Όλα σε κοινή θέα ,ακόμη και μετά από τόσα χρόνια τίποτα δεν άλλαξε ,ο ίδιος τρόμος ριζώνει μέσα μας , τα ΜΑΤ που ξυλοκοπούν πολίτες, μάνες που χάσανε τα παιδια τους στο έγκλημα των Τεμπών, βία ,βία και αλλη βία που στοχεύει πάντα τον αδύναμο, από τους δρόμους μεχρι και τα σπίτια μας που αυτός βαράει τα παιδιά και την γυναίκα του , ενώ παράλληλα του επιτρέπεται να έχει το πιστόλι γεμάτο και έτοιμο στο συρτάρι. Πρόκειται για την σιωπή των συναδέλφων, τον φόβο των οικογενειών και την απάθεια της κοινωνίας που οδηγούν στην συγκάλυψη.
16 χρόνια μετά και πόσες άδικες απώλειες μετράμε καθημερινά .Ψυχές που έμειναν πίσω τραυματισμένες λόγω κατάχρησης εξουσίας.
16 χρόνια μετά και γυναίκα καταγγέλει τον κακοποιητη της στο αστυνομικό τμήμα, ζητώντας ταξί να τη γυρίσει σπίτι και παίρνοντας για απάντηση "το περιπολικό δεν είναι ταξί". Σκοτώθηκε έξω από το τμήμα από τον κακοποιητη της.
16 χρόνια μετά και ο φίλος του Γρηγορόπουλου καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλάκιση αναίτια.
16 χρόνια μετά και στη τηλεόραση εμφανίζεται "Αστυφύλακας που βίαζε τα παιδιά του".
Η σημερινή μέρα δεν αποτελεί μόνο μια επέτειος, αλλά και μια παραπάνω υπενθύμιση πώς ο φόβος και η ανασφάλεια παραμονεύει ακόμα, σε καθέναν από εμάς και δεν πρόκειται να φύγει μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη.
Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για μύθους όταν ο καθένας έχει και από μια ιστορία;
Πώς γίνεται να μιλάμε για μύθους όταν το κράτος το μονο που αναπαράγει ειναι βία και τρόμο !
Πόσα ακόμα παιδιά θα πνίξει η κυβέρνηση στη θάλασσα ,το κράτος δολοφονεί συνεχώς και καταχράζεται.
Όντας σχολή με εναλλακτικά φοιτητ@ βλέπουμε τα βλέμματα, ακούμε συνεχώς τα σχόλια και τον χλευασμό από αυτούς που θεωρητικά είναι εκει για να μας προστατεύουν.
Πώς να νιώσει κανείς ασφάλεια; Πώς ένα θύμα αποκαλύπτει ότι θύτης φοράει στολή;
Συσπείρωση. Όλοι μαζί στεκόμαστε απέναντι τους και η φωνή μας θα ακουστεί. Απαιτούμε ελεύθερα πνεύματα , ελεύθερα σώματα, ελεύθερους λαούς.
...
...
