Ελάχιστοι πια οι επαγγελματίες ψαράδες, αρκετοί οι ερασιτέχνες, στην πόλη μας.
Οι βάρκες έδιναν μιαν άλλην εικόνα στην πόλη. Μια εικόνα ελκυστικότερη στον Τουρισμό. Αυτό δεν το παίρνουν φαίνεται υπόψη τους. Πιστεύουν πως ο τουρίστας θα έρθει στο Ναύπλιο για να θαυμάσει το νέο «μώλ» και τα σκάφη των πλουσίων.
Απέναντι στους ψαράδες
(επαγγελματίες και ερασιτέχνες) θα πρέπει να στεκόμαστε και με κάποιο σεβασμό.
Έχουν ιστορία…
Το 1916- 17 και το 1941-43 έσωσαν την πόλη μας από
την πείνα.
Στην πρώτη περίπτωση
είχαν κηρύξει οι «Σύμμαχοι» αποκλεισμό και ο Ναυπλιώτες στερούνταν τα
στοιχειώδη τρόφιμα.
Στη δεύτερη περίπτωση οι
λεηλασίες των κατοχικών στρατευμάτων και πάλι ο αποκλεισμός οδήγησε 52 συμπολίτες σε θάνατο από πείνα.
Το θέμα λύθηκε όταν επιτράπηκε στις βάρκες να ανοιχτούν και να ψαρέψουν. Γλυτώσαμε πολλούς θανάτους από πείνα.
Οι βάρκες όπως δείχνει η
φωτογραφία άραζαν από την Ανατολική
πλευρά, του Πι, από το σημείο που τα νερά γίνονταν ρηχά, μέχρι το καρνάγιο του «Βαρκάρη» (=του
Λάμπρου), το οποίο ήταν στο σημείο ακριβώς που είναι το κτίριο της ΔΕΗ (μέχρι εκεί έφθανε η θάλασσα πριν από την
επιχωμάτωση!!!). Στο καρνάγιο γινόταν η συντήρηση, καθαρισμός των βαρκών, αλλά
και ο «καραβομαραγκός» Λάμπρου έχτιζε
και καινούργια ξύλινα σκάφη.
Η φωτογραφία που παραθέτω
είναι περί το 1930 και δείχνει την
προβλήτα του λιμανιού μπροστά στον σημερινό
πεζόδρομο της Μπουμπουλίνας. Οι κατασκευαστές του κρηπιδώματος είχαν
προβλέψει και τα σκαλάκια, που φαίνονται, για την εξυπηρέτηση των βαρκάρηδων.
Η παραλία άλλαξε το 1974 όταν ρίχνοντας (ακριβώς εκεί
μπροστά από το σημείο της φωτογραφίας) τσιμεντένια μπλόκια και επιχωματώνοντας
από πίσω τον χώρο, έφτιαξαν το λιμάνι στη σημερινή του μορφή. Για να μπορούν να αράζουν περισσότερα
εμπορικά πλοία, που έπαιρναν, τότε, τα πορτοκάλια. Στην ανατολική πλευρά
δημιουργήθηκε ένα άλλο κρηπίδωμα (περίπου σε παράλληλη ευθεία, σε απόσταση 20
μέτρων, από τις σιδηροδρομικές γραμμές,
νοητά στην προέκταση της οδού Πολυζωίδη) για να δένουν εκεί οι βάρκες. Στη
συνέχεια όμως το καταστρέψαμε και αυτό και φτιάξαμε το σημερινό ανατολικό τμήμα
του λμανιού (πάλι με τον ίδιο τρόπο, μπλόκια και επιχωμάτωση).Και σπρώξαμε
ακόμα πιο μακριά τις βάρκες.
Είχαν μείνει, βέβαια, κάποιες βάρκες Ψαρομαχαλιώτικες, που έδεναν προς τον λιμενοβραχίονα του Φάρου. Σημείο που πρέπει να είχε αυτή τη χρήση από την Αρχαιότητα!!
Το καρνάγιο το έκλεισε αυθαίρετα η Χούντα. Απαλλοτρίωσαν και το σπίτι του Βαρκάρη και
έχτισαν το κτίριο της ΔΕΗ, το 1970.
Στη συνέχεια ήρθε η Ευρωπαϊκή Ένωση, που έβαλε στο
στόχαστρο τις βάρκες με το πρόσχημα της υπεραλίευσης.
Και τέλος κατέφθασε η
αχαλίνωτη κερδοσκοπία με πρόσχημα τον τουρισμό.
Οι βάρκες δεν υπάρχουν πια, τις φάγανε τα κότερα και τα υδροπλάνα (που θα έρθουν….)
Στη διάρκεια σχεδιασμού
των γνωστών ημιτελών έργων «της
Ανατολικής Παραλίας», (δλδ. τη διαμόρφωση του χώρου κάτω από τον δρόμο της
Κίου, από την οδό Μπουμπουλίνας μέχρι την Μεγάλου Αλεξάνδρου), έγινε το
περίφημο «ανοικτό Δημοτικό Συμβούλιο» (έτσι έλεγαν τότε τις «δημόσιες
διαβουλεύσεις», το 1996, στο παλιό Πνευματικό Κέντρο ,τώρα σινεμά).
Ο Σύλλογος Ερασιτεχνών Αλιέων είχε
καταθέσει γραπτές προτάσεις για τις βάρκες. Όλοι συμφώνησαν μαζί τους,
γιατί άκουσαν πως ο σύλλογος είχε 300 μέλη και κανένας δεν θα ήθελε να τους
έχει απέναντί του.
Τώρα τους λένε να φύγουν.
Νομίζω ότι το θέμα είναι
σοβαρό.
Ναι, μεν προσωπικά είμαι κατά της μαρίνας, αλλά υπάρχει ένα υπογεγραμμένο ΣΔΙΤ. Ο Δήμος Ναυπλιέων (όχι μόνο το Λιμενικό Ταμείο) θα πρέπει να ασχοληθεί και να δώσει λύση στο πρόβλημα των βαρκάρηδων.
Πάντως το Ναύπλιο χωρίς βάρκες θα είναι λειψό… θα χάσει κάτι από την ομορφιά του.
ΥΓ Αλήθεια και με την δήθεν μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για
την μαρίνα δεν πρέπει να ασχοληθεί η Δημοτική Αρχή;
