Άρθρο του Τόλη Κοΐνη:
Ο αγώνας για τη σωτηρία από την τσιμεντοποίηση και το ξεπούλημα της Καραθώνας δεν έχει τελειώσει.
Βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε πως μόνον κατόπιν συμφωνίας της τοπικής κοινωνίας θα προχωρήσει στα … «μεγαλεπήβολα σχέδιά του» (Ινδούς επενδυτές, μικρό Ελληνικό, πολυεθνικά φαντ, «Κόστα Ναβαρίνο» και δε συμμαζεύεται).
Ψάχνοντας λίγο την προϊστορία της Καραθώνας βρήκα κάποια σοβαρά ντοκουμέντα, που δείχνουν ότι αμέσως μετά την Απελευθέρωση, τον Φεβρουάριο του 1945 (Υπηρεσιακός Δήμαρχος Κ. Κόκκινος, Πρόεδρος ΔΣ Σαγιάς) ζήτησαν από την Κυβέρνηση να παραχωρηθεί η Καραθώνα στο Δήμο Ναυπλιέων, ως «απαραίτητη για την τουριστική ανάπτυξη της πόλεως».
Το αίτημα απορρίφθηκε. Αμέσως. Χωρίς πολλά-πολλά. Είχε αρχίσει ο Εμφύλιος και την ήθελε ο στρατός.
Για αυτό το «φιλέτο», που μας απασχολεί και σήμερα, θα επανέλθω σε άλλη ανάρτηση.
Ψάχνοντας, τα αρχεία βρήκα την προσπάθεια του Στρατού, να χτίσει πάνω σε δύο πολύ ωραία μέρη του Ναυπλίου.
Α) Στα Πέντε Αδέλφια!!!! Και
Β) Στη σημερινή Πλατεία Κανάρη + οδό Αρ. Ωνάση.
Ο Στρατός αφού είχε πάρει την Καραθώνα…
[Είχε τοποθετήσει και φυλάκιο φρουράς στον αυχένα του Παλαμηδιού, για να μην πηγαίνουν οι Ναυπλιώτες για μπάνιο!!! Πρόσβαση ελεύθερη είχαμε μόνο με βάρκα στον Άγιο Κωνσταντίνο.]
… ήθελε να κτίσει και κτίριο για τη λέσχη Αξιωματικών της Φρουράς, όπως επίσης και σπίτια που θα έμεναν οι Αξιωματικοί.
Κατ’ αρχήν απαίτησε από το Δήμο να του δοθεί το σημερινό πάρκινγκ αυτοκινήτων στα Πέντε Αδέλφια.
Στο σημείο αυτό είχαν ήδη κατεδαφιστεί τα παλιά «βενετσιάνικα» κτίρια (και το Πολιτικό Νοσοκομείο, λίγο πιο πάνω) Είχε κτίσει ήδη ο Θ. Κωστούρος το σπίτι. Είχε αρχίσει η ανέγερση του ξενοδοχείου «Αμφιτρύων».
Ο Στρατός με αίτημα του ΓΕΣ (!!!!) ζήτησε τον χώρο μεταξύ οικίας Κωστούρου και προμαχώνα «Πέντε Αδέλφια». Το αίτημά του στηριζόταν πως στα κτίρια, που είχαν γκρεμιστεί, στεγαζόταν κάποτε (σαράντα χρόνια πριν !!!!) η Διοίκηση του 8ου Συντάγματος Πεζικού.
Για να το κτίσει όμως έπρεπε να επεκταθεί το «σχέδιο Πόλης», το οποίο τέλειωνε στου Κωστούρου. Και αυτό προϋπέθετε (και τότε) απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου.
Κατανοώντας η τότε Δημοτική Αρχή πως θα ήταν έγκλημα να φτιάξουν μια τσιμεντένια πολυκατοικία πάνω σε ένα μεσαιωνικό κάστρο και στην ωραιότερη τοποθεσία του Ναυπλίου, απάντησαν αρνητικά.
Αμέσως μετά (1955-56) επανέρχεται ο Στρατός και ζητάει «τον βορείως του Γυμνασίου χώρο, ο οποίος ανήκε στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης». Δλδ. εκεί που σήμερα είναι το πάρκο Κανάρη και η οδός Ωνάση.
Ανήκε στο Υπουργείο Άμυνας, γιατί κάποτε αποτελούσε μέρος των Βενετσιάνικων οχυρώσεων του Ναυπλίου (Προμαχών Οπλοστασίου ή Μοντσενίγο). Τα τείχη είχαν κατεδαφιστεί πολλά χρόνια πριν… και είχαν απομείνει κάποια υπολείμματα.
Και αυτή η περιοχή ήταν εκτός «σχεδίου Πόλης». Πάλι ο Στρατός υποχρεώθηκε να ζητήσει άδεια από το Δήμο. Εισέπραξε και πάλι ένα ωραιότατο ΟΧΙ. «Εις τον σημείον αυτόν θα δημιουργηθεί χώρος πρασίνου» ήταν η απάντηση… Μετά δέκα χρόνια το 66-67 φτιάχθηκε το σημερινό παρκάκι (με τη βοήθεια του Νομάρχη Ανδρέα Ιωάννου).
Τη δεκαετία του 50… μέσα στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που ήταν αβανταδόρικο για το στρατό… γλύτωσε η πόλη του Ναυπλίου από δύο καταστροφές… Και σήμερα το Δημοτικό Συμβούλιο δεν τολμάει να πει «ΟΧΙ» στο «ξεπούλημα της Καραθώνας»;
ΥΓ Στη σχετική έρευνα με παρότρυνε και τον ευχαριστώ πολύ ο κ. Δημ. Γεωργόπουλος, Πρόεδρος του Συλλόγου φίλων ΓΑΚ. Με βοήθησε στην ανεύρεση των σχετικών φακέλων η Κατερίνα Δήμα, δασκάλα αποσπασμένη στα ΓΑΚ, την οποία επίσης ευχαριστώ.
