Η επιτροπή με Προεδρεύουσα την Βασιλική Κοκκίνου, Γενική
Γραμματέα την Κυριακή Μαγκούρακαι κριτές τους Βασίλη Τσακίρογλου, Δημήτριο
Κορυζή, Ελευθέριο Λαζαρίδη, Μαρία Μπρίλη, Σταμάτη Καλογιάννη, Κανέλλα Καμινάρη
και Νίκη Σκουτέρη, αποτελεί μια από τις πιο έγκριτες επιτροπές που μπορούν να
επιλέξουν με κριτήρια αντικειμενικά τις συμμετοχές των υποψηφίων του Λογοτεχνικού
Διαγωνισμού που έχει μακρά παράδοση και ιστορία στον κόσμο της Τέχνης.
Παρόλο που η συνηθισμένη μορφή ενός σατιρικού
ποιήματος έχει άλλη δομή, περισσότερο προσανατολισμένη στο παρελθόν και στην
εποχή του Σουρή, η γραφή της ποιήτριας δίνει μια νέα διάσταση στο πώς η σημερινή ποιητική
γενιά μπορεί να υμνήσει χωρίς να χλευάσει, να σχολιάσει χωρίς να υποτιμήσει και να
κρίνει χωρίς να κατακρίνει το αντικείμενο ενός σατιρικού ποιήματος.
Δεν είναι άγνωστη η ζωή και ο μύθος του ειδώλου που
ακούει στο όνομα Μέριλυν Μονρό. Για χάρη της έχουν γραφτεί και θα γράφονται
πολλά ποιήματα. Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς είχε γράψει τη δική του «Ωδή στη Μαίριλυν»,
με έναν τρόπο που αφηγείται η ίδια τη ζωή της, το οποίο ολοκληρώνεται, «Αυτά είπε
εκείνο το πρωί η Μαίριλυν Μονρόε/ μπαίνοντας σταWC της Νέας Υόρκης/κρατώντας στα
χέρια της τη μήτρα της/τις ψεύτικες βλεφαρίδες της και το κεφάλι της.»
Στο σατιρικό ποίημα που βραβεύτηκε, εκφράζεται μια εκδοχή της αντίληψης της Μονρό για τον εαυτό της. Τόσο τραγική και τόσο παντοτινή.
ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΕΡΙΛΥΝ
ΜΟΝΡΟ
Μια μαριονέττα που
εκμεταλλεύεται ευκαιρίες
και όχι άνθρωπος που πονά
ακατάπαυστα.
Αυτό είμαι.
Όσο και αν θέλω να αλλάξω,
να κυκλοφορώ αμακιγιάριστη,
ξυπόλητη και αχτένιστη,
με τσαλακωμένη καμπαρντίνα
στραβά ριγμένη στους ώμους
με το δράμα μου κρυμμένο στις
τσέπες καθ’ οδόν προς ψυχανάλυση,
δεν το έχω καταφέρει.
Διχασμένη ανάμεσα στην
ταυτότητα που γράφει NormaJean
και την περσόνα που μου
συστήνεται ως Marilyn
η δεύτερη επικρατεί πανηγυρικά.
Αν είχα πατέρα ή ένα παιδί
άραγε θα ήμουν αυτή που ξέρετε,
αυτή που δεν ξέρετε,
αυτή που ούτε και εγώ δεν είμαι
σίγουρη πως θέλω να γνωρίζω;
Το θέμα είναι πως κάθε φορά που
χρειαζόμουν αναστήλωση
υπήρχαν τρόποι.
Μαγικά πινέλα, μαγικά χάπια,
μαγικοί ρόλοι
εξαφάνιζαν το βασανιστικό παρόν
της βασανισμένης μου ύπαρξης.
Όσες φορές και αν ανέμισε πάνω
στη σχάρα του αεραγωγού
το λευκό εξώπλατο φόρεμα μου,
εισέπνεα μοναξιά κι εσείς ChanelNo 5.
H Baker σκότωσε τη Monroe, αν υποθέσουμε πως και οι δύο είχαν υπάρξει.
