Ο Ανδρέας Βεργιοπουλος γεννήθηκε στις λαϊκές γειτονιές του Ναυπλίου το 1957 και όλα τα βιώματά του επηρεάζονται από την ζωή του στις φτωχογειτονιές .
Έχει εκδώσει και άλλες αξιόλογες ποιητικές συλλογές από το 1980.
Εμείς θα σκιαγραφήσουμε τον ποιητή με διαλεκτική υλιστική μάτια σ' αυτή τη σπουδαία του δουλειά.
Ο ποιητής με μαεστρία μας διδάσκει την ιστορία της πόλης του από την ενετική στη οθωμανική κατοχή μέσα από προδοσίες ,λοιμούς έως στην απελευθέρωση από τους Έλληνες ,και την συγκρότηση του συγκεντρωτικού αστικού κράτους,με εμφυλίους ,προδοσίες,δωροδοκίες, καταδίκες....
Συνεχίζει την ιστορία με τις φτωχογειτονιές στο σύγχρονο αστικό κράτος με αυτό που ο ποιητής θεωρεί σπίτι του ,με φίλους από τα φτωχά στρώματα της πόλης .
Μας δείχνει το ταξικό προσανατολισμό της πόλης και κατά επέκταση της τότε κοινωνίας μετά τον εμφύλιο του 1946- 1949.Απο την εκμετάλλευση της Βιομηχανίας της γνωστής τοματοποιίας στη εκμετάλλευση της Βιομηχανίας του τουρισμού.
Με την περιγραφικότητα που τον διακρίνει από την ζωή στις γειτονιές της εποχής του,στη ερήμωση της σύγχρονης γειτονιάς που επικρατεί μόνο για σπάσουν την συνοχή και την αλληλεγγύη. Αλλα στο τέλος υπάρχει ελπίδα ο λαός σαν άλλος αρχάγγελος στρατηλάτης θα ελευθερώσει τον άνθρωπο και θα υψώσει την σημαία στους προμαχώνες . Βαπόρια χωρίς σκουριές ,θα μας πάνε σε άλλες θάλασσες,σε ανθρώπινες κοινωνίες ,που όλοι θα ονειρευόμαστε σαν μικρά παιδιά.
Επειδή είναι ωραίο να επιδιώκεις πάντα το αδύνατο,το ακατόρθωτο !!.
