Ο εικονιζόμενος κύριος ονομάζεται Ζαν Λυκ Μελανσόν. Από χθες το βράδυ είναι το κεντρικό πρόσωπο πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη.
Τα μισά στελέχη των καθ’ ημάς ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ τον θεωρούν ως το σημείο αναφοράς του πολιτικού μέλλοντος της Ελλάδας , τα υπόλοιπα τον θεωρούν έναν τυχοδιώκτη που «χάλασε τη σούπα». Οι κομμουνιστές στη Γαλλία συντάχθηκαν μαζί του, οι δικοί μας τον εγκαλούν ως δεξιό ρεφορμιστή και απαιτούν να κάνει αυτοκριτική για τα «διαχρονικά εγκλήματα της σοσιαλδημοκρατίας» (πρωτότυπο!!!)
Η αλήθεια όμως δεν περιγράφεται με αφορισμούς.
Ο Μελανσόν μπήκε το 1976 στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας. Στην αρχή τον θεωρούσαν ύποπτο «εισοδιστή» γιατί προερχόταν από τροτσκιστικές ομάδες. Έκανε μια μικρή πολιτική καριέρα σε «δεύτερες θέσεις». Έφτασε μέχρι υφυπουργός για την Επαγγελματική Εκπαίδευση. Το 2008 με την πλήρη δεξιά στροφή του Σοσιαλιστικού Κόμματος αποχωρεί. Επτά χρόνια μετά ιδρύει ένα δικό του κόμμα (στα Ελληνικά δεδομένα κάτι ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) το οποίο με τον χρόνο γίνεται η βασική συνιστώσα της Αριστεράς στη Γαλλία.
Η Γαλλία από την εποχή της Προεδρίας Σαρκοζί, εγκατέλειψε την πολιτική:«κοινωνικό κράτος-ανεκτική κοινωνία-ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική» και συντάχθηκε με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης και την “PAXAMERICANA”. Αυτή η κατάσταση όξυνε τις κοινωνικές αντιθέσεις. Οι «εκσυγχρονιστικές» (=νεοφιλελεύθερες) δυνάμεις συντάχθηκαν με τον Μακρόν και τα συμπαρατασσόμενα με αυτόν «κεντρώα κόμματα». Γκωλικοί και σοσιαλιστές σχεδόν διαλύθηκαν. Και άρχισε να καλπάζει η ακροδεξιά με την ΜαρίνΛεπέν. Μια πανέξυπνη πολιτικό, που αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας του αστικού καθεστώτος. (Σκεφθείτε κάτι, σαν τον Καρατζαφέρη με μυαλό).
Η Λεπέν εκμεταλλεύτηκε τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Βρήκε πως για όλα φταίνε οι ξένοι εργάτες (Οι ξένοι καπιταλιστές είναι καλοί…). Κρατάει αποστάσεις από τους Αμερικανούς (όχι ρήξη μαζί τους) για να καλοπιάσει και τους Γκωλικούς. Και καταγγέλλει την φτώχεια στην οποία ωθεί η πολιτική του Μακρόν τα μικρομεσαία στρώματα. Η πολιτική της είναι ο ορισμός της πολυσυλλεκτικότητας.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές αποδείχθηκε πως μόνο «ένας στους πέντε» Γάλλους συμφωνούν με την πολιτική του Μακρόν. Δεν είναι η τυχοδιωκτική του πολιτική στο Ουκρανικό αυτό που ώθησε τον λαό εναντίον του, αλλά η οικονομική του πολιτική. Να το πούμε απλά: ο μέσος Γάλλος νοιώθει πως είναι φτωχότερος απ’ ότι πριν από είκοσι χρόνια. Ήδη στις μεγάλες πόλεις έχουν σχηματισθεί γειτονιές γκέτο.
