Έφτασε λοιπόν η στιγμή που ενηλικιωνόμαστε. Είμαστε και επίσημα “μεγάλοι” και “ανεξάρτητοι”. Αφού περάσαμε μια χρονιά γεμάτη άγχος και πίεση, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, έφτασε η στιγμή που θα μπούμε για πρώτη φορά σε αίθουσα πανεπιστημίου και που θα πάμε μόνοι μας να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας και που θα πάμε μόνοι μας στο super market. Έφτασε η στιγμή που είμαστε “ανεξάρτητοι”. Όπως ονειρευόμασταν όταν ήμασταν 10. Έτσι; Τι; Όχι;
Μιλώντας από τη προοπτική μιας συνηθισμένης μαθήτριας από μια συνηθισμένη πόλη η στιγμή που μαθαίνεις πως πέρασες στον στόχο σου στις πανελλήνιες ίσως είναι και από τις πιο σημαντικές στην έως τώρα ζωή σου. Βρίσκεις σπίτι στη πόλη που θα μετακομίσεις και είσαι τόσο χαρούμενος που όλα γίνονται μηχανικά, σχεδόν αυτόματα. Ίσως συνήθισες 1 χρόνο τώρα να τα κάνεις όλα μηχανικά: διάβασμα, φαγητό, σχολείο, ύπνος (προαιρετικό βέβαια). Και έτσι μηχανικά πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Ίσως και το τελευταίο σου καλοκαίρι ως παιδί.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης. Ήρθε η ώρα να εγκατασταθείς μόνιμα, να γνωρίσεις τους συμφοιτητές σου και να μπεις στους καινούριους σου ρυθμούς. Μισό λεπτό όμως. Γιατί είναι όλα τόσο.. γκρι; Μα εγώ νόμιζα πως άμα μεγαλώσω θα είναι τέλειο. Μεγαλύτερε μου εαυτέ γιατί νιώθω έτσι;
Η περίοδος της ενηλικίωσης συνδυάζεται με τόσα πολλά γεγονότα που αλλάζουν ολοσχερώς τη ζωή του ανθρώπου. Συνειδητοποιείς λοιπόν πως η στιγμή αυτή είναι καθοριστική για σένα. Αφήνεις πίσω σου έναν παλιό σου εαυτό, τον μικρό σου εαυτό, αυτόν που έπαιζε κρυφτό στο δημοτικό και που έκλαιγε γιατί δεν έβγαινε η ύλη των πανελληνίων. Βγαίνει το πρόγραμμα της σχολής, το κοιτάς και η πρώτη σου αντίδραση είναι να περάσει όλη σου η ζωή από μπροστά σου. Κάποτε έπαιζες κρυφτό και τώρα κρύβεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάποτε έκλαιγες γιατί η φίλη σου δε σου έδινε το αυτοκόλλητο που ήθελες και τώρα κλαις γιατί βλέπεις τη φίλη σου για τελευταία φορά αφού θα σπουδάσετε σε άλλη πόλη. Κάποτε έκλαιγες με τον φίλο σου γιατί δε τα πήγε καλά στο διαγώνισμα, παρόλο που εσύ τα είχες πάει καλά και τώρα κλαις με τον φίλο σου γιατί είδες να αλλάζουν ροή όλα του τα όνειρα παρόλο που τα δικά σου τώρα αρχίζουν. Δεν έγινες τώρα έτσι. Δε μεγάλωσες μέσα σε μια μέρα όμως η αλλαγή ζωής σε κάνει να σκέφτεσαι όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα και πως έχεις εσύ αλλάξει.
Παίρνεις μια μικρή στιγμή και κοιτάς τον μικρό σου εαυτό κατάματα και του λες: “Κοίτα, μεγάλη δε με λες αλλά τώρα είμαι εδώ που ήθελες τόσο πολύ να φτάσεις. Δεν είναι όλα τόσο ωραία όσο τα σκέφτεσαι.. δυστυχώς. Δε θα σου πω καν για υποχρεώσεις και για “δουλειές που κάνουν οι μεγάλοι”. Θα σου πω όμως για σένα. Θα συναντήσεις πολύ κόσμο -και φαντάσου το λέω γω που όπως ξέρεις δεν είμαι καν κοινωνική-. Θα πληγωθείς από άτομα που δε περίμενες να πληγωθείς ποτέ. Θα απογοητευτείς και θα απογοητεύσεις. Θα πληγώσεις. Θα γνωρίσεις ψεύτες και αληθινούς. Θα γνωρίσεις τον εαυτό σου και θα κρυφτείς από αυτόν. Θα σηκώσεις άμυνες και θα τις ρίξεις μόνο και μόνο για να τις σηκώσεις και πάλι. Έτσι είναι αυτά. Θα τα δεις μεγαλώνοντας. Περνάει ο καιρός, όσο δύσκολο και αν φαίνεται τώρα περνάει ο καιρός. Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Θα ζήσεις τόσα πολλά ωραία πράγματα και άλλα τόσα μη ωραία. Άσε τη ζωή να σε πάει, εμπιστεύσου τη και μην αλλάξεις για κανέναν πέρα από τον εαυτό σου.”
Για όλα αυτά που αφήνουμε πίσω μας εμείς που φεύγουμε αξίζει αυτό το συναίσθημα του φόβου. Αφήνοντας πίσω σου τον παιδικό σου εαυτό, αφήνεις και ανθρώπους και ίσως αυτό να είναι το πιο λυπηρό απ όλα. Καταλαβαίνεις πως έχεις νικήσει στη ζωή όταν έχεις ανθρώπους που κάνουν δύσκολο το “αντίο”.
“Δε πέρασε ο καιρός, ήρθε ο καιρός”. Ήρθε ο καιρός να κάνεις περήφανο τον παιδικό σου εαυτό και να βρεις τα άτομα που θα τον κάνουν να βγει στην επιφάνεια όσο χρονών και αν είσαι. Ήρθε ο καιρός, όσο δύσκολο και αν είναι το “αντίο” να φύγεις από τη πόλη που σε κρατάει από τα όνειρα σου. Ήρθε ο καιρός να γίνεις αυτό που θες για σένα και να βρεις που ανήκεις.
Βέβαια σε λίγα χρόνια ο μεγαλύτερος σου εαυτός θα λέει πως αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έρχεται, δε πειράζει. Εμπιστεύσου τη ζωή. “Αυτή ξέρει”.
Αφιερωμένο στον παιδικό μου εαυτό που ήθελε να γίνει ηθοποιός με την υπόσχεση να γίνω. Αφιερωμένο στο τμήμα της Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ που πέρασα αφού το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Αφιερωμένο σε αυτούς που μου φτιάχνουν τη μέρα και είναι δίπλα μου. Αφιερωμένο στον Τ. που ήταν δίπλα μου ως το τέλος. Αφιερωμένο στη Δανάη που είναι δίπλα μου από την αρχή. Αφιερωμένο στον μελλοντικό μου εαυτό.
Εμπνευσμένο από τα λόγια της φίλης μου Εύης Κ. και από τις ταινίες “Φτηνά Τσιγάρα” και “Νυχτερινός Εκφωνητής” του Ρένου Χαραλαμπίδη.
Άννα Ρασσιά
