιεργήσει την Ελληνοτουρκική φιλία, γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντα της «συλλογικής Δύσης». Το πιο λυπηρό είναι ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβέρνησης έχει τεράστια αποδοχή από τον λαό.
Έχουν, τεχνηέντως, καλλιεργήσει ηττοπάθεια, παραίτηση από κάθε αναγεννητική προσπάθεια, έχουν ενοχοποιήσει όρους όπως «εθνικός» ή «πατριωτικός». Βάση της προσπάθειας αυτής είναι η λησμονιά της ιστορίας μας.
Κοίταξα τί μαθαίνουν τα
παιδιά για την μάχη των Δερβενακίων.
Στην Γ΄ Γυμνασίου, το βιβλίο της Ιστορίας, αφιερώνει τρεις (ακριβώς) αράδες.
Στην Γ΄Λυκείου αυτοί που θα γίνουν δάσκαλοι, φιλόλογοι, δικηγόροι,
θεολόγοι κλπ. Δεν μαθαίνουν απολύτως
τίποτε γιατί δεν είναι στην ύλη τους.
Στην Γ΄Λυκείου στο «κόντρα μάθημα» η μάχη των Δερβενακίων περιλαμβάνεται μεν στο «χρονολόγιο» αλλά δεν αναφέρεται στο κυρίως κείμενο του μαθήματος.
Είναι σπάνιο να βρεις
δάσκαλο ή καθηγητή που θα αναφερθεί στη μάχη αυτή στη σχολική γιορτή για την 25
Μαρτίου.
Και όμως, ο εορτασμός στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στον Άγιο Σώστη κάποτε ήταν και για το Ναύπλιο σημαντικό γεγονός. Προπολεμικά. Οργανωνόταν και μετάβαση με το ωτομοτρίς στον χώρο της εκδήλωσης και ήταν τιμή για κάποιον να βγάλει τον πανηγυρικό λόγο. Μετά τον πόλεμο και ειδικά μετά την διάσπαση σε δύο ξεχωριστούς νομούς, Αργολίδας και Κορινθίας, ο εορτασμός έμεινε στις αρμοδιότητες της Νομαρχίας Κορινθίας και ξεχάστηκε εντελώς στο Ναύπλιο και στο Άργος.
Και όμως… Η εκστρατεία του Δράμαλη, με 30.000 στρατό, είχε πρώτο αντικειμενικό σκοπό να ματαιώσει την παράδοση του Ναυπλίου στους Έλληνες. Οι περισσότερες συγκρούσεις έγιναν γύρω από το Άργος (Λάρισα, Κεφαλάρι, Παναγία). Το στρατόπεδο εκκίνησης των επιχειρήσεων για τους Τούρκους ήταν έξω από το Ναύπλιο στη Γλυκιά.
Είναι ολέθριο να θάβουμε εντελώς στην απόλυτη λήθη αυτά τα γεγονότα.
Διαβάζουμε συνέχεια για
προγραμματισμούς θερινών πολιτιστικών εκδηλώσεων… κάτι και για την ιστορία του
λαού μας δεν περισσεύει;
Ο εορτασμός των 200 ετών από την Επανάσταση έπεσε πάνω στην πανδημία και δεν έγινε σχεδόν τίποτε… Και ό,τι πραγματοποιήθηκε, τελικά, δεν αφορούσε τα πεδία των μαχών, αλλά διοικητικές μεταρρυθμίσεις της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου.
Όταν η νέα γενιά δεν
συνειδητοποιήσει τι συνέβη στα Δερβενάκια
το 1822, στους Μύλους το 1825 και στη Στυμφαλία το 1944, δεν έχει διάθεση
αντίστασης… ούτε στα μεγάλα, ούτε στα μικρά ζητήματα και οι «Καραγκιόζηδες της
πολιτικής» θα θριαμβεύουν.