Ο Μακρόν προσπάθησε να ανακόψει αυτόν τον κατήφορο. Προκήρυξε Βουλευτικές εκλογές. Πίστευε πως θα είναι το «δεύτερο» κόμμα μετά την Λεπέν και μετά εκβιάζοντας τα Αριστερά κόμματα θα γινόταν στο δεύτερο γύρο «πρώτο».
Τότε έγινε το ανέλπιστο.Με πρωτοβουλία του Μελανσόν μέσα σε μια εβδομάδα τα κόμματα της Αριστεράς (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, οικολόγοι, Μελανσονικοί και διάφοροι περίεργοι τρότσκες και μουλούδες) συμφώνησαν σε «Κοινό Πρόγραμμα» και κοινά ψηφοδέλτια. Το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» έκανε μια εντελώς απρόσμενη νίκη στον πρώτο γύρο (ξεπερνώντας σε ποσοστά τους Μακρονικούς) και στον δεύτερο γύρο ήρθε πρώτο κόμμα. Κρατώντας μια αταλάντευτη θέση απέναντι στο ακροδεξιό μπλοκ συσπείρωσε τις μάζες.
Μέχρι εδώ μπορούμε να πούμε πως ο Μελανσόν είναι παράδειγμα για τους Έλληνες. Ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα θα ήταν εγγύηση για τις κοινωνικές ομάδες, θα μπορούσε πάνω σε αυτό να αρθρωθεί μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα διεκδικήσεων και θα ανέκοπτε την αδιέξοδη μετακίνηση προς τα ακροδεξιά. Εδώ όμως δεν έχουμε κόμματα.Έχουμε ένα απειράριθμο σύνολο αρχηγίσκων έτοιμων να πουληθούν στις δυνάμεις του πλούτου. Αυτοδοξολογούνται και αυτοθαυμάζονται. Σέρνουν πίσω τους μια θλιβερή μικρή ομάδα οπαδών. (Ως γνωστόν: σοσιαλισμός με κατσαπλιάδες δεν γίνεται)
Η ανικανότητά τους φάνηκε ξεκάθαρα όταν δεν μπόρεσαν να αναδείξουν θέματα όπως:
Α) Υποκλοπές
Β) Έγκλημα στα Τέμπη
Γ) Ξεπούλημαόπλων αγορασμένων από τον Ελληνικό λαό (στείλαμε σε Ουκρανία, αλλά και στη Σαουδική Αραβία)
Δ) Ασυδοσία Τραπεζών (ειρήσθω δε εν παρόδω: δεν είναι Ελληνικές)
Ε) Ακρίβεια.
Πώς να αντιδράσουν όταν στα βασικά ζητήματα οι Αντιπολιτευόμενοι εντάσσονται και αυτοί στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας»; Σε τι διαφέρει ο Ανδρουλάκης, ο Κασσελάκης και λοιποί από τον Μητσοτάκη στο Ουκρανικό, στο Κυπριακό, στο Μεσανατολικό, στην διαχείριση της πανδημίας και στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ; Πώς να συγκινήσουν τον λαό;
Ο Μελανσόν πέτυχε στη Γαλλία γιατί διέφερε από τον Μακρόν (αντίθετα οι εκεί Σοσιαλιστές είναι γεμάτοι ….Χρυσοχοΐδηδες).
Πέτυχε μόνο εκλογικά.
Θα φανεί, αν θα πετύχει και πολιτικά.
Δυο φορές στο παρελθόν οι σοσιαλιστές διέψευσαν τις ελπίδες.
Μια το 1914 όταν- μετά τη δολοφονία του Ζαν Ζωρές- συντάχθηκαν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μετά απορούσαν για την ανάπτυξη του κομμουνισμού και του φασισμού.
Και μια το 1936 με τον ΛεόΜπλουμ και το Λαϊκό Μέτωπο όταν ανέκοψαν προς στιγμή την άνοδο της Ακροδεξιάς, αλλά δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την Χιτλερική λαίλαπα.
Τώρα, είναι η σειρά του Μελανσόν… θέλουμε να ελπίζουμε πως δεν θα διαψεύσει τις προσδοκίες.
