Αντί η κυβέρνηση να αναλάβει τις δικές της τεράστιες ευθύνες, παίρνοντας ουσιαστικά μέτρα στήριξης των παιδιών και των οικογενειών τους με όλες τις αναγκαίες κρατικές δομές και προσωπικό, επιμένει να φωτογραφίζει -και σχεδόν αποκλειστικά- τις οικογένειες. Εξαγγέλλει νέεςποινές και πιο αυστηρού κατασταλτικού πλαισίου, ενώ η ίδια η πείρα έχει δείξει ότι ούτε τις βαθύτερες αιτίες χτυπούν, ενώ ταυτόχρονα ταυτίζουν επικίνδυνα (με τον νόμο για τη δήθεν αντιμετώπιση του bullying) την παραβατικότητα με τις δίκαιες διεκδικήσεις των μαθητών.
Η ρίζα της νεανικής παραβατικότητας είναι η κοινωνία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και αναβλύζει από τη φτώχεια, την ανέχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, που στηρίζεται από όλες τις αστικές κυβερνήσεις. Είναι οι ταξικοί φραγμοί και τα εμπόδια στη μόρφωση, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα που ενισχύει τα ταξικά εμπόδια.
Η βία αναπαράγεται στα σχολεία με δεδομένο τον ανταγωνισμό και το άγχος των μαθητών, καθώς εμπεδώνεται, ότι στο σύστημα αξίες, όπως οι καλοί βαθμοί, τα πτυχία, οι αθλητικές επιδόσεις είναι αποξενωμένες από το περιεχόμενο και έχουν μετατρέπει σε σκοπούς, ενώ νικητής είναι όποιος μαθαίνει να πατάει καλύτερα επί πτωμάτων. Σε αυτό το έδαφος, γεννιέται η αντισχολική κουλτούρα και τα παιδιά απαξιώνουν το σχολείο και την κοινωνία επειδή τους ματαιώνει πολλαπλά.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το σχολείο λειτουργεί σα διαδικασία αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος, και όσο δεν ασχολούνται με τα κοινωνικά αίτια που γενούν το φαινόμενο αλλά μόνο με τη διαχείριση του φαινομένου, τόσο θα είναι συνεχώς εδώ και θα αυξάνεται. Συγκεκριμένα, την ώρα που σε πολλά σχολεία η βία και ο εκφοβισμός γιγαντώνονται, αυτό που ορίζει το υπουργείο ως σχολική βία, έχει τελείως διασταλτικό χαρακτήρα και προχωρά σε επικίνδυνες και αντιεπιστημονικές γενικεύσεις.
Στην πραγματικότητα αυτός που παρεμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή είναι η πολιτική των κυβερνήσεων. Παρεμπόδιση είναι να λείπουν εκπαιδευτικοί από τα σχολεία, είναι ολόκληρα σχολεία να εκδιώκονται από τα κτίριά τους, να γίνονται μαθήματα σε κοντέινερ ή σε ακατάλληλα κτίρια που πέφτουν σοβάδες και οροφές. Και όταν οι μαθητές διεκδικούν ασφαλή σχολεία και οργανώνουν κινητοποιήσεις που «εμποδίζουν την ομαλή διεξαγωγή των μαθημάτων», η κυβέρνηση,στο πλαίσιο της βασικής κατασταλτικής κατεύθυνσης της ΕΕ για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού και του ριζοσπαστισμού και στα σχολεία, τους τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και τους κατηγορεί για σχολική βία.
Την ίδια στιγμή που τα υπαρκτά φαινόμενα ανήλικης παραβατικότητας συνειδητά υπεπροβάλλονται, “θάβονται” τα θετικά παραδείγματα δράσης μαθητών και εκπαιδευτικών που ορθώνουν συλλογικό τείχος αλληλεγγύης, και δημιουργούν αντισώματα αξιών και στάσης ζωής.
Το βασικό ζήτημα, όμως είναι το τι σχολείο θέλουμε να έχουμε. Ένα σχολείο που θα απαντά στα όνειρα και τις ανάγκες των μαθητών και δε θα είναι αγχωτικό, ανταγωνιστικό και ψυχοφθόρο. Ένα σχολείο που θα έχει όλους τους εκπαιδευτικούς και τους επιστήμονες που χρειάζονται, όλες τις υποδομές για δωρεάν δραστηριότητες που αφορούν στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και διαρκές μέτωπο απέναντι σε όλες τις εξαρτήσεις. Ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία που σκοπό έχει να διαπαιδαγωγεί ανθρώπους, οι οποίοι θα συμβάλλουν με την προσφορά τους στην κάλυψη των αναγκών μιας ολόκληρης κοινωνίας, χωρίς κριτήρια και προϋποθέσεις. Σε μια κοινωνία η οποία θα είναι απαλλαγμένη από καταναγκασμούς, ανταγωνισμούς, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε μια κοινωνία όπου η ευημερία του λαού και των παιδιών του είναι ο μοναδικό στόχος, μακριά από τις επενδύσεις και τα κέρδη των λίγων.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να στηριχτούν οι διεκδικήσεις μέτρων προστασίας απέναντι στην κακοποίηση, την εκμετάλλευση, τα αδιέξοδα και στη φτώχεια αλλά και για να φουντώσει η δίκαιη πάλη για ένα σχολείο που δεν θα είναι αρένα ανταγωνισμού αλλά χώρος δημιουργίας, για μια κοινωνία όπου “κανείς κανέναν δεν θα υποβαθμίζει, κανείς ελπίδα δεν κλέβει κανενός’’.
