Του Τόλη Κοϊνη
Οι ποιητές έχουν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται.
Ο Ανδρέας, όμως, μας κοροϊδεύει.
Έχει δημιουργήσει μόνος του, μια εντελώς δική του συναγωγή, κι εκεί επιδίδεται σε λυρικές τελετουργίες.
Ευαίσθητος μύστης. Έχει ανακαλύψει την μαγεία των λέξεων. Παίζει μαζί τους, με την ίδια ευκολία που έκανε πειράματα σαν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο (Φυσικός, γαρ).
Ονομάζει τη νέα ποιητική του συλλογή «Θεώρημα Αποσυνάγωγου». (Έχει εκδώσει από το 1980, άλλες πέντε συλλογές ποιημάτων).
Για την ακρίβεια δεν μας δίνει την εκφώνηση του θεωρήματος, αλλά κατ’ ευθείαν την απόδειξη.
Περπατάει στα στενά της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, ανεβαίνει τις σκάλες (τώρα τις λέμε δρομόσκαλες), βλέπει τους ανθρώπους, αναπολεί καταστάσεις, οδηγείται στην έκδοση τελεσίδικων καταδικών.
«κι έκανα το παιδί
έκανα τον τρελό
έκανα τον συμβιβασμό ποιον άλλο;
Τον μάταιο.»
Ο Βεργιόπουλος κοιτάζει την πόλη του με εκείνη την καθαρή ματιά, που μόνον οι ποιητές διαθέτουν.
Για την ακρίβεια δεν μας δίνει την εκφώνηση του θεωρήματος, αλλά κατ’ ευθείαν την απόδειξη.
Περπατάει στα στενά της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, ανεβαίνει τις σκάλες (τώρα τις λέμε δρομόσκαλες), βλέπει τους ανθρώπους, αναπολεί καταστάσεις, οδηγείται στην έκδοση τελεσίδικων καταδικών.
«κι έκανα το παιδί
έκανα τον τρελό
έκανα τον συμβιβασμό ποιον άλλο;
Τον μάταιο.»
Ο Βεργιόπουλος κοιτάζει την πόλη του με εκείνη την καθαρή ματιά, που μόνον οι ποιητές διαθέτουν.
