Χνάρια θεάτρου σε διαδρομές ανθρώπων στη Ν.Κίο

Τον Κυρ – Σαμ τον γνώρισα πρώτα από κάποια κείμενα σε εφημερίδες και μετά στο θέατρο του Ναυπλίου και στη συνέχεια σε διάφορα μέρη από χωριά και κοινότητες μέχρι ΚΑΠΗ και φυλακές… ακόμη και σε νοσοκομεία! Δεν ξέρω γιατί δεν θέλησα ποτέ να αναγνωρίσω στα αρχικά του ονόματος της υπογραφής του το ίδιο το όνομα (Κυριάκος Σάμιος). Μου άρεσε η ιδέα του κυρ Σαμ και σ’αυτήν έχω παραμείνει.

 Γιατί το συνθετικό «κυρ» το βάζαμε σε ονόματα αγαπημένων προσώπων στη γειτονιά μου. Σε πρόσωπα φιλικά, που έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό για τις κοινές δράσεις είτε αυτές ήταν γλέντια, είτε καθαρισμοί, χτισίματα, κλπ, είτε ακόμη συμπαράσταση σε καλές και σε άσχημες στιγμές. Σε άνδρες και σε γυναίκες. Ποτέ δεν είπαμε κυρία Ελένη ένα αγαπημένο πρόσωπο, αλλά κυρα-Λένη! Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας Σωτήρης Τσόγκας ήταν συγκλονιστικός στην παρουσίαση του βιβλίου: υπάρχουν λέξεις που λερώθηκαν! Τις λερώσαμε επίτηδες για να αλλάξουμε τη σημασία τους εξυπηρετώντας σκοπούς συνειδητής υποτίμησης του Άλλου.

Έτσι, στηρίχτηκε και το υποτιμητικό «ερασιτεχνικό θέατρο», αυτό δηλαδή που είναι ψιλο-καλλιτεχνικό, ψιλο-ποιοτικό, που απέχει από την πληρότητα των τεχνικών του θεάτρου και της υποκριτικής. Με άλλα λόγια, το θέατρο που υπηρετεί ο κυρ Σαμ και όλες/όλοι οι άξιοι ερασιτέχνες ηθοποιοί του Θεατροδρομίου Ναυπλίου, έχοντας ως προτεραιότητα την ανθρώπινη σχέση, την συνάντηση, την ψυχαγωγία και την διάχυση της ιδέας πως η θεατρική τέχνη είναι το καλύτερο μέσο για να εκφράσουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο και τις ιδέες μας, πετυχαίνοντας την αναγνώριση και την επιβεβαίωση του «εν κοινωνία βίου» και της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Η Καλλιόπη Καλποδήμου, η δεύτερη ομιλήτρια, παρουσίασε με την επιστημονική και συναισθηματική της πληρότητα, ακριβώς τα ζητήματα αυτά και τους τρόπους με τους οποίους ο «θεατρικός ερασιτεχνισμός» του κυρ Σαμ και των συνοδοιπόρων του διαχειρίζονται και αναδεικνύουν την προσωπική και συλλογική έκφραση που στόχο έχει τη μοιρασιά!

Γιατί «για τούτη δω τη μοιρασιά» ο κυρ Σαμ και η θεατρική ομάδα του Θεατροδρομίου Ναυπλίου, όπως και όλες οι άλλες θεατρικές ομάδες στην Αργολίδα και την Ελλάδα, δίνουν χρόνο, αγάπη και κοπιάζουν ώστε να μοιραστούν και να (ανα) δημιουργήσουν. Ο κυρ Σαμ έβαλε διάφορα παραδείγματα αυτής της κοπιαστικής αλλά όμορφης ανθρώπινης διαδρομής, όπως εκείνη στο Μάτι Κορινθίας (17-08-2002).

«Και καθώς η μνήμη δρασκελίζει τα πολύπαθα μονοπάτια προς τα Λακκώματα , ένας ακαθόριστος “κρότος”, λες και κατολισθαίνει από τις αποκαμωμένες βουνοπλαγιές. (…) Απ’ την άλλη οι θεατές “μουσκεμένοι” από το ξαφνικό πολιτιστικό “μπουρίνι” απτόητοι απαγκιάζουν και λύνουν τη σιωπή τους. Για τούτη δω τη “μοιρασιά” ευχαριστώ θερμά του συνδημιουργούς της παράστασης κι εύχομαι καλή συνέχεια!»

Καλή συνέχεια λοιπόν και μόνο με την αναγνώριση των ηλικιωμένων του ΚΑΠΗ, των παιδιών του ΚΔΑΠ, των κατοίκων του Αχλαδόκαμπου, των Ρομά της Αγ. Τριάδας, των φυλακισμένων της Τίρυνθας και τόσων άλλων! Οι εξουσίες δυσκολεύονται να κατανοήσουν γιατί είναι πλούτος για τον τόπο τους οι ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές ομάδες. Αρνούνται τις «μοιρασιές» αυτού του είδους μπροστά στο «διαφημιστικό κέρδος» που τους προσφέρουν οι πομπώδεις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις των καλοκαιριών, των φεγγαριών και των άλλων στιγμών της ψιλο-πολιτικής … καλλιτεχνίας! Όχι γιατί δεν πρέπει να γίνονται … όχι γιατί δεν είναι αρκετά ενδιαφέρουσες … όχι γιατί στερούνται καλλιτεχνικής αξίας … αλλά κυρίως γιατί αποτελούν μονοδιάστατο προσανατολισμό που πνίγει τον τοπικό καλλιτεχνικό δυναμισμό και την έκφραση. Τα μόνα δηλαδή που μπορούν να στηρίξουν δημιουργικά και αενάως τον «εν κοινωνία βίο».

Καλοτάξιδες διαδρομές με ανακαλύψεις και αναδείξεις από χνάρια θεάτρου στον κυρ Σαμ και σε όλες/όλους τους πάσχοντες από αγάπη για την καλλιτεχνική δημιουργία.

(Γ.Κόνδης)