Γεωργία Χατζημπαλάση, εκπαιδευτικός
Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου Αργολίδας της ΚΝΕ
Η ρίζα της νεανικής παραβατικότητας είναι η κοινωνία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και αναβλύζει από τη φτώχεια, την ανέχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, που στηρίζεται από όλες τις αστικές κυβερνήσεις. Είναι οι ταξικοί φραγμοί και τα εμπόδια στη μόρφωση, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα που ενισχύει τα ταξικά εμπόδια.
Η βία αναπαράγεται στα σχολεία με δεδομένο τον ανταγωνισμό και το άγχος των μαθητών, καθώς εμπεδώνεται, ότι στο σύστημα αξίες, όπως οι καλοί βαθμοί, τα πτυχία, οι αθλητικές επιδόσεις είναι αποξενωμένες από το περιεχόμενο και έχουν μετατρέπει σε σκοπούς, ενώ νικητής είναι όποιος μαθαίνει να πατάει καλύτερα επί πτωμάτων. Σε αυτό το έδαφος, γεννιέται η αντισχολική κουλτούρα και τα παιδιά απαξιώνουν το σχολείο και την κοινωνία επειδή τους ματαιώνει πολλαπλά.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το σχολείο λειτουργεί σα διαδικασία αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος, και όσο δεν ασχολούνται με τα κοινωνικά αίτια που γενούν το φαινόμενο αλλά μόνο με τη διαχείριση του φαινομένου, τόσο θα είναι συνεχώς εδώ και θα αυξάνεται. Συγκεκριμένα, την ώρα που σε πολλά σχολεία η βία και ο εκφοβισμός γιγαντώνονται, αυτό που ορίζει το υπουργείο ως σχολική βία, έχει τελείως διασταλτικό χαρακτήρα και προχωρά σε επικίνδυνες και αντιεπιστημονικές γενικεύσεις.
Στην πραγματικότητα αυτός που παρεμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή είναι η πολιτική των κυβερνήσεων. Παρεμπόδιση είναι να λείπουν εκπαιδευτικοί από τα σχολεία, είναι ολόκληρα σχολεία να εκδιώκονται από τα κτίριά τους, να γίνονται μαθήματα σε κοντέινερ ή σε ακατάλληλα κτίρια που πέφτουν σοβάδες και οροφές. Και όταν οι μαθητές διεκδικούν ασφαλή σχολεία και οργανώνουν κινητοποιήσεις που «εμποδίζουν την ομαλή διεξαγωγή των μαθημάτων», η κυβέρνηση,στο πλαίσιο της βασικής κατασταλτικής κατεύθυνσης της ΕΕ για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού και του ριζοσπαστισμού και στα σχολεία, τους τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί και τους κατηγορεί για σχολική βία.
Την ίδια στιγμή που τα υπαρκτά φαινόμενα ανήλικης παραβατικότητας συνειδητά υπεπροβάλλονται, “θάβονται” τα θετικά παραδείγματα δράσης μαθητών και εκπαιδευτικών που ορθώνουν συλλογικό τείχος αλληλεγγύης, και δημιουργούν αντισώματα αξιών και στάσης ζωής.
Το βασικό ζήτημα, όμως είναι το τι σχολείο θέλουμε να έχουμε. Ένα σχολείο που θα απαντά στα όνειρα και τις ανάγκες των μαθητών και δε θα είναι αγχωτικό, ανταγωνιστικό και ψυχοφθόρο. Ένα σχολείο που θα έχει όλους τους εκπαιδευτικούς και τους επιστήμονες που χρειάζονται, όλες τις υποδομές για δωρεάν δραστηριότητες που αφορούν στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και διαρκές μέτωπο απέναντι σε όλες τις εξαρτήσεις. Ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία που σκοπό έχει να διαπαιδαγωγεί ανθρώπους, οι οποίοι θα συμβάλλουν με την προσφορά τους στην κάλυψη των αναγκών μιας ολόκληρης κοινωνίας, χωρίς κριτήρια και προϋποθέσεις. Σε μια κοινωνία η οποία θα είναι απαλλαγμένη από καταναγκασμούς, ανταγωνισμούς, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε μια κοινωνία όπου η ευημερία του λαού και των παιδιών του είναι ο μοναδικό στόχος, μακριά από τις επενδύσεις και τα κέρδη των λίγων.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να στηριχτούν οι διεκδικήσεις μέτρων προστασίας απέναντι στην κακοποίηση, την εκμετάλλευση, τα αδιέξοδα και στη φτώχεια αλλά και για να φουντώσει η δίκαιη πάλη για ένα σχολείο που δεν θα είναι αρένα ανταγωνισμού αλλά χώρος δημιουργίας, για μια κοινωνία όπου “κανείς κανέναν δεν θα υποβαθμίζει, κανείς ελπίδα δεν κλέβει κανενός’’.
Γεωργία Χατζημπαλάση, εκπαιδευτικός
Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου Αργολίδας της ΚΝΕ